Afgelopen maandag was een lastige dag voor mij.
Die dag, 28 september 6 jaar geleden leerde ik de vrouw kennen die in juni van dit jaar besloot tot een vechtscheiding.
Ik dacht afgelopen maandag even terug aan die dag dat ik verliefd op haar werd.
Toen ze voor de eerste keer voor mijn deur stond, was het alsof het licht werd gedoofd en er een spot op haar scheen en het geluid zachter werd toen ze binnen kwam.
Die avond, het werd een feest voor mij, het werd een decor waarbij wij in de hoofdrol speelde en ze op het einde van de avond plotseling mijn adem ontnam.
Ik kon niet anders dan naar haar kijken.
Het geluk hing om ons heen.
Anderen zagen het niet en veroordeelden vooral.
Het ging vooral om de afstand qua woonplaatsen.
Zoals het voelde toen, zo hoort het te voelen.
Alsof het echt was, alsof er eindelijk iemand was die wel in ons geloofde.
Iemand die mij niet het gevoel gaf dat ik alleen maar opvulling was in plaats van een aanvulling.
Iemand van wie ik altijd heb gezegd dat zij mijn betere helft was.
Zij vulde mijn tekortkomingen en zwaktes aan en maakte mij compleet.
Iedereen was graag met haar in de buurt.
Maar ik had het geluk dat ik dat dagelijks mocht zijn.
Als zij me kuste bracht dat rust in mijn hoofd.
Ze steeg als champagne naar naar mijn kop en daar hoefde ze vrij weinig voor te doen.
Verdrietige dingen werden verbloemd door een mooie glimlach.
Bij het zien van mooie dingen of het horen van mooie woorden kon ze geluidloos huilen.
Ik kon me in haar verliezen en het wende nooit.
Liefde op deze manier, die voelde alsof het echt is, daar had ik veel over gehoord en van gedroomd.
Ik heb zelfs 6 jaar gedacht dat ik het had gevonden, het kwam in elk geval in de buurt.
Zoals het nu voelt is alsof mijn huis in de fik word gezet om een mug te doden.
In november komt er nog zo’n dag aan.. Namelijk onze trouwdag.
0 reacties