Onze samenleving op zijn kop.

Hoe typeer je een hedendaagse studente, is dat niet een onmogelijke opgave?  Ik denk dat ik mezelf omschrijf als denkster met gedachtespinsels die overuren maken. Als amateurfilosoof die de samenleving en haar manifestaties aandachtig en graag bestudeerd zet ik graag mijn gedachtespinsels op papier. Gedachtes die schromen om gedeeld te worden.

Het intrigeert me hoe onze samenleving zich lijkt te manoeuvreren tussen een staat van harmonie en segregatie, hoe aanwezig heersend bewustzijn gecombineerd wordt met de nodige dosis naïviteit. We lijken continu naadloos omringd te zijn door heftige contrasten die stiekempjes toch wel echt de boventoon voeren in de maatschappij. Misschien ligt daarin echter ook de openbaring: als we onze ogen meer zouden openen komen er diverse topics aan licht die het verdienen om eens beter in beschouwing geacht genomen te worden.

Eenheid in de samenleving lijkt soms spontaan te kenteren tot verdeeldheid. Verkiezingsuitslagen die het land op stelten zetten en haat lijken te zaaien kunnen eenvoudig de sociale cohesie verstoren. Tegelijkertijd blijkt dat het tij gemakkelijk maar wellicht slechts tijdelijk, bekeerd kan worden. Een unieke overwinning op het Songfestival is genoeg om de handen voor even weer ineen te slaan. 

Het is opvallend hoe we steeds meer waarde lijken te leggen op presteren en uitblinken. We willen massaal het beste uit onszelf halen, geld verdienen, er goed uitzien en erbij horen. Uit de toon vallen is dan echter weer een brug te ver, te anders willen we niet zijn want dan worden we gemakkelijk onzeker. Dat wil niemand maar toch gebeurt het. We willen geen mensen buitensluiten maar wel een groepsgevoel creëren met mensen waar we ons goed bij voelen en we ons mee willen identificeren.

We weten dat het aantal mensen met psychische problemen toeneemt maar rondom de geestelijke gezondheidszorg hangt desondanks een behoorlijk taboe. We zoeken tegenwoordig afleiding door ons massaal te storten op social media. We lijken te vluchten in een online wereld maar vertikken het steeds meer om ons echt open te stellen naar de mensen om ons heen. Voor sommigen lijkt het levensmotto bijna getransformeerd te zijn tot ‘een dag geen snap verstuurd is een dag niet geleefd’. Waar die lach echter is gebleven, daar heb ik soms mijn vraagtekens bij.

Duurzaamheid wint aan populariteit, een toekomstvisie is de essentie. Vlees eten is niet meer van deze tijd, vegetarisch dan wel veganistisch is hip. Tegelijkertijd vliegen we steeds meer, exotische vakantiebestemmingen opzoeken wordt alleen maar populairder. Hier wordt echter drastisch minder over gesproken.

Ongetwijfeld zijn al deze kwesties onderdeel van een voortdurende puberteit onder de samenleving, een fenomeen dat niet te voorkomen is. Het tekent en typeert eigenzinnig onze belevingswereld, met uniek gevormde schoonheden en imperfecties. Maar toch, zo nu en dan dingen iets meer in perspectief zien kan een hoop pragmatische en didactische contrasten schetsen, wellicht geen overbodige luxe.  Vergeet ook vooral elkaar niet, met z’n allen vormen we de samenleving. En juist die samenleving is de toekomst.

Door Annika Suichies.