Al meer dan 15 jaar doen onze leden hun uiterste best om een zo hoog mogelijke kwaliteit op onze site te waarborgen. Elke dag weer! Ben je (amateur)schrijver of heb je plannen in die richting? Registreer je dan hier om ook jouw berichten te kunnen plaatsen en feedback te ontvangen van de andere Column X-leden. Natuurlijk kun je, na registratie, zelf Lees meer…
Iedereen wil iets, altijd een klein beetje meer dan de ander.We verdienen allemaal de kost en daar zullen we het mee moeten doen.Een rijke man, een arme man.Een pion of een koning.Je kunt op straat leven, of een land regeren.Maar we zijn allemaal gelijk. Wat ben je als er geen liefde is?Je bent niets, je bent niemand als niemand van Lees meer…
Hij wroet met zijn tangen tussen mijn tanden en mompelt: ‘Stabiel.’ Ik moet hier volledigheidshalve bij vermelden dat hij vele uren heeft besteed om deze status te bereiken. Hij is een vakman: al zijn vullingen zitten nog vast en getrokken kiezen zijn niet weer aangegroeid. Op het kerkhof heerst eindelijk rust. Het klinkt raar, maar ik kom er graag. We Lees meer…
Toch wel een mijlpaaltje, leverancier sinds 2006. Ik ga niet uitrekenen hoeveel stukjes dat is per week of per maand. Dat had Mien moeten doen, maar ja .. Die zou trouwens met taart komen maar zag de bui natuurlijk hangen. Als het op trakteren aankomt is de gemiddelde Hollander niet thuis. Toch weleens gedacht; ‘Ik ga maar eens, dit is Lees meer…
Toen Mr. Moshavot, kantonrechter in ruste en frequent bezoeker van benedenwindse eilanden, de krant dichtsloeg, kon hij een diepe zucht niet onderdrukken. “Wat moeten we van hem denken?” vroeg hij aan Heleen. “Van wie, Meester,” zei Heleen, “Peter R.?” “Wie anders?” bromde Mr. Moshavot, “zijn er nog anderen in het nieuws dan?” Over de rand van zijn leesbril keek Mr. Lees meer…
Treurig loop ik door mijn geliefde woonwijk alwaar ik opgroeide en als nozem mijn stempel zette. De wijk Nieuwland is niet meer wat het ooit was, nee erger nog: het lijkt nu wel een nieuw land. Nederlanders ontdek je er maar weinig. Kijkend naar de verpaupering ontgaat mij de herkenning maar dat heb ik al eens beschreven. Schiedam doet wel zijn best om de wijk er goed uit te laten zien door bijvoorbeeld nieuwbouw maar de treunis blijft nadrukkelijk aanwezig.
Het is vandaag onze avond, onze tijd.Tijd om te leven en om even helemaal van de wereld te zijn.Het is tijd om te gaan vliegen.We moeten het dak verhogen zodat er geen gat in de lucht gesprongen kan gaan worden.Wij laten ons horen vandaag. Het is mijn huis, het zijn mijn regels.Hier zijn mijn mensen in mijn stad en niemand Lees meer…
Ik begrijp de, bijna, rage om goed-gevoel-momenten op te halen tegen coronastress. Meestal gaat het dan om een nostalgisch lied, gedicht, boek of andersoortig kunstwerk dat voldoende waterlanders oproept om de bevlekte ziel te wassen. Helaas werkt dat tegendraads: het zo versterkte verlangen maakt het ongemak juist groter. Mijn methode: neem afstand, investeer 19 minuten en 44 seconden in ‘Perfect Lees meer…
In [i]The Old Melbourne Gaol[/i] in Melbourne werd midden tot eind negentiende eeuw studie gemaakt naar de uiterlijke kenmerken en de kenmerken van de hersenen van veroordeelde criminelen, om zo tot conclusies te komen over een aangeboren criminele inborst.
Bedeesd zit Kees aan het ontbijt. Hij heeft geen enkele trek. Niet in eten en niet in gesprek. Zijn gedachten vullen maag en hoofd, met het aanstaande afscheid, met zeurderige pijn en twijfel. Om tien uur is het zover. De groepsruimte voelt zwaarder aan dan normaal. De stoelen leger. Iedereen neemt plaats in de kring. Hans neemt het woord en Lees meer…
De wereld wordt steeds kleiner. Mijn opa en oma hadden nog nooit gehoord van nasi, macaroni, bami. Laat staan van alle andere fancy gerechten die wij tegenwoordig op tafel zetten. Nee, daar stond stamppot op het menu, aardappelen, groente en een lapje vlees. Karbonade, speklappen, dat soort werk. Met kerst aten ze biefstuk. De grootouders van mijn maatje hadden een Lees meer…
“Yesssssssss Lingo gaat door”, roept mijn buurvrouw met de meest valse stem die ik ooit gehoord heb. Op haar hoofd staat een paarse koptelefoon, voor haar staat een knalroze tas, waar een feesttaart jaloers op zou zijn, een en al franje en versiersel. Ik kijk haar net te lang aan en dat vat ze op als een uitnodiging om tegen me aan te gaan zitten praten. Ze heeft een goeie gekozen, ik luister meestal toch wel.
Ik hoorde pas een verhaal dat me zo aangreep dat ik het graag wil delen. Het gaat over een man in een vervallen huis, waar hij alleen woont met zijn gedachten.Hij probeert zijn leven weer op te pakken, maar hij mist de kracht ervoor.Heel langzaam vind hij zijn weg naar huis Hij had een gezin en als hij daarover sprak Lees meer…