Voorafgaand: Onderweg van Amsterdam naar Nijmegen wordt meneer Zeep ziek en opgenomen in een ziekenhuis. Hij droomt over een begrafenis en een zwart gat. Een vrouw, in strak wit, stopt hem in bad. Naderhand denkt hij terug aan zijn scheiding en het Kralingse Pop festival. Moeder komt op bezoek en begint meteen over de scheiding. Zeep krijgt zijn laptop terug, zodat hij verder kan gaan met schrijven voor Columnx. Hij droomt over Marieke, wordt wakker van moeders stem. Na haar vertrek begint Zeep te hallucineren over een snoeiharde diagnose die hem rauw op het dak valt.

Drie maanden later.

Het is morgen. Ik word wakker in mijn eigen bed. Het is alweer drie maanden geleden dat ik uit het ziekenhuis ben ontslagen. Nadat de onderzoeken waren afgerond, kwam dokter Robbert met de diagnose en die was niet mals; hersentumor.

Inmiddels ben ik geopereerd en heb een chemotherapie achter de rug. Daardoor ben ik nu helemaal kaal, maar voel me wel een stuk beter. Begin weer aan te sterken en zin te krijgen in het dagelijkse leven. Mijn activiteiten voor Columnx heb ik weer opgepikt en dat geeft me veel voldoening. Er is wel het een en ander veranderd bij de club. Veel trouwe bezoekers zijn uit het zicht verdwenen en dat voelt vreemd. Met sommigen had je in al die jaren toch min of meer een band opgebouwd. De meetings in Den Bosch waren toch reuzengezellig, dat mis ik wel eens. Je vraagt je af, waar zijn ze gebleven? Hoe zou het met ze gaan? Zijn ze er nog wel? Raar!

De bel gaat. Langzaam kruip ik uit bed, trek mijn ochtendjas aan en wandel rustig naar de voordeur. Het is Marieke. ‘Kom binnen,’ zeg ik en loop met haar naar de keuken. Ik zet koffie.

Enkele weken geleden stond ze voor mijn deur, Marieke. Ze had van mijn moeder gehoord wat me was overkomen, en kwam informeren hoe het ging. We raakten aan de praat en van het een kwam het ander. Marieke had een tijdje samengewoond met een of andere gast uit de Bijlmer, maar had hem na enige tijd buiten gegooid. Ze miste mij! Ik wist niet wat ik hoorde, zag mijn kans, mijn tweede kans. Op de knieën ben ik gegaan en heb haar gesmeekt om terug te komen, om mijn misstap te vergeven. We hebben allebei gehuild en we gaan het weer proberen, langzaam, kijken hoe het gaat. Ook vanwege mijn herstel, maar het gaat goed komen, ik weet het zeker. Zowaar ik Mario Zeep heet!

***


G.van Stipdonk

Gerard van Stipdonk. Mijn motto: Wie schrijft die blijft.

8 reacties

Arta · 29 januari 2022 op 08:07

Wat een ontzettend leuk slot, G!
Eind goed, al goed!

En ja, ColumnX is idd voorbijgerend door hippere snellere varianten, maar ik vind het nog steeds geweldig!
En al is het groepje kleiner: Meetings in Den Bosch kunnen altijd geregeld worden!

G.van Stipdonk · 30 januari 2022 op 09:41

Dankjewel Arta. Eindelijk een einde aan de Zeepsoap! Voor eventuele meetings in Den Bosch houd ik mij aanbevolen. Benieuwd of er nog animo voor is.

Mien · 30 januari 2022 op 11:02

Jammer.

Nummer 22 · 3 februari 2022 op 08:47

Tja, uitiendelijk is een zeep gedoemd om totaal opgelost te worden.

G.van Stipdonk · 28 februari 2022 op 18:13

Hey Arta, kan je deze zeepresten nog toevoegen aan het lijstje op de voorpagina?

G.van Stipdonk · 7 april 2022 op 13:43

Hallo Arta, kan je deze laatste zeepresten nog toevoegen aan het lijstje op de voorpagina?

G.van Stipdonk · 30 mei 2022 op 16:41

Hallo Arta, kan je deze laatste zeepresten alsnog toevoegen aan het lijstje op de voorpagina?

Arta · 31 mei 2022 op 20:20

Ik voeg hem donderdagochtend toe!
Met mijn zeefhoofd kan het zijn dat ik een herinnering nodig heb😳

Geef een reactie

Avatar plaatshouder