Geen kort verhaal. Nee Bies. Een levenlang verwondering opgetekend in letterpracht en woordstroom. Uit het leven gegrepen en daarin telkens terug geworpen. Hergeboorten telkens opnieuw. Angst van zich afschrijvend, begripvol in heldere taal, reizend samen met pen en kladblok door een fantastisch brein. Geen brommer nodig op zee, geen kaartenmakers Lees meer…
Het laatste nieuws komt uit Brazilië. Een nieuwe mijn onlangs ontdekt in de rotsheuvel van de morro dos Cabritos, opent haar deuren voor bewoners van de Copacabana. De exploitatie laat nog even op zich wachten, maar de bewoners kunnen zich alvast laten inschrijven voor werk. Aangezien het werk zwaar zal Lees meer…
Femke loopt naar de kinderwagen die achter in de kamer staat. Q5 en Maria volgen. In een oogopslag ziet Femke de gelijkenis. Nee. Q5 en Maria, samen een baby? En waarom op het Binnenhof? Stiekem. Dat kan toch niet? En Maria is 65? Waarom heeft Q5 haar niets verteld? Maria Lees meer…
Q5 loopt zenuwachtig door de gangen van het Binnenhof. Zojuist is hij gebeld door Maria, zijn Maria, wat was ze boos. Zo dadelijk hebben ze een ontmoeting. Hij, Maria en Femke. Als concubine kon hij Maria niet behouden. Nu is ze een geprezen hoerenmadam, een keizerin. Ze komt toch niet Lees meer…
Maria klopt boos op de deur. De gemeentesecretaris heeft toegestaan dat Maria een kort onderhoud mag hebben. De twee begroeten elkaar koeltjes. Er worden geen woorden uitgewisseld, slechts blikken. Tien minuten lang, een vreemde gewaarwording. Beide dames zijn geen stilteaanbidders. Maar elkaar aanbidden dat doen ze wel. Frivole oogopslagen leiden Lees meer…
Voormalig concubine Maria Cobalamine, woonachig aan een prachtig pand aan het water op de Wallen denkt na. Diep na. Hoe zal ze Femke Halsema eens laten weten dat ze het niet eens is met eender scenario dat Femke voorschrijft. Gordijnen dicht, hotel erbij, nog een hotel erbij, alles dicht, draaideurtjes Lees meer…
Al vijftig jaar woont ze in Amsterdam, Maria Cobalamine, geboren in Peru. In hartje Amsterdam, op de Wallen, om precies te zijn. Nee, niet in een klein kamertje lezer. Ik weet waar u naar toe wil. Gaat niet gebeuren. Nee, Maria Cobalamine woont groot en groots, ook al is ze Lees meer…
Ik sta bij Kruidvat, gewapend met reclamefolder in een wachtrij van zes personen. Naast mij staat ook een wachtrij, maar deze beslaat slechts zeven personen. Ik heb de goede keuze gemaakt. Totdat de kassajuffrouw aan mijn kassa de armen plots in de lucht steekt. Het is toch niet waar? Weer Lees meer…
Cobalamines vormen een groep van macrocyclische oreganometaalverbindingen met een enkelvoudig, tweevoudig of drievoudig positief geladen koboltion, aldus wikipedia. Ja, ook ik moest het even opzoeken. Geen concubine maar cobalamine. Tot in Italië duurde mijn zoektocht, maar uiteindelijk gevonden. De complete groep. Vooruit, het had wat voeten in aarde, maar toch. Lees meer…
De wereld is te klein. Hemel en aarde in beweging. Paus, keizer, praeses in paniek. Papier en inkt zijn op. Oorkondes worden niet meer uitgereikt. Kastelen, kerken en universiteiten gesloten. Er is gewoon geen oplossing. Hoge bomen zijn allemaal dood. Zo ook pek en olie. Omgehakt, in stukken gezaagd, op. Lees meer…
Waar zijn ze toch gebleven? Ik mis ze zo. De baardapen, de geitebreiers, de malloten van ColumnX. De kringspierlachers, de animators, de aanjagers, de mooiweerschrijvers en de maneschijnlezers, de reageerders, de reaguurders ook. De pipimakers, de corriefee, de harde en zachte criticasters, de nononsensemensen. De wannabees, de kroketdichters en de Lees meer…
Ik ben dol op bulkenbrij. Van bulkenbrij word ik gelukkig. Ezels vinden het ook lekker. Ze balken er spontaan van. Bulkenbrij is lekkerder dan balkenbrij. Vraag het aan de ezels. Ooit een ezel horen bulken? Nee, balken dat doen ze. En niet alleen van balkenbrij. Ze balken ook van stro. Lees meer…