In de bus komt tegenover mij een jongen zitten, hij is gewoon anders. Zo te zien komt hij net van school, hij zuigt op een lolly, zijn tas houdt hij stevig vast op zijn schoot.
Af en toe kijkt hij schichtig om zich heen, van onder de klep van zijn rode pet zie ik zijn ogen heen en weer draaien.
‘De maat is vol’ schreeuw ik naar hem. ‘Hoezo? Je hebt het toch naar je zin hier?’, hij fronst zijn wenkbrauwen. Ik zie een groot vraagteken voor mij staan, met een vreselijk streepjes overhemd en die rode schoenen kunnen echt niet meer, dat is zo 2005. ‘Ik hád het naar Lees meer…
Mijn leven was erg saai tot die ene avond, tijdens het schoonmaken van de toiletten, vond ik iets bijzonders. Als toiletjuffrouw hanteerde ik een strak werkschema, elk half uur maakte ik de toiletten schoon. Daarna mocht ik even bijkomen op een houten stoel naast het tafeltje, waarop het schoteltje stond. Lees meer…
Ik tikte het telefoonnummer dat ik zonder erbij na te denken. Het duurde even voor mijn vriendin de telefoon oppakte.
‘Nog gefeliciteerd met Myrons verjaardag, ik schaam me diep, dat ik een week te laat ben, sorry’, zei ik.
Gina antwoordde schaterend van de lach: ‘Gelukkig ben ik nooit te laat met verjaardagen.’
Twee weken geleden belde ze mij nog om me te feliciteren met mijn verjaardag, die ik al weer vergeten was.
Gina drukt de wekker uit, sluipt stilletjes uit bed en rolt een gewone maandag in. De rest van het gezin mag nog even genieten van hun slaap. Ze doucht, zoekt de juiste kleding uit voor de komende werkdag. Als ze halverwege de trap is komt de poes haar al tegemoet, kronkelt om haar benen.
‘O nee, wat is dit?’
Ze slaat haar handen voor haar mond, pakt de leuning stevig vast en gaat zitten op de onderste tree. De stilte in deze chaos is haar vreemd, in haar lijf giert de adrenaline en haar hart lijkt een ongeleide stuiterbal. Terwijl de tranen over haar gezicht glijden, draait ze zich om en klimt de trap weer op.
Een arm al in de mouw van zijn jas, een rugzak die lag te wachten tot hij werd opgeraapt.
‘Waar is dat ding? Je weet wel die rode, ik heb hem nu nodig voor school.’ riep hij gehaast.
‘Kijk in de keukenla’, zuchtte ik, dacht dat hij zijn obermes bedoelde.
Gerinkel en gevloek, omdat hij weer zo keurig op tijd is.
Standaard gooi ik er van alles in, ook wat er niet in hoort. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar na verloop van tijd liggen er niet alleen bestek en andere keukenbenodigdheden in mijn keukenla.
Voor de zesde keer, sinds ik probeer te slapen, schrik ik wakker. Naast ons wordt een autodeur hard dicht gesmeten. Het is bijna vier uur en nog steeds is het niet rustig.
Hardcore en hardrock klanken vermengen zich echoënd met vele vreemde talen onder de brug. Aan de toeterende auto’s, lallende lui, vuurpijlen en ander geknal ben ik al wel gewend. Ik steek een kaarsje aan om te kunnen schrijven over dit onverwachte avontuur.
Drukke dagen zo aan het einde van het schooljaar thuis en op het werk. De oudste zoon en wij hebben de examens overleefd, het is nu alleen nog wachten op de uitslag.
Vol plannen en dromen gaat hij de komende vrije dagen in, maar vandaag wilde hij graag naar de stad om nieuwe broeken te kopen van zijn eigen kleedgeld. Vanmorgen vroeg hij of ik na het werk mee wilde gaan naar de stad.
Ze is drieëntwintig jaar, werkt en woont op een eiland in het Caribische gebied. Ze is zelfstandig, redt zich prima daar ver weg.
Ze is nog wel altijd een kind van haar ouders, vanavond belde ze: ‘Mam, kun je even terug bellen?’
En wat doe je dan als moeder? Ik belde haar dus terug. Ik had haar gisteren al geprobeerd te bellen maar ze nam niet op. Ik wist dat ze het druk had en dertien dagen achter elkaar moest werken dus vermoedelijk was ze aan het werk toen ik belde.
Hij is vanmorgen vroeg aangehouden. Voorlopig mogen we hem drie maal vierentwintig uur vasthouden voor verhoor, zo verteld Paula van de recherche door de telefoon. Daarna is het aan de officier van justitie en aan de rechter. De uitkomst daarvan is nogal willekeurig. Soms wordt er aansluitend voorgeleid, soms mogen ze in afwachting van de rechtszaak naar huis. Ik of een van mijn collega’s houden u op de hoogte mevrouw.
‘Vader, kan je een nieuwe batterij voor de klok halen’, zucht Truus.
‘Moet da noe echt?’ zucht ouwe Gerrit, die aan de keukentafel zijn koffie drinkt en de krant leest. Na de laatste slok schuifelt hij toch naar de gang, zet de geruite pet op zijn hoofd. Zijn colbert trekt hij met veel moeite aan en grijpt dan de handvaten van de rollator stevig vast. Het gezeur van zijn vrouw maakt hem knorrig.
‘Noe, kom op mee die klok, Truus’, roept hij ongeduldig.