In de bus komt tegenover mij een jongen zitten, hij is gewoon anders. Zo te zien komt hij net van school, hij zuigt op een lolly, zijn tas houdt hij stevig vast op zijn schoot.
Af en toe kijkt hij schichtig om zich heen, van onder de klep van zijn rode pet zie ik zijn ogen heen en weer draaien.
‘De maat is vol’ schreeuw ik naar hem. ‘Hoezo? Je hebt het toch naar je zin hier?’, hij fronst zijn wenkbrauwen. Ik zie een groot vraagteken voor mij staan, met een vreselijk streepjes overhemd en die rode schoenen kunnen echt niet meer, dat is zo 2005. ‘Ik hád het naar Lees meer…
Mijn leven was erg saai tot die ene avond, tijdens het schoonmaken van de toiletten, vond ik iets bijzonders. Als toiletjuffrouw hanteerde ik een strak werkschema, elk half uur maakte ik de toiletten schoon. Daarna mocht ik even bijkomen op een houten stoel naast het tafeltje, waarop het schoteltje stond. Lees meer…
Ik tikte het telefoonnummer dat ik zonder erbij na te denken. Het duurde even voor mijn vriendin de telefoon oppakte.
‘Nog gefeliciteerd met Myrons verjaardag, ik schaam me diep, dat ik een week te laat ben, sorry’, zei ik.
Gina antwoordde schaterend van de lach: ‘Gelukkig ben ik nooit te laat met verjaardagen.’
Twee weken geleden belde ze mij nog om me te feliciteren met mijn verjaardag, die ik al weer vergeten was.
Gina drukt de wekker uit, sluipt stilletjes uit bed en rolt een gewone maandag in. De rest van het gezin mag nog even genieten van hun slaap. Ze doucht, zoekt de juiste kleding uit voor de komende werkdag. Als ze halverwege de trap is komt de poes haar al tegemoet, kronkelt om haar benen.
‘O nee, wat is dit?’
Ze slaat haar handen voor haar mond, pakt de leuning stevig vast en gaat zitten op de onderste tree. De stilte in deze chaos is haar vreemd, in haar lijf giert de adrenaline en haar hart lijkt een ongeleide stuiterbal. Terwijl de tranen over haar gezicht glijden, draait ze zich om en klimt de trap weer op.
