Een arm al in de mouw van zijn jas, een rugzak die lag te wachten tot hij werd opgeraapt.
‘Waar is dat ding? Je weet wel die rode, ik heb hem nu nodig voor school.’ riep hij gehaast.
‘Kijk in de keukenla’, zuchtte ik, dacht dat hij zijn obermes bedoelde.
Gerinkel en gevloek, omdat hij weer zo keurig op tijd is.
Standaard gooi ik er van alles in, ook wat er niet in hoort. Ik weet niet hoe het anderen vergaat, maar na verloop van tijd liggen er niet alleen bestek en andere keukenbenodigdheden in mijn keukenla.
Voor de zesde keer, sinds ik probeer te slapen, schrik ik wakker. Naast ons wordt een autodeur hard dicht gesmeten. Het is bijna vier uur en nog steeds is het niet rustig.
Hardcore en hardrock klanken vermengen zich echoënd met vele vreemde talen onder de brug. Aan de toeterende auto’s, lallende lui, vuurpijlen en ander geknal ben ik al wel gewend. Ik steek een kaarsje aan om te kunnen schrijven over dit onverwachte avontuur.
Drukke dagen zo aan het einde van het schooljaar thuis en op het werk. De oudste zoon en wij hebben de examens overleefd, het is nu alleen nog wachten op de uitslag.
Vol plannen en dromen gaat hij de komende vrije dagen in, maar vandaag wilde hij graag naar de stad om nieuwe broeken te kopen van zijn eigen kleedgeld. Vanmorgen vroeg hij of ik na het werk mee wilde gaan naar de stad.
Ze is drieëntwintig jaar, werkt en woont op een eiland in het Caribische gebied. Ze is zelfstandig, redt zich prima daar ver weg.
Ze is nog wel altijd een kind van haar ouders, vanavond belde ze: ‘Mam, kun je even terug bellen?’
En wat doe je dan als moeder? Ik belde haar dus terug. Ik had haar gisteren al geprobeerd te bellen maar ze nam niet op. Ik wist dat ze het druk had en dertien dagen achter elkaar moest werken dus vermoedelijk was ze aan het werk toen ik belde.
