‘Houd je stomme rotkop, trut’, dan richt zij haar hoofd op naar mij. Verveelt hangt ze met haar ellebogen op de balie.
‘Ook een goedemorgen’, fluister ik. Ik kijk haar vragend aan, ‘had je het net tegen mij?’
‘Nee, sorry, o, nee, niet tegen u mevrouw’, zegt ze met een rood hoofd van schaamte.
‘Zou je die taal voortaan binnenshuis willen houden en niet hier tentoon spreiden?’
De vele bladeren verstoppen de overgang van stoep naar straat. ‘Ik wil vandaag de herfst voelen, ruiken en zien’ mompel ik in mijzelf, terwijl ik naar mijn auto loop. De boswandeling die ik in gedachten heb maakt mij vrolijk.
De geur van natte bladeren, het kraken van de takjes onder mijn voeten en de wind door mijn haren vind ik heerlijk. De geluiden van de stilte en het gevoel van ‘de klok vergeten’ geven mij de kans afscheid te nemen van de zomer.
Daar loopt zij alweer voor de twaalfde keer. Elk jaar gaat zij alle deuren langs. Regen en kou hebben haar nooit tegengehouden in die ene week in september. Maar vandaag mag zij genieten van een nazomers zonnetje.
Helaas weet nog steeds niet iedereen dat er hier in ons kleine landje een heel bijzonder manege is. Er komen mensen uit alle hoeken van het land en zelfs vanuit het buitenland, voor soms maar een uur of half uur plezier in Bennekom. Niet zomaar voor een beetje plezier, maar ook voor de nodige ontspanning.
Als de telefoon gaat hoor ik een jongetje aan de andere kant vragen: ‘mag ik bij jou slapen?’
Zijn moeder hoor ik op de achtergrond: ‘je moet wel zeggen wie je bent.’
‘Oh ja, ikku ben Kees.’
‘Als jij dat wilt en het mag van jouw moeder, dan mag het van mij ook. Geef mij mama maar even.’
Met mijn vriendin spreek ik af dat Kees morgen komt en we zullen zien hoeveel nachtjes hij het echt volhoudt.
Dit zal de eerste keer worden, deze vakantie gaat het echt gebeuren. Ik heb een afspraak met onze zoon gemaakt, hij gaat het doen. Veertien jaar is een mooie leeftijd, jong geleerd is in dit geval geen probleem.
Hij stribbelde eerst wel wat tegen, want waar heb je anders een moeder voor.
Geen dag, zonder gekleurde lach. Dat is wat wij al twee jaar zien, als hij zijn lach aan ons laat zien. De eerste tijd probeerde hij het lachen te vermijden, maar dat hield hij niet lang vol.
De kinderen zijn naar school, wij moeders vrij en dus gaan wij er kinderloos op uit. Mijn vriendin en ik zijn op zoek naar een rugzak. De stad in, kuieren over de markt lijkt ons een goed plan op deze stralende ochtend.
Zij heeft de vlag uitgehangen, niet voor de koningin, want die komt pas over drie dagen. Het is als een bijzonder welkom voor een stelletje macramémutsen.
‘Ik ben zo zenuwachtig en voel me depressief vandaag.’ Krijg ik te horen als ik binnen stap in de wereld van mensen die anders zijn.
‘Ach, Margriet dat geeft niets, dan ga jij gewoon een beetje depressief lachen’, zeg ik terwijl ik een arm om haar hen sla. Ik zie een lichte beweging rond haar mondhoeken. Het lijkt op een lachje.
Het is al lang geleden dat ik schreef over opa Lagune en zijn digitale belevenissen. Inmiddels is opa Lagune een paar jaartjes ouder geworden en digitaal gezien heel veel wijzer dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten.
