Huilend hard

Hij is vanmorgen vroeg aangehouden. Voorlopig mogen we hem drie maal vierentwintig uur vasthouden voor verhoor, zo verteld Paula van de recherche door de telefoon. Daarna is het aan de officier van justitie en aan de rechter. De uitkomst daarvan is nogal willekeurig. Soms wordt er aansluitend voorgeleid, soms mogen ze in afwachting van de rechtszaak naar huis. Ik of een van mijn collega’s houden u op de hoogte mevrouw.

‘Bie de tied’

‘Vader, kan je een nieuwe batterij voor de klok halen’, zucht Truus.
‘Moet da noe echt?’ zucht ouwe Gerrit, die aan de keukentafel zijn koffie drinkt en de krant leest. Na de laatste slok schuifelt hij toch naar de gang, zet de geruite pet op zijn hoofd. Zijn colbert trekt hij met veel moeite aan en grijpt dan de handvaten van de rollator stevig vast. Het gezeur van zijn vrouw maakt hem knorrig.
‘Noe, kom op mee die klok, Truus’, roept hij ongeduldig.

Stoeptegel-afspraak

‘Houd je stomme rotkop, trut’, dan richt zij haar hoofd op naar mij. Verveelt hangt ze met haar ellebogen op de balie.
‘Ook een goedemorgen’, fluister ik. Ik kijk haar vragend aan, ‘had je het net tegen mij?’
‘Nee, sorry, o, nee, niet tegen u mevrouw’, zegt ze met een rood hoofd van schaamte.
‘Zou je die taal voortaan binnenshuis willen houden en niet hier tentoon spreiden?’

Herfstparel

De vele bladeren verstoppen de overgang van stoep naar straat. ‘Ik wil vandaag de herfst voelen, ruiken en zien’ mompel ik in mijzelf, terwijl ik naar mijn auto loop. De boswandeling die ik in gedachten heb maakt mij vrolijk.
De geur van natte bladeren, het kraken van de takjes onder mijn voeten en de wind door mijn haren vind ik heerlijk. De geluiden van de stilte en het gevoel van ‘de klok vergeten’ geven mij de kans afscheid te nemen van de zomer.

Kleine meisjescenten

Daar loopt zij alweer voor de twaalfde keer. Elk jaar gaat zij alle deuren langs. Regen en kou hebben haar nooit tegengehouden in die ene week in september. Maar vandaag mag zij genieten van een nazomers zonnetje.