Daar loopt zij alweer voor de twaalfde keer. Elk jaar gaat zij alle deuren langs. Regen en kou hebben haar nooit tegengehouden in die ene week in september. Maar vandaag mag zij genieten van een nazomers zonnetje. De sombere bus voelt nog licht aan, zij wordt niet vrolijk als ze de grijze bus ziet. Dit ligt niet alleen aan de kleur, maar vooral waar die bus voor staat.
De kankerbus noemt zij hem zelf wel eens.
Het is eigenlijk best triest dat er gebedeld moet worden voor de bestrijding van deze ziekte. Maar als je van dichtbij hebt gezien wat deze ziekte met mensen kan doen wil je wel een klein steentje bijdragen. Wat is nu drie á vier uren per jaar op een heel mensenleven.

Bij de eerste rij huizen treft zij iedereen thuis aan en niemand heeft een smoes. Vorige jaren hoorde ze vaker dan haar lief is: ‘ik heb geen geld in huis’, ‘ik maak altijd over’ en ‘kunt u morgen terug komen’, en als zij de volgende dag trouw naar dat huis ging, werd er niet opengedaan.

Op nummer 68 belt zij aan, een klein meisje met mooie vlechtjes doet de deur op een kiertje open en roept: ‘Mammm.’
Dan komt er een gezellige mama die de deur helemaal openzet. Zij krijgt een glimlach als ze de bus ziet. ‘Een ogenblikje’, ze draait zich om en loopt de keuken in.
Met de bus in haar hand ziet zij nog twee kleine dametjes op de bank zitten, ook die komen nu nieuwsgierig in beweging. En al snel staan ze alle drie naast elkaar in de deuropening.
De moeder komt terug met haar portemonnee, haalt er wat kleingeld uit en de drie dametjes mogen het in de bus doen.
Zij zakt door haar knieën om de collectebus op kleuterhoogte te kunnen houden.

‘Mevrouw, mogen er ook nog één, twee en vijf centen in?’, vraagt de oudste van de drie kleine meiden.
‘Ja hoor dat mag.’
‘Mam, pak mijn spaarpot eens?’
Als moeder de spaarpot haalt, hebben de kleine dames ondertussen hele verhalen.
‘Ik zit daar op school, in groep 3.’ De oudste wijst naar het einde van de straat naar een school.
‘Wij komen uit Suriname’ roept het springende kind.
‘Waarom vraagt u centjes?’, vraagt de ander.

En dan komt de spaarpot in beeld, op de deurmat wordt die leeg geschud en de drie meisjes rapen de centjes een voor een op om ze in de bus te doen.
Als dan na tien minuten de laatste centen er in zitten, kan zij weer uit hurkzit omhoog komen.
Deze kleine meisjescenten komen uit een goed hart.
Zij bedankt de gulle gevertjes en wenst hen nog een fijne dag. Zij loopt naar de volgende deur. De meisjes zwaaien haar nog na tot zij de straat uit is en de lachende lieve gezichtjes staan de rest van de dag op haar netvlies. En ook vandaag weer, als zij langs dat kleine meisjeshuis loopt.


pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

11 reacties

arta · 24 september 2007 op 07:19

Bijzonder dat deze column na die van HKVH komt!
Ik vind het zo mooi Pepe hoe jij de dingen verwoordt, waar anderen aan voorbij lopen! 🙂

lagarto · 24 september 2007 op 07:34

[color=CC0000]Mooi[/color] [color=0000CC] verhaal[/color] [color=FFFF00]Pepe[/color] [size=xx-small] alleen de d(r)uiven op de dam, die weten hoe het kwam tjallalalie tjallalala[/size]

Siebe · 24 september 2007 op 08:21

Naar aanleiding van opmerking Arta HKVH eerst nog gelezen. Dat zet deze column ook nog weer in een ander, prangender licht.

Het mooie van deze column is denk ik datgene wat er juist niet staat. Dat delen en geven wordt doorgegeven, net zoals onverschilligheid dat ook wordt. Bij mijn moeder vertrok een collectant ook nooit met lege handen zeg maar. Haar vader, mijn ‘pake’, gaf soms letterlijk het laatste wat hij had, zijn vrouw, mijn ‘beppe’, daarmee voor enorme problemen stellend omdat er nog monden gevoed moesten worden. Mijn moeders kleindochters, mijn nichtjes, keerden hun spaarpotten om na de tsunami weet ik nog.

Het is niet alleen een mooi maar ook een belangrijk verhaal dat je vertelt Pepe. Ietwat zoetig misschien, maar dat past geloof ik wel bij de geest van het verhaal. Het perspectief van kind en/vs. kinderlijke dankbaarheid, zoiets.

Gr.
S

pally · 24 september 2007 op 09:52

Goed beschreven, Pepe, hoe een goed voorbeeld vanzelf gevolgd wordt ongeacht leeftijd, kleur, afkomst, rijkdom of armoe.
Eigenlijk beschrijf je de kern van een waardevolle opvoeding. Klasse! :wave:

groet van Pally

lisa-marie · 24 september 2007 op 11:48

mooi ,ik schiet even vol. :wave:

dj_Eddy · 24 september 2007 op 13:44

Mooi geschreven column. Jammer dat mensen met een collectebus vaak in een adem genoemd worden met colporteurs en die irritante lui in drukke winkelstraten die je iets aan proberen te smeren. Het collectewerk wordt met het hart op de juiste plek gedaan en dat waardeer ik heel erg.

Nana · 24 september 2007 op 14:10

Goed gedaan! Fijn om te lezen. Leuk en lief.

SIMBA · 24 september 2007 op 15:10

Mooi beschreven pepe! En na de column hiervoor is het duidelijk dat we collectanten keihard nodig hebben én dat we allemaal iets moeten geven!

WritersBlocq · 24 september 2007 op 17:39

Een lieve titel, een perfect geschreven verhaal met alleen maar waarheden. Lief en schrijnend tegelijk, terwijl je het schrijnende amper aanstipt.
Knappie!!
:kus: Pauline.

Li · 24 september 2007 op 21:18

Niet alleen het verhaal maar ook de titel is super. Die kleine meisjes die hun schatkist helemaal legen voor het goede doel en dat vol overgave doen. Prachtig. Het mooie zit vaak in iets kleins 😉

Li

KawaSutra · 26 september 2007 op 00:21

Alle respect voor de collectanten. Goed om dat weer eens voor het voetlicht te brengen op zo’n mooie manier.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder