‘Bie de tied’

‘Vader, kan je een nieuwe batterij voor de klok halen’, zucht Truus.
‘Moet da noe echt?’ zucht ouwe Gerrit, die aan de keukentafel zijn koffie drinkt en de krant leest. Na de laatste slok schuifelt hij toch naar de gang, zet de geruite pet op zijn hoofd. Zijn colbert trekt hij met veel moeite aan en grijpt dan de handvaten van de rollator stevig vast. Het gezeur van zijn vrouw maakt hem knorrig.
‘Noe, kom op mee die klok, Truus’, roept hij ongeduldig. Truus zet de stolpklok op de keukentafel. Zijn trillende hand pakt het klokje met stolp en al op en dan pats boem. Daar ligt de glazen stolp in duizend stukken op de keukenvloer. Dan stopt hij de stolploze klok in het mandje van zijn rollator. Truus veegt mokkend de vloer.

Hij trekt de huisdeur dicht en schuifelt centimeter voor centimeter het tuinpad af. Hij hoeft maar twee straten verder te zijn en doet daar een half uur over.
In die tijd is hij allang vergeten wat hij kopen moest. Langzaam duwt hij de deur van de juwelierszaak open.
‘Kling, kling…’, hij tilt de rollator over de drempel. Die is binnen, nu hij nog. Voetje voor voetje komt hij de zaak binnen en met de deur open vraagt hij: ‘heêft u eên nieuw lampie?’
‘Een lampje?’ vraagt de lichtelijk geïrriteerde juwelier.
‘Jeat, want die ouwe doet ’t nie meêr.’
‘Nee, ik heb geen lampen, u moet verderop zijn.’ De juwelier wijst hem de goede kant. Gerrit zucht en draait zich om. Hij verlaat hoofdschuddend de juwelierszaak.

Vroeger zagen de dorpsbewoners Gerrit geregeld in korte broek, een hark over zijn schouder, met ferme pas door de straten lopen. Met dunne gebruinde benen, de voeten een beetje naar binnen gedraaid, zag hij eruit als een kwajongen. Hij hield de tuinen bij van enkele mensen.
En nu is hij niet eens meer in staat een simpele boodschap te doen. Het ergste is dat hij soms beseft, tijdens de zeldzame momenten waarop hij helder is, dat hij af en toe in de war is.

Een poos later: ‘kling, kling..’ gevolgd door gemompel van Gerrit.
‘K moet wel hier zijn’, zucht hij. Uit zijn mand haalt hij de stolploze klok.
‘Aha, u wilt een nieuwe batterij?’ zegt de juwelier.
‘Jeat.’
De juwelier pakt een nieuwe batterij en vervangt dit, nog voor Gerrit bij de toonbank is.
‘Wat is er met de glazen stolp gebeurd?’
‘Die is in duuzend stukkies gevalle, maar da geêft niks. As me maar bie de tied blieve.’
‘Ik zal eens kijken, k heb er nog een achter, denk ik.’
Gerrit wil nog iets zeggen, maar de juwelier is al naar het magazijn gelopen en komt al weer terug met een mooie stolp van plexiglas.
Hij past hem op het klokje: ‘deze kan niet stuk. Hij is te groot voor het mooi.’
‘Da is nie erg, k vind ’t moôi, bedankt’, Gerrit kijkt hem met stralende lach aan.
‘Noe kan k de vrouw thuus, weer blie maken.’