‘Oud worden willen we allemaal, maar niemand wil het zijn,’ is een gevleugelde uitspraak, die ik tijdens mijn leven vaak hoorde. Nu was ik het wel eens met dat niet oud willen zijn, maar ook het oud worden vond ik een hele onderneming. Er is een tijd geweest dat het Lees verder…
Ik nip van mijn glaasje witte wijn (maandelijks zakgeld is nog niet binnen) en geniet van het zaterdagavondgevoel. Zaterdagavond betekent himbo’s spotten (de nieuwe gelanceerde man is een feit), openingszinnen uittesten (“Hey, ik ben jarig. Wil je me zoenen?”) en af en toe een danspasje neerzetten (om al dan niet uitgelachen te worden).
Even met Abraham gebeld: “Goedemorgen, Mevrouw Oplopers hier. Hoe laat kom je morgen?” Doodse stilte aan de andere kant van de lijn. “Hallo? Hallo, is daar iemand?” brulde ik in de hoorn, want misschien was de meer dan hoogbejaarde man een beetje doof. “Ik spreek toch met Abraham?” Ik hoorde een diepe zucht. Langzaam begon de oude man te spreken.
“Hee, ouwe rukker, hoe is het?”
“Ah joh, slechte mensen gaat het altijd goed, dat weet je toch? En met jou?”
“Hard voor weinig, je kent het, hè!”
“Ja, precies! Ha, ha! Hard werken voor weinig geld!”
,,Ik ken een mop. Twee tieten in een enveloppe.”
Het is meer dan twintig jaar geleden dat een van mijn zoons dit mopje over de eettafel slingerde. Hij straalde van oor tot oor, want voor hem was dit oubollige mopje de grap van de dag.
