Ondanks de Apocalyptische regenbui verliet uw columnist die nacht even het internetcafe, om te gaan kijken naar een meisje dat achter de ramen druk bleek te zijn met ouwehoeren door ’t nieuwe mobieltje, zodat hij haar op de terugweg niet alsnog telefonisch de waarheid kon zeggen, omdat wel duidelijk was dat hij haar nummer niet meer had. “Het enigste dat jij goed kan is mij negeren” had hij haar willen toeschreeuwen.
Als ik met twee van mijn dochters het restaurant inloop, zie ik dat de meeste tafeltjes bezet zijn. Bij het raam is nog een tafeltje vrij. Terwijl wij een kop koffie bestellen, kijk ik naar buiten. Tegenover het restaurant zie ik wat winkels. Geen wereldschokkend nieuws als je bedenkt dat het een winkelstraat is.
[b]Man en auto[/b]
Altijd al is hij dol op auto’s geweest. Als kleuter speelde hij het liefst met autootjes. Nooit had hij er teveel om zich heen. Hij hield dat altijd vol. Al gauw kwam zijn belangstelling voor grote auto’s.
Op de deurmat vind ik een blauwe brief van de georganiseerde misdaad oftewel een belastingaanslag. Lekker om je dag mee te beginnen. Een voordeel heb ik wel, Jansen, fractievoorzitter van een lokale politiek partij heeft mij voor een diner uitgenodigd. Niet bij hem thuis want dan krijgt hij ruzie met zijn vrouw met wie ik diverse aanvaringen heb gehad.
Met ‘Shoot the dog’ probeerde hij het recent nog, maar een hit scoren lukt George Michael de laatste jaren niet meer. Hij zit voorgoed in onze herinnering als zanger van ‘Last Christmas’. Hoewel ik dit nummer van Wham de afgelopen 18 jaar minstens 20 keer tijdens het kalkoen eten heb gezien, snap ik nog steeds niet goed waar de clip over gaat.
