Peter staat voor het raam. Hij is ongeduldig. Zijn moeder is boodschappen gaan doen en ze is nog niet teruggekeerd. En hij wil zo graag met haar knuffelen, zijn hoofd in haar nek leggen en zachtjes wiegen. Wiegen op haar hartslag, dat is wat Peter wil. Hij pakt zijn beer van de stoel naast hem. “Ache beer,” mompelt hij terwijl het berehoofd platgedrukt wordt tussen een arm en een zwaaiend bovenlijf. Waar blijft mama nou?
Ze houdt de kip dapper vast, ze lacht er ook bij. Een beetje verlegen, alsof ze niet goed raad weet met de wat ongewone situatie. Als ze lacht krult haar neus een beetje, wat haar een ‘klein meisjes uiterlijk’ geeft, terwijl ze de voor vrouwen magische 40 toch zojuist is Lees meer…
Gisteren zou mijn oma jarig zijn geweest, ze had dan 106 geworden. Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat ze makkelijk 110 zou worden, maar ze heeft de 100 niet gehaald. Ze was er wel verdomd dichtbij, het scheelde maar zo’n uurtje of twaalf. Het telegram van de Koningin was zelfs Lees meer…
Er bestaat in Nederland een politieke partij waarvan de oprichters ‘inwoners met een migratieachtergrond’ zijn, die de mening zijn toegedaan dat er van alles mis is met de manier waarop men in Nederland omgaat met de rechten van inwoners met een migratieachtergrond en eigenlijk de hele manier waarop men überhaupt Lees meer…
Het is avond. Met mijn ziel onder mijn arm loop ik door de stad. Dat doe ik normaal gesproken nooit. Dan laat ik mijn ziel waar zij hoort te zitten. Soms laat ik haar zelfs liggen. Op het nachtkastje van mijn hotelkamer bijvoorbeeld. Dan vragen mensen wel eens wat mij toch bezielt.
“Niets”, antwoord ik dan geheel naar waarheid.
