Gisteren zou mijn oma jarig zijn geweest, ze had dan 106 geworden. Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat ze makkelijk 110 zou worden, maar ze heeft de 100 niet gehaald. Ze was er wel verdomd dichtbij, het scheelde maar zo’n uurtje of twaalf. Het telegram van de Koningin was zelfs al binnen, hoewel ik denk dat het een voorgedrukt dingetje is geweest, maar het idee op zich is leuk.
Het is iets heel raars met oma’s, ze zijn er voor je gevoel altijd al geweest, komen voort uit een in jouw ogen stenen tijdperk, en zullen er waarschijnlijk ook altijd wel blijven. Daar zijn ze tenslotte oma’s voor. Ik moest gisteren even denken aan wat mijn oma allemaal gezien en meegemaakt heeft. Ze heeft de opkomst van de auto meegemaakt, het vliegtuig zien komen, de telefoon, twee wereldoorlogen, nog een berg andere oorlogen, de moeder van Koningin Wilhelmina nog gezien, de opkomst van de mobiele telefoon, het internet, mijn drie kinderen. Ze heeft het allemaal bewust meegemaakt en alles ook gewoon kunnen bevatten. Geen moment van geestelijke zwakte, integendeel zelfs. Toen de mobiele telefoon populair was geworden, zo’n beetje half jaren negentig van de vorige eeuw, heeft ze met mijn mobiele telefoon voor het eerst ‘mobiel’ gebeld. Dat vond ze heel bijzonder, bellen op straat. Heeft heel wat uitleg gekost, maar ze snapte het wel. Zoals ze eigenlijk altijd alles wel snapte. Behalve e-mail, dat zag ze toch als een soort van telegram en ze begreep niet hoe een telegram binnen een seconde van Spanje op de computer van het tehuis waar ze woonde kon verschijnen. En dan ook nog met foto’s erbij. Die ontwikkeling ging, zelfs voor mijn oma, net even te snel. Op minder dan één dag na is ze honderd jaar geworden. Dat is twee keer zo oud als ik nu ben, en ik voel me soms al stokoud. Het was op de verjaardag van mijn oma steevast slecht weer en in heel veel jaren lag er ook altijd sneeuw. Ook dit jaar schijnt het weer goed prut te zijn geweest in Nederland, en zelfs hier in Spanje was het niet best. Dat hoort ook zo, op de verjaardag van mijn oma, dan hoort het kutweer te zijn.
Ik heb gisteren een extra wijntje gedronken. Zomaar, om nog één keer haar verjaardag een beetje te vieren. Ik heb er geen water bijgedaan, zoals mijn oma altijd deed. Ik dronk het puur.
Jan van Oranje
www.janvanoranje.nl
3 reacties
Esther Suzanna · 15 februari 2017 op 17:46
Heel mooi. En heel herkenbaar. Mijn oma’s werden respectievelijk 96 en 98 jaar.
Ik mis ze nog altijd, maar voor mijn gevoel zijn ze er nog steeds. 🙂
Wayan · 16 februari 2017 op 11:38
Mijn oma is ook heel oud geworden, maar tijdens de tweede wereldoorlog vloog zij als piloot spitfires van de fabriek naar de vliegvelden waar mannelijke piloten het van haar overnamen, want vrouwelijke piloten mochten niet deelnemen aan gevechtsoperaties
Mien · 17 februari 2017 op 08:52
Helaas weinig oma mogen meemaken. Door jouw verhaal komt ze alsnog een beetje binnen.