“Een autobiografische terugblik op 556 dagen in het ambt van Jongerenraadslid van de Gemeente Borsele. Een roeping met succes, dieptepunten en prijskaartje. Maar met hoop op meer voor de toekomst. Verspreid over 2 delen”.
Ik heb meerdere malen het ‘genoegen’ gehad om bij een Spaanse taxichauffeur in te stappen en ik kan je vertellen dat ik een dergelijke ervaring mijn ergste vijand nog niet zou toewensen. Nou ja, misschien juist wel, maar je begrijpt mijn punt. Met gevaar voor eigen en mijn leven wordt Lees verder…
Ik sta op het schoolplein te wachten op mijn dochtertje. Op een meter of 6 staat een man, te wachten op zijn kind. Ik ruik, zelfs op die afstand, dat de man op een misselijkmakende manier naar zweet stinkt. En geen vers, eerlijk verdiend zweet, nee, het is een allesoverheersende Lees verder…
Gisteren zou mijn oma jarig zijn geweest, ze had dan 106 geworden. Eigenlijk heb ik altijd gedacht dat ze makkelijk 110 zou worden, maar ze heeft de 100 niet gehaald. Ze was er wel verdomd dichtbij, het scheelde maar zo’n uurtje of twaalf. Het telegram van de Koningin was zelfs Lees verder…
“Gefeliciteerd met je verjaardag, en als oma straks beter is komt ze samen met opa weer naar je toe hoor”. Hij mompelt een beleefd bedankje door de telefoon, waarna de verbinding verbroken wordt. Hij wordt vandaag 12 en beseft niet dat dit de laatste woorden zijn die hij zal horen Lees verder…
De pijn, veroorzaakt door brandende spieren, waarvan ik niets eens wist dat ik ze had. Het zweet dat, als ware mijn poriën de Niagara Watervallen, langs mijn lichaam stroomt en zorgt dat het beetje kleding dat ik draag binnen enkele tellen doorweekt is. De keiharde muziek, voor zover je een Lees verder…
Pindakaas, al vreet je het potje tot op de bodem leeg, er is geen stukje kaas in te bekennen. Het lijkt niet eens op kaas. Want wees nou eerlijk, als je kaas hebt gekocht en die ziet er ineens uit als die pindaprut, dan sta je toch binnen een zucht Lees verder…
Elke ochtend zaten ze daar. Gewoon gezellig met z’n tweetjes een beetje over koetjes en kalfjes te koeren, balkonnetje onder poepen en, als ze in een baldadige bui waren, gingen ze eventjes andersom zitten, met de duivenpoeperd op de straat beneden hen gericht. Op zulke momenten leek het net alsof Lees verder…
Ik kan bijna niet wachten. Dit wordt weer zo’n moment van “waar was jij op 14 april 2016, om 21.30 uur?” Twee minuten te laat komt het kale hoofd van John van den Heuvel in beeld. Twee weken lang heeft hij ons voorgehouden dat we het vandaag gaan horen. Joran Lees verder…
De vrouw hangt voorover gebogen op haar fiets. Met haar zoontje achterop op weg naar school. Daarna boodschappen doen bij de supermarkt aan het dorpsplein. Driftig trapt ze de pedalen rond. Maar hoe hard zij ook fietst, ze komt altijd een paar minuten te laat. Sommige mensen hebben dat. Daar Lees verder…
“Heb je enig idee hoelang ik heb gezocht?” vroeg hij. “Alle kastjes heb ik overhoop gehaald voordat ik de lucifers had gevonden. Waarom had je die achter in de kast verstopt? Was je bang dat ik het huis zou laten afbranden? En even uitleggen hoe de vaatwasser werkt was zeker Lees verder…
“Als je dood bent, dan ben je dood. Je kan bidden tot je een ons weegt, als je dood bent is het over en uit. Finito. Dan is er niets meer.” De oude vrouw sprak vermoeid tegen de nog veel oudere man naast naar bed. Een lang leven had haar Lees verder…