Meewarig kijken de niet e-bikers naar de fietsers met hun trapondersteuning, tsja…ik ben een e-biker. Geen gezweet tegen de wind in en de kletterende regen op mijn fietshelm met regencapje dat opvouwbaar op te bergen is in het minuscuul vakje als het voorspelde droge weer een juiste voorspelling is. Ik Lees meer…
We willen het allemaal: vrijheid en het verlangen naar een vakantie, een terrasbezoek, samenzijn met familie, vrienden. Het ‘nieuwe normaal’ voor het werken thuis, op kantoor, de uitdaging als een stip, onze stip op de horizon.. Worden we gelukkiger? Blijven we gelukkig? Is het nieuwe normaal meer consumeren? Ik geef Lees meer…
Toen ik vorige week via het nieuws vernam, dat mijn bouwjaar al hoog en breed aan de beurt was geweest voor inenting in Nederland, heb ik contact opgenomen met het Ministerie van BuZa (ook omdat het Nederlandse Consulaat in Berlijn de telefoon niet opnam) om navraag te doen over evt. Lees meer…
Zijn veertienjarig zoontje kijkt al regelmatig naar de engste horrorfilms. Films die bij vader zelf de haren te berge doen rijzen. ‘Paranormal activity’ is zo’n gedrocht dat zoonlief op een middag mee naar huis brengt. “Geleend van een vriendje,” juicht hij enthousiast. De film gaat over een jong stel dat Lees meer…
Lieve kleine, Misschien kan ik beter zwijgen, want ik weet nog altijd niet hoe je praat over je pijn die niemand ziet, omdat je die verborgen houdt.Is er iemand die jij kan vertellen over je dromen die zijn verdwenen en over je maanden zonder zon?Iemand die luistert naar een droevig Lees meer…
Onvoorstelbaar, hoe snel dit jaar voorbijgaat. Toen we in maart thuis moesten gaan werken, dacht ik dat dat voor een paar weken zou zijn. Drie weken, was in eerste instantie het idee. Ik zette mijn laptop op de eettafel en ging aan de slag. Als ik ’s middags met Stef Lees meer…
Het is vrijdagmiddag. Ray wil per se naar de stad. ‘Weet je het zeker?’ Vraag ik en schud mijn hoofd. ‘Tuurlijk maatje,’ zegt Ray. Dan ga ik mee. We hebben gezelschap. Hij heet Joeri, ik ken hem nauwelijks, hij is eigenlijk zomaar aangehaakt. Zijn ogen staan glazig. Ik haal mijn Lees meer…
Lieve Djulia, Het is voor mij elke maand weer een struggle om jullie te schrijven. Ik doe er heel lang over, omdat ik alles schrijf met tranen in mijn ogen, omdat ik je zo mis. Je zet zulke grote stappen, ook al lijken ze erg klein. Het gaat er niet Lees meer…
Dit verhaal speelt zich af in een wereld van chaos, wanorde en ‘zoals het virus waait, waait het politieke jasje’. We zien de wereld door onze ogen en geven commentaar vanuit onze beleving, t ervarenen willen meegaan – bewust of onbewust- mee willen gaan met de verspreiding op de digitale Lees meer…
Hij loopt rond in een pyjama met stropdas, en weet bijna alles. Ik zeg bijna, want degene die echt alles weet heet net even anders. Niet fonetisch maar alfabetisch. Die heet namelijk Meneer Kaktus. Nou kun je je nog afvragen of de cc’s anders uitgesproken worden dan de kk’s. Geen Lees meer…
Ik sta bij de toonbank van een klein Turks winkeltje en verlekker me aan de baklavla. Bengür kijkt me wat vreemd aan als ik bestel. Hij is de eigenaar van dit prachtige winkeltje waar het exotisch ruikt naar vakantie en avontuur. Hij woont en werkt al veertig jaar in Nederland Lees meer…
In de wat bedompte vergaderkamer op de vijfde verdieping van het verouderde kantoorgebouw levert Marleen een gevecht met de misplaatst moderne stoelen. Licht hijgend zet ze een stapje achteruit om het resultaat van haar gezwoeg te bekijken. ‘Volkomen coronaproof, als je het mij vraagt.’ Ze blaast een paar uit haar Lees meer…