Onlangs was ik, namens de uitgeverij, aanwezig bij een aangename boekpresentatie in noordwest Groningen, tegen het Lauwersmeer aan. Onder de gasten enkele redelijk bekende auteurs die allen in of rond dat dorp wonen: ze kwamen lopend of op de fiets. Ik vroeg me af: hoe kan zich hier zo spontaan Lees meer…
Het komt mij voor, staat mij tevens tegen, dat er een toenemende onverschilligheid, dus afnemende delicatesse heerst qua woordkeuze. Volume heeft die vaardigheid grotendeels overgenomen. Soms is het zelfs onbedoeld komisch. Een laxeermiddelreclamespotje opent met de vraag: ‘Hebt u vaak last van onregelmatige stoelgang?’ Dit beamen impliceert toch een bepaalde Lees meer…
We toeren over de A1 richting westen. Hoewel de zon nog niet eens op haar hoogst staat, verschiet de lucht al van lichtgrijs naar inktzwart. In Noord-Holland willen we gaten in jeugdherinneringen dichten. Alles blijkt er nog hetzelfde, waardoor we direct in het verleden terechtkomen; een prettige vorm van tijdreizen. Lees meer…
Als de voor het eerst in het geel gehulde Mathieu van der Poel zijn overleden opa eert, komen de beelden direct weer boven. We logeerden in de Dordogne en hoorden dat de Tour de France iets verderop zou passeren. Ruim op tijd reden we naar het parcours. Na uren wachten Lees meer…
Vijfennegentig jaar is ze. Haar loepzuivere altstem zweeft over de hoofden van geëmotioneerde gelovigen. Gedragen door resonerende orgeltonen stijgen heilige woorden op naar koepel, kruis en haar zo gemiste dierbaren ver daarboven. ’s Avonds staat ze op toneel, kruipt moeiteloos in de huid van een bazige ka, die in geen Lees meer…
Met haar kroost in een kaarsrechte rij achter zich, steekt moeder eend over. Direct op de rem en tegemoetkomend verkeer waarschuwen. Tevergeefs: drie jonkies worden meedogenloos vermorzeld. De achterblijvers trekken verder. In het pittoreske Kalenberg, middenin Nationaal Park Weerribben-Wieden, treden we in de laatste voetsporen van dichter J.C. Bloem. Ook Lees meer…
Een graag gezien buurtgenootje is niet meer. Ze was zo’n vertrouwde verschijning, dat we dat pas doorhadden toen we haar begonnen te missen. Bijna vijftien jaar lang liep mevrouw Quincy Jack Russell op vaste tijden haar rondjes. Ze was getuige van al het wel en wee bij haar thuis en Lees meer…
‘Hoeveel tijd heb je nodig voor je inleiding?’ Ik ben net bezig met het concipiëren van een doorwrocht betoog voor het hoog-geïnteresseerd publiek bij een boekpresentatie. Die vraag zet me echter direct met beide benen op de grond. Wat is tijd in relatie tot woorden? Slechts die van drager, toch? Lees meer…
Zo’n vijftig jaar geleden had ik mijn eerste gitaarles. De leermethode was perfect: geen toonladders, maar akkoorden leren met een liedje erbij; ‘Blowin’ in the Wind’ als eerste. Ik wilde koste wat kost de bijbehorende drie grepen onder de knie krijgen om Bob Dylan te kunnen zijn en enterde zo Lees meer…
Hemelvaartsdag. Het landschapspark ligt er prachtig groen en lommerrijk bij. Ik ben in Ysselsteyn, Limburg, op de enige begraafplaats in Nederland voor gesneuvelde Duitse soldaten: zeventien uit de Eerste en bijna tweeëndertigduizend uit de Tweede Wereldoorlog, waarvan er vijfduizend geen naam hebben. Het contrast met geallieerde erevelden is groot, alleen Lees meer…
Buurvrouw rollatort naar binnen. ‘Ik ontvang al tijden geen weekkrant!’ ‘Dat is raar, ik krijg het sufferdje heel punctueel. Wordt door een keurig ogende man rondgebracht. Heb jij zo’n plakplaatje op je brievenbus?’ ‘Natuurlijk. Met twee keer “Ja” erop.’ ‘Ik heb “Ja Nee”, wil geen ongeadresseerde reclame. Ik houd het Lees meer…
Haar verlepte lijf is vormloos en uitgezakt door de wijdbeense zithouding op de bezemsteel, die wegrot onder haar omgekeerde, lekkende kruis, waarmee ze de buurt onderschijt met roddel en achterklap. Uitgezaaide tweespalt en het meedogenloos leegzuigen van een tot wrak afgeleefde geliefde geeft haar voeding. Maar dit zijn slechts voorproefjes Lees meer…