Liever te zwaar en goed leven…. Dan terug naar het verleden.

Ik heb recent een aantal foto’s van vroeger op mijn Facebook gezet. Ik weet dat mensen denken: hoe komt het dat hij 9 jaar geleden zo mager was en nu zo dik? Ik zou mij die vraag ook stellen als ik het antwoord niet wist. Mijn gezondheid is niet de beste. Als ik mijn lijf kort moet samenvatten. “Russisch vliegtuig, het vliegt nog met duct tape, kauwgom en plakband”. Maar natuurlijk zijn dat in de praktijk chemische middeltjes. In mijn leven heb ik een aantal huisartsen gehad en die ik nu heb, dat is voor mij echt een topvent. Dat is een dokter die zich kan inleven in hoe je je voelt, die compassie kan opbrengen zoals bij de dood van mama of als hij merkt dat klachten worden erger. Maar toen ik bij deze dokter kwam had ik er ondertussen een verloren door pensioen, bij een dokter ben ik zelf weggegaan en de laatste in Heinkenszand was goed. Enige maar is, hij is niet goed hoe mijn klachten bestrijden. Ik ga niet alles uit de doeken doen. Maar ik heb heel veel kramp, heel veel pijn en eind de avond heb ik zulke bevende handjes, dat ik de rol van Bruno Ganz had kunnen spelen in Der Untergang, in sommige scenes. Ik hoefde niet te spelen dat mijn hand zo bibberde en schudde. Lang heb ik dit proberen te verbergen door medicijnen op andere tijden in te nemen.

De schone schijn, een poppenkast voor de bühne. Ik had vorig jaar toen ik meer ging merken gezegd: “Ben er klaar mee”. Ik heb gewoon gezegd dat dit de feiten zijn en mensen die mij niet nemen zoals ik ben, die zijn geen vrienden. Ik kreeg veel berichten van respect en mensen kunnen ontzettend lachen om de zelfspot die ik probeer op te brengen over mijn lichaam, gewicht, pillen en dat beven van de handen. Zelfspot brengt je heel ver. Als je alles te serieus neemt als je ziek bent… in mijn geval ik zou eronder doorgaan.

Ik werd wel steeds minder mobiel. Ik ben van een gewone fiets naar een driewieler gegaan en toen naar scootmobiel. Lopen doe ik wel, maar de afstanden zijn bepaald niet om een record mee te verbreken. Maar ik ben er nog steeds, hopelijk lang genoeg om mensen tot ergernis te zijn voor feit dat ik nog leef. En wie weet in de toekomst, met betere medicijnen… dan verlies ik met liefde het feit dat ik meer medicijnen slik dan JFK. Maar minder kunnen doen, medicijnen, dat hakt er flink in als het gaat om gewicht. Toch ben ik bijna in 3 jaar, totaal 23 kilo kwijt. Mooi iets vind ik zelf. En hoe ik gedaan heb, geen idee!! Het enige wat ik weet is dat ik binnenkort in Griekenland nieuwe broeken moet kopen.

Mensen kunnen mij dik vinden, maar met 10 jaar ben ik er veel op vooruit gegaan en ach… ik blijf goed drijven in zee!! Ik zal er nooit uit zien als Roger Moore, maar dik of dun. Je kan beter gezond en gelukkig zijn, dan ziek en ellendig voor mensen die je graag in het formaat zien dat ze zelf voor ogen hebben. Krijg je steeds te horen je bent te dik en je kan er weinig aan doen omdat je ziek bent, minder mobiel of gewoon door pure pech. Laat jezelf niet wegzetten, maar zet mensen gewoon keihard op hun nummer als ze doen om je te kwetsen. En daarvoor hoef je geen scheldwoorden te gebruiken, ik heb 3 kleine zinnetjes als advies voor jullie bekend geworden door de legendarische Engelse acteur Windsor Davies;
“O dear, How sad, Never mind!”