Van buitenbeen tot een markant lid, Tim het Jongerenraadslid; Deel 2: De prijs is peperduur.

Maar na bijna een jaar begint het een beetje zijn tol te eisen. Medisch gezien word ik op verschillende manieren bijeen gehouden en soms schitter ik ook door afwezigheid omdat ik te zwak ben om te komen vergaderen. Ook in die tijd laat ik mij opereren aan mijn knieën. Door pijn en te veel zongenoemde prikkels in het zenuwstelsel val ik soms flauw, waarvoor pas 8 jaar geleden een iets effectief is gevonden. Maar ook thuis is het voelbaar, ik werk veel en heb soms weinig tijd om op een gezonde manier sociaal te zijn. Soms ben ik krampachtig leuk aan het doen, zeker met mijn toenmalige vriendin. Maar ook ben ik een nachtmens, nu nog steeds! Maar wanneer ik een foto op een mobiele telefoon te zien krijg, van mezelf slapend in bed met notulen, aantekeningen, gemeentestukken en meer over me heen liggend, krijg ik het advies om zo min mogelijk mee naar huis te nemen!

Maar dat verplaatste het probleem alleen maar naar een straatje verderop. Ik had op den duur ook een sleutel van de cyberzolder, reuze handig zo’n kantoor als iedereen ligt te slapen. Liefst in het holst van de nacht om niet gestoord te worden ging ik daarnaartoe, ik maakte gebruik van de computers, ik zat te schrijven; van aantekeningen tot artikelen. En ik kan niet op mijn 10 vingers tellen, hoe vaak ik stiekem, behalve met medeweten van het thuisfront, bij sterrenhemel ging zitten werken en wegglipte bij zonsopkomst. Vers brood of broodjes halen bij de bakker, dan naar huis om te slapen en daarna doen wat er die dag gedaan moest worden. Natuurlijk enorm stom achteraf, om je gezondheid zo op het spel te zetten voor een vrijwillige functie, waar ik niet bepaald in uitblonk.

Dan is daar het einde, je bent klaar en je bent op dat moment toch even leeg. Maar ik ben nu 11 jaar ouder en gelukkig wijzer. Ik weet beter te zwijgen, ik weet beter mijn punt te maken en ik kan lachen om fouten uit het verleden. Niet om ze te herhalen, maar om ze te zien voor wat ze zijn: de fouten van een puber met bewijsdrang. Maar de drijfveer om ooit weer een ambt te bekleden, is er nog wel, en ooit komt dat, hoop ik. Want als de geschiedenis ons iets leert, dan is het wel dat zoiets mogelijk kan zijn, ook al ben je lang niet in beeld.

Ik sluit af, denkend aan een klein mannetje dat door de tuin van Paleis Soestdijk loopt. In zijn mooiste marine-uniform aan kwam hij bij de toenmalige Koningin om namens de KVP, Staatsecretaris van Defensie (Marine) te worden. En hij zei de befaamde woorden “Majesteit, zo ziet u maar hoe een mens aan lager wal kan raken,”. Nou, misschien is lager wal te onbeleefd, maar dat kleine krakende opstapje van 11 jaar geleden… wie weet geeft mij dat ooit de drijfveer om verder te gaan.
Ik hoop stiekem ooit mijn oud-collega’s te mogen ontvangen, in het bijzonder in een ronde werkkamer op het adres Binnenhof 17 te Den Haag. Al is de kans klein!