Zaterdagochtend. Tien uur en een plotseling schoonmaakwoede overvalt me. Ongeveer twee uur ben ik al op en de rondslingerende stinksokken, geschimmelde etensresten en miljoenen stofwolkjes irriteren me méér dan ooit tevoren. Ik ontplof in een zeldzaam gekende woede en stampvoet de woonkamer te binnen, waar mijn mannelijke wederhelft nog heerlijk ligt na te soezen van de laatavondfilm Pretty woman.
“Ik heb vijftig Staurodorms ingeslikt toen mijn man erop zat te kijken. De druppel was dat buitenechtelijk kind waar hij mee afkwam. Hij begrijpt gewoon niet dat ik kapot ga aan zijn vreemdgaan.” Ik zit op een ziekenhuisbed met lakens die van stijfheid aan elkaar plakken. Erin ligt een vrouw te snikken met ogen alsof ze net een rapedrug naar binnen kreeg. Ze heeft gebeld omdat ze venijnige steken op haar borst voelde maar dat blijkt enkel een lokmiddel om haar hele verhaal er eens goed uit te gooien.
“De enige manier waarop jij vandaag het ziekenhuis verlaat, is in een lijkzak!” Naast me staat een boze patiënt. Hij wordt op staande voet uit het ziekenhuis ontslagen omdat hij verslavende geneesmiddelen rondgedeeld heeft op de afdeling. De man is een 35-jarige delinquent: hij heeft onder invloed van alcohol zijn buurvrouw een pak rammel gegeven zodat het mens nu in coma ligt. Het gebeurt wel vaker dat mensen zich vrijwillig laten opnemen in de psychiatrie om zo hun gevangenisstraf te ontlopen. Ondertussen kunnen ze ons, psychiatrisch verpleegkundigen, met veel liefde bedreigen en uitschelden voor ‘gegradueerde hoer’ en ander moois.
Vandaag heet ik ‘Deze user werd van het net verwijderd wegens ongepast taalgebruik’ want mensen preventief waarschuwen, dat is mijn hobby. Op mijn msn-lijst staan een heleboel hey-hoe gaat het?-met mij ook goed-(stilte)-mensen. Maar zo niet met Ahmed.
Zondagochtend. Zes uur. Dan half acht en uiteindelijk negen uur. De jongen in bed slaapt nog. Vannacht heeft hij me naar zijn bed gedragen en alle spoken en prinsen vervolgens weggejaagd. Nu schijnt hijzelf in dromenland te zijn; zijn lippen mompelen af en toe nog een onverstaanbaar woord. Zoals het winterweer begin ik gewend aan hem te worden; hoe zwaar hij ademt en zucht, de eeuwige stoppelbaard, hoe hij elke avond weer opnieuw Doornroosje in me losmaakt.
Mijn lief heeft de auto geparkeerd in een donker straatje. Het is avond en alles is zo eenvoudig als maar kan. Ik ben geil, hij is geil en samen zijn we nog heter dan een sauna. We verhuizen naar de achterbank, hij duwt mijn rode jurkje vlug omhoog en ik kan maar aan één ding denken: wat als we nu betrapt worden.
Van mijn moeder weet ik dat ze mijn vader in goede en kwade dagen op handen droeg. Ik zie de fiets en de slee rijden waarmee ze mij en mijn broers van school ophaalde toen we deden alsof mijn bed een boot was en zij de golven van de zee, ik zie de rode zomergordijnen dansen in de keuken terwijl we samen [i]Comme nos voix ba da ba da da, chantent tout bas ba da ba da[/i] zongen, of iets dat erop leek.
Je bent zo mooi, hoor ik hem romantisch fluisteren in mijn oor. We liggen op de weide en hij bezingt me als Julien Clerc. Zijn noten dringen als een giftige slang mijn zachte lichaam binnen en zinderen minuten later nog na.
Je beweegt je als een tarantula, wil ik zeggen, je klemt me aan je vast en laat me daarna weer zuchtend vallen.
Zaterdagavond, 23 uur. Per ongeluk ben ik tegen een muur beland. Met mijn jurkje omhoog, string omlaag en een sexy buitenlander in me die boormachine speelt, ook allemaal per ongeluk. Zijn naam en het aantal soa’s waarvan hij eventueel eigenaar is, zijn op dat moment totaal onbelangrijk want ik wil gewoon hersenloos geneukt worden zonder een teveel aan bla bla.
Mijn vriendin en ik zijn tegenwoordig op oorlogspad. Het doel is om mijn ex-lief zijn nieuwe lief met extreem dikke kont te wurgen, vervolgens in stukken te hakken en daarna in een Vlaamse naar rioolwater stinkende gracht te gooien. Nadien kan ik hem weer gewoon inpikken onder het motto dat iedereen behoefte heeft aan liefde. Grapje. Maar we zijn wel uit op een bitchfight.
Zij vullen onze hoofden en oren met woorden en wiskunde. Van hen leren wij formules die we tot op de dag van vandaag blijven herhalen maar waar we verder geen slag mee slaan. De 0-vierkantswortel die altijd één is en het verhaal achter de tweede wereldoorlog. Geschiedenis die nog altijd zoek is en muziek uit grootvaders tijd.
‘Soetkin is een zoetkind, Thom een snoepkind en ik een stoetkind.’ Alles aan haar zesjarige spitsvondigheid bulderlacht. De tent schudt, de wind blaast de zeilen en de fruitsapjes tot een luchtkasteel. Om haar heen vliegen hommels, voetballen, pollen en roddels. Niets van dat alles kan ze vangen. Nergens heeft ze schrik voor. Steeds omarm ik haar met wel duizend ogen en boeken.