Zaterdagochtend. Tien uur en een plotseling schoonmaakwoede overvalt me. Ongeveer twee uur ben ik al op en de rondslingerende stinksokken, geschimmelde etensresten en miljoenen stofwolkjes irriteren me méér dan ooit tevoren. Ik ontplof in een zeldzaam gekende woede en stampvoet de woonkamer te binnen, waar mijn mannelijke wederhelft nog heerlijk ligt na te soezen van de laatavondfilm Pretty woman. Net als vanochtend klopte mijn hart gisteravond ook al zo gevaarlijk in mijn keel: ik wilde namelijk ontzéttend graag Pretty woman zien, maar meneertje vindt dit “romantische quatsch”, heeft het meer voor The Godfather (“If you fuck with me, you’re fucking with th’a best” is zijn levensmotto). Na het flemende, chanterende geslijm (van mijn kant) verzwakte zijn egoïstische ikje zich tot een vriendendienstje en zouden we uiteindelijk samen gezellig en romantisch mijn lievelingsfilm kijken, was het niet dat mijn stemming ineens omsloeg en ik er in een geïrriteerde bui uitgooide dat hij “toch eigenlijk zo’n zelfzuchtige zak is”. Het werd abrupt alarmerend stil en ik zag zijn donkere bandietenogen waarschuwend vlammen. Dit voorspelde weinig goeds. Verschrikkelijk bang was ik, bang dat hij me zou slaan. Als een gek stortte ik me op hem, ik hield hem krampachtig vast zodat hij me niet kon raken en ik huilde, huilde zonder ophouden. Uiteindelijk belandden we samen in de zetel, haalde hij onze donsdekens, onze kussens, duwde hij Pretty woman in de dvd-speler en mixte hij een overheerlijke cocktail in elkaar. En nu is het dus zaterdagochtend en borrelen al die verscholen gevoelens van opgekropte razernij weer op. Eerst bestudeer ik nog een tijdje zijn onschuldige jongensachtigheid, de armen waar ik daarnet nog slaapwarm in lag, en dan verdwijnt plotsklaps alle medelijden. Verwoed trek ik de donsdekens van hem af en hij kijkt me aan alsof hij aan de marijuana gezeten heeft: gespleten ogen en verwarde blik inbegrepen.
“Skatz.” Zware kreun. “Wad iss er?”
Wàt? Het is hier een zwijnenstal en je durft nog te vragen wàt er ís? Als je nu niet snel je benen uit de zetel zwaait stofzuig ik je mee, luierik!
“Is ’t weer de tijd van de maand, ja?”

Categorieën: Mannen & Vrouwen

17 reacties

Eddy Kielema · 20 juni 2007 op 09:58

[quote]Verschrikkelijk bang was ik, bang dat hij me zou slaan. [/quote]

Boven deze luchtige column komt door dat ene zinnetje ineens een gitzwarte wolk te hangen. Bijzonder verontrustend verhaal.

Siebe · 20 juni 2007 op 10:03

Jeetje Eddy, ik sluit me geloof ik heel erg aan bij de woorden die jij ervoor koos: bijzonder verontrustend inderdaad. Ik hou er ook een flink naar gevoel aan over moet ik zeggen.

KawaSutra · 20 juni 2007 op 12:58

Je leven delen met een Godfather lijkt me geen pretje. Heel indringend geschreven.

Eddy Kielema · 20 juni 2007 op 13:25

Dit is idd een van de meest geraffineerde ‘op het verkeerde been’ columns die ik sinds tijden heb gelezen en net als Siebe krijg ik er ook een heel naar gevoel van. Het verhaal lijkt in eerste instantie over zaken als ‘maandstonden’ en films te gaan, maar wordt daarna een indringend portret over huiselijk geweld. Er hoeft maar iets onbenulligs te gebeuren of er vallen klappen. Dat lijkt me echt een hel, zeg. Leven met de angstaanjagende Godfather is het tegenovergestelde van leven met charmeur Richard Gere, om in de terminologie van je column te blijven.

Siebe · 20 juni 2007 op 16:27

[quote]Dit is idd een van de meest geraffineerde ‘op het verkeerde been’ columns die ik sinds tijden heb gelezen[/quote]

Ja goed, is het dat wel denk ik dan nog. Heb jij Al Pacino wel eens stof zien zuigen dan? Ik heb hem wel uiteindelijk in het stof zien bijten maar dat was nou niet bepaald met een stofzuigerslang in zijn hand. Ik wil er verder geloof ik ook geen punt van maken of zo, maar je idee van ‘op het verkeerde been’ maakt mij bij het lezen van deze column nog steeds niet ‘geruster’ Eddy. Of ik moet het verband missen, dat kan ook natuurlijk. Het is alweer een poosje geleden maar ik ken heus mijn films een beetje. Richard Gere heb ik in [i]Pretty Woman[/i] ook niet stof zien zuigen trouwens. Hem heb ik daarentegen uiteindelijk wél zien zuigen maar dat was ook nou weer niet bepaald met een stofzuigerslang in zijn hand.

Goed, ik laat het bij wat jij in het begin al zei Eddy. Een verontrustende column.

Gr.
S

arta · 20 juni 2007 op 17:42

[quote]Het werd abrupt alarmerend stil en ik zag zijn donkere bandietenogen waarschuwend vlammen. Dit voorspelde weinig goeds. Verschrikkelijk bang was ik, bang dat hij me zou slaan. Als een gek stortte ik me op hem, ik hield hem krampachtig vast zodat hij me niet kon raken en ik huilde, huilde zonder ophouden. Uiteindelijk belandden we samen in de zetel, haalde hij onze donsdekens, onze kussens, duwde hij Pretty woman in de dvd-speler en mixte hij een overheerlijke cocktail in elkaar. [/quote]
Dit stukje…als dit stukje realiteit is, zou ik maken dat ik wegkwam als ik jou was…

Eddy Kielema · 20 juni 2007 op 18:40

Ik geloof Siebe dat je teveel achter mijn woorden zoekt. Wat ik wilde zeggen was dat wat op het eerste gezicht een beschrijving van een romantisch en gezellig avondje lijkt te zijn (de sfeer van Pretty Woman), totaal anders blijkt te zijn. Sterker nog, de man in kwestie blijkt helemaal geen charmeur maar een gewelddadig iemand (een soort van Godfather dus). En daarop kun je zonder meer het etiket ‘verontrustend’ plakken, klopt. En dat is misschien zelfs wel een understatement.

pepe · 20 juni 2007 op 19:13

Goed geschreven column, ook wel herkenbaar die schoonmaakkriebels eens in de maand.

Hoe zwaar er getild moet worden aan ‘Verschrikkelijk bang was ik, bang dat hij me zou slaan. ‘ weet ik niet. Maar wel weet ik dat ook ik die dagen niet echt iemand ben waarmee anderen kunnen genieten. Ik kan dan ook behoorlijk te keer gaan om niets.

dashuri · 20 juni 2007 op 20:01

Phoe. Wat een opluchting om eens een reactie te krijgen als deze!

Maar soit.

Even ter verduidelijking: Néé, deze column gaat níet óver huiselijk geweld.

Deze column gaat in de eerste plaats over maandstonden en de de daarbij gepaard gaande schoonmaakwoede, plotseling opkomende huilbuien en tegenreactie van meneertje Brossir 🙂

Op de tweede plaats kun je misschien kiezen voor de categorie ‘huiselijk geweld’, maar dit vind ik niet het juiste woord. Angst te hebben dat iemand je zal slaan (omdat deze ineens wel héél erg slecht gehumeurd is, bijvoorbeeld -ik kan nog een duizend angstredenen verzinnen) lijkt me niet meteen dé indicatie voor huiselijk geweld. Meer nog: het hoeft ook helemaal niet tot slaan te komen. In mijn ogen kunnen ogen ook vlammen, zonder dat er een vuist aan te pas komt. Ik durf eerlijk toe te geven dat ik soms wel eens het gevoel heb dat ‘iemand’ me zal meppen, maar op de één of andere manier gebeurt dit -gelukkig- niet (mijn vader, toen ik klein was, uitgesloten).

Ik wil het dan nog niet eens hebben over het eventueel blijven bij een man die zijn vriendin slaat.

Mijn excuses als deze column veel weg heeft van partnergeweld. Dit was niet mijn bedoeling en ik hoop dit misverstand te kunnen verhelpen.

Bedankt voor de reacties 🙂

arta · 20 juni 2007 op 20:06

Ach, Dashuri, het is alleen maar het teken dat je dit erg pakkend geschreven hebt! Je maakt er wat mee los, en dat is toch juist goed?(of het nu waar of niet waar is)
🙂

dashuri · 20 juni 2007 op 20:26

Daar zeg je wat. Je bent een ontzettend lieve, jij 🙂

Eddy Kielema · 20 juni 2007 op 20:39

Vreemd dat je je verhaal relativeert, want die zinnetjes over huiselijk geweld, of in ieder geval de angst daarvoor, maken de column juist zo beklemmend en geven je verhaal een extra lading.

Mosje · 20 juni 2007 op 20:52

Regel 1: geloof nooit hetgeen in een column beschreven wordt, tenzij de schrijver het in een reactie bevestigt.

Regel 2: alles wat een columnist beweert is een leugen. Zou hij of zij de waarheid willen vertellen, dan zou hij of zij het stukje aanvangen met: “lief dagboek”.

Regel 3: datgene dat ik in regel 1 en 2 beweerd heb, zou best wel eens niet waar kunnen zijn. Of toch wel?

Regel 4: beoordeel een stukje op de inhoud. Heb nooit medelijden met de schrijver of schrijfster. Voor het tonen van medelijden kun je het beste lid worden van een praatgroep, niet van een schrijvers_website.

dashuri · 20 juni 2007 op 21:02

Mijn lieve Mosje,

Jézus, je bent zelf wellicht de aanvoerdster van één of andere zieke praatgroep!

Nee, inderdaad. Ik schrijf voor de lol en verzin er af en toe wat geweld bij, want geweld is immers zóóooo leuk (!)

Mosje · 20 juni 2007 op 21:19

Lieve Dashuri, ik ben een reu en geen teef, en omdat alles wat ik beweer een leugen is, ben ik misschien toch wel een teef.
😀

dashuri · 21 juni 2007 op 19:16

Innige deelneming.

axelle · 22 juni 2007 op 20:04

en toch heb je ergens wel gelijk hoor, als jouw rode vlag uithangt: aiaiaiai
haha, z’n Nederlands is dat nog niet hé,maar maak je geen zorgen, hij doet zijn best
en toch vind ik hem een arrogante zak, en begrijp ik niet hoe je het bij hem uithoudt, Dashuri

Geef een reactie

Avatar plaatshouder