Brugse zotten

“De enige manier waarop jij vandaag het ziekenhuis verlaat, is in een lijkzak!” Naast me staat een boze patiënt. Hij wordt op staande voet uit het ziekenhuis ontslagen omdat hij verslavende geneesmiddelen rondgedeeld heeft op de afdeling. De man is een 35-jarige delinquent: hij heeft onder invloed van alcohol zijn buurvrouw een pak rammel gegeven zodat het mens nu in coma ligt. Het gebeurt wel vaker dat mensen zich vrijwillig laten opnemen in de psychiatrie om zo hun gevangenisstraf te ontlopen. Ondertussen kunnen ze ons, psychiatrisch verpleegkundigen, met veel liefde bedreigen en uitschelden voor ‘gegradueerde hoer’ en ander moois. Ondertussen laat ik de patiënt doorrazen. “Ik hoef niet eens te praten tegen jou want jij bent een vrouw. Je bent zo laag als mijn schoenen, snap je dat. Daar spuug ik op!” Zijn gescheld maakt totaal geen indruk op. “Oké,” begin ik, “maar of ik nu een vrouw ben of niet, jij pakt nu je boeltje en verlaat de afdeling. Dat is niet mijn beslissing maar die van het team en de dokter” en ik laat hem achter op de gang. Hij maakt een ik-snij-je-keel-door-gebaar en gaat al fluitend weg. Uit mijn werkschort vis ik snel een gsm waar het nummer van de politie al standaard in zit. Toch een beetje geraakt door de bedreigingen vertel ik de naam van de patiënt en geef ik wat achtergrondinformatie door. Enkele minuten later is ons gebouw omsingeld door drie combi’s. Vaak weet je in zo’n situaties al hoe gekend de patiënt is door het snelle optreden van de politie. De man blijkt niet meer op onze afdeling rond te hangen dus blijven twee politiemannen binnen en gaat de rest buiten op zoek. Ik krijg het geruststellende advies om niet voor de ramen in ons gebouw te lopen wegens potentieel rondvliegende kogels maar mag gewoon mijn werk verder zetten. Ik stel voor aan de politiemannen om te wisselen van outfit maar helaas: ze vinden mijn vestje van het ziekenhuis met een alarmknop op de buik niet zo spannend als de combinatie van hun matrakken, geweren en kogelvrij vest.

Een uur later klinkt het “Yes! We hebben Jack the Ripper!” door een walkietalkie en de politiemannen zijn alweer weg. We ventileren de bedreigingen in team en maken grappen over de sexy politiemannen zodat de angst van daarnet wat wegebt. ’s Avonds vraag ik mijn vriend hoe het op zijn werk was. Hij legt daken en behalve dat er af en toe een dakpan naar beneden slingert, valt er weinig spannends te beleven. “We moesten roofing branden en het was snikheet,” is zijn antwoord. Dat ik bijna in een lijkzak beland ben, doet me beseffen dat onze werelden zo nu en dan nogal eens durven verschillen.