Bert en Jan worden Peppi en Kokkie genoemd, en dat vinden ze geweldig. Niet alleen vanwege hun postuur -de een is lang en smal, de ander kort en wat voller- maar voornamelijk door de vriendschap die in de woongroep is ontstaan. Dagelijks lopen zij keuvelend door de gangen. Bespreken het Lees meer…
Zure bommen. Erwten. Crackers. Granaatappels. Ik drop ze op de lopende band. Vaardige handen laten ze bliepen. Mijn achterganger volgt mij op de voet, blijkt plotsklaps. De oplettende, licht ontvlambare caissière fluit hem terug. Bitst de woorden ‘ gepaste afstand ‘. Door rugblindheid kon ik zelf de afstand niet inschatten. Hoe besmettelijk Lees meer…
Op een zonnige zaterdagmiddag wandelde ik naar een verjaardagsfeestje dat vanwege corona in shifts werd gevierd. Make up op. Jurkje aan en hakken eronder. Met als finishing touch een eigentijds geföhnd kapsel. Ik voelde mij 10 jaar jonger dan mijn paspoort aangeeft, stak de weg over en baande een weg Lees meer…
,,Ik ken een mop. Twee tieten in een enveloppe.”
Het is meer dan twintig jaar geleden dat een van mijn zoons dit mopje over de eettafel slingerde. Hij straalde van oor tot oor, want voor hem was dit oubollige mopje de grap van de dag.
“Kom maar. Je kunt het. Vooruit, nog een klein stukje. Ja, zo gaat het goed. Nog even doorzetten en je bent er.” Aan de andere kant van het hek moedigt buuf mij aan alsof ik aan het bevallen ben. Ondertussen spartel ik ergens tussen hemel en aarde.
