Ferry Badly

Op een zonnige zaterdagmiddag wandelde ik naar een verjaardagsfeestje dat vanwege corona in shifts werd gevierd. Make up op. Jurkje aan en hakken eronder. Met als finishing touch een eigentijds geföhnd kapsel. Ik voelde mij 10 jaar jonger dan mijn paspoort aangeeft, stak de weg over en baande een weg door de spelende buurkinderen. Toen plots, als een duveltje uit een doosje, Ferry tevoorschijn sprong. 

Ferry is best leuk hoor. Met zijn rode piekhaar en ondeugende snoetje, windt hij iedereen moeiteloos om zijn zesjarige vingertje. De meest chagrijnig buurtbewoner smelt als het hij met zijn grote bruine ogen een praatje aanknoopt. ‘ Buurman wat is uw tuin mooi. Buurvrouw ik vind uw auto gaaf want hij glimt zo mooi. Wat een leuke hond mag ik hem aaien? ‘ Bijna alle buren vinden Ferry super schattig. Hij zwaait met zijn handje als hij langsloopt of trakteert op een beleefd knikje.

Elke activiteit in het speeltuintje weet hij naar zijn hand te zetten. Verstoppertje. Pakkertje. Voetballen? Alle kinderen doen wat Ferry voorstelt. Ook al zijn ze 2 keer zo oud. Ja, dit mannetje komt er wel. Iedereen is dol op Ferry. Iedereen, behalve ik dan. Sinds die zaterdagmiddag…

Waarom hij het heeft verbruid? Welnu, toen ik opgetut en wel het speeltuintje doorkruiste, spreidde Ferry zijn armen en meldde zich als De BOA van De buurt. Alle kinderen speelden het spelletje mee, staakten hun spel en hielden allemaal halt achter zijn slagboomarmen. Ferry knikte zijn volgers goedkeurend toe en brulde: ,,allemaal even wachten op anderhalve meter afstand. Er loopt een oude vrouw voorbij…”