Liftboys

Bert en Jan worden Peppi en Kokkie genoemd, en dat vinden ze geweldig. Niet alleen vanwege hun postuur -de een is lang en smal, de ander kort en wat voller- maar voornamelijk door de vriendschap die in de woongroep is ontstaan. Dagelijks lopen zij keuvelend door de gangen. Bespreken het weerbericht en inspecteren tijdens het loopje of alle schilderijen rechthangen. Maar liever nog hangen ze rond bij de lift. Dat deze gecamoufleerd is als boekenkast, maakt hen niet uit. Er komen mensen uit, en nog interessanter, er gaan mensen in. Dat willen zij ook. 

Het bezoek is gewaarschuwd. Mondeling en met borden. Bewoners mogen niet met de lift mee. Hoewel dat best lastig is in het begin. Want wie is bezoeker en wie is bewoner? Vandaag ben ik de pineut. Terwijl ik op de lift wacht, staan Bert en Jan opeens voor mijn neus.

,,,Ik denk dat het gaat sneeuwen,” zegt Jan.  ,,Mijn vrouw is naar de groenteboer,” vertelt Bert. 

,,Misschien hebben ze kamizolen,” oppert Jan. ,,Ze koopt onderfloppen,” grinnikt Bert.

De lift zoeft open. Ik stap in. De mannen maken geen aanstalten om mee te liften. Gelukkig maar. Wel maken beiden precies tegelijk een buiging en groeten: ,,Goede reis mevrouw. Doe voorzichtig.” Net voordat de deuren sluiten, en ik deze wonderlijke wereld verlaat, zie ik een lieve grijns op hun gezichten. Ik toets de code in, druk op BG. En terwijl de lift daalt, maakt mijn hart een sprongetje.