Herfstparel

De vele bladeren verstoppen de overgang van stoep naar straat. ‘Ik wil vandaag de herfst voelen, ruiken en zien’ mompel ik in mijzelf, terwijl ik naar mijn auto loop. De boswandeling die ik in gedachten heb maakt mij vrolijk.
De geur van natte bladeren, het kraken van de takjes onder mijn voeten en de wind door mijn haren vind ik heerlijk. De geluiden van de stilte en het gevoel van ‘de klok vergeten’ geven mij de kans afscheid te nemen van de zomer.
Als ik vlakbij de auto ben zie ik hem aan de overkant van de straat strompelen en mijn hart bevriest. De hand waarin ik de autosleutel vast heb blijft roerloos hangen voor het sleutelgat, mijn voeten zinken de grond in en ik krijg ze er niet meer uit. Ademloos registeren mijn ogen zijn gebogen hoofd, zijn vieze kleren, ongeschoren ziet hij er monsterlijk uit. Hij is niet veel ouder dan ik ben, maar hij lijkt wel tachtig.

Als hij de hoek om is smelt langzaam het ijs om mijn hart, mijn hand komt weer in beweging en ik kan weer een stap zetten. Toch zit ik nog in een soort vacuüm, mijn hoofd draait nu op volle toeren. Al rijdend richting de bossen houden duizenden scenario’s mij bezig.
‘Als…, dan waren we misschien nog maatjes.’
’Had ik…, dan hield ik misschien nog wel van hem.’
‘Was hij …, dan hadden we nu nog lol.’

Maar de werkelijkheid is zoveel anders, hij nam een andere afslag en onze wegen gingen ieder een andere kant. Ooit liepen wij hetzelfde pad, niet altijd even harmonieus, maar wel vaak hand in hand.
De afstand tussen hem en mij werd groter en groter. Onze band was rekbaar, maar niet oneindig elastisch. Er kwamen na een tijdje haarscheurtjes, die al snel veranderden in een onoverbrugbare kloof. Voor mij was de grens van het toelaatbare bereikt en ik verbrak de relatie. Geen woord heb ik meer met hem willen spreken.

Ik ruik de herfst, zie de vele paddestoelen en schop een dennenappel voor mij uit. Het is gaan miezeren, de kleine druppels vormen pareltjes op mijn haar tot het natte slierten worden.
In half uur is mijn haardos veranderd van schitterend, naar zeer beroerd, bijna net als onze relatie.

Die nare tijden met hem, heb ik geprobeerd te verbannen uit mijn geheugen, maar steeds als ik hem weer tegenkom en zie dat het hem nog niet beter gaat, doet mijn hart toch een beetje zeer.
Hier heeft hij zelf voor gekozen en ik heb hem laten gaan.
Al lopend tussen de bomen, denk ik liever met een glimlach terug aan de tijden dat wij samen lol hadden. In mijn herinnering blijft hij die leuke en aardige jongen.