De avond kwam op bezoek en in onze- doodlopende straat- gaf de lantaren een knipoog en het licht kado. In mijn huis is geen aardgas, nooit gehad. De stadsverwarming hapert niet in deze periode van winters weer. In de laag bij de grond verlichte achtertuin – fladderen de laatste gevleugelde Lees meer…
“Dolf, wat heb je gedaan? Je snor is gevlogen, ook geen gezicht!”
“Houdt je snavel Hermann, ik had geen andere keus. Die kleine snotaap noemde dit beestje direct bij de juiste naam, de situatie mag niet erger worden dan hij al is, uiterste discretie is nu noodzakelijk.”
Mijn collega’s en ik zijn er al bijna aan gewend; op maandagochtend moeten we meestal eerst de sporen uitwissen van de hangjeugd die zich op ons schoolplein tegoed heeft gedaan aan sigaretten, bier en andere alcoholhoudende drankjes. Scherven in het fietsenhok, flesjes op het dak, dat zijn dan de standaard zaken, maar ook incidenteel kapotte tuinstoelen, een opgeblazen brievenbus (waarin zich belangrijke documenten bevonden) en graffiti.
De spanning stijgt. De adrenaline nadert het kookpunt. Het is twintig over zes. Ik gluur langs het gordijn en zie een vage schim die nadert vanuit de duisternis.
Laatst kwam ik weer eens op Schoolbank.nl. Klassenfoto’s kijken, in dit geval van mijn lagere school. Dat is wel even schrikken! Wat waren wij lelijk vroeger, niet te geloven! Op alle foto’s staat een deerniswekkende parade van aardappelhoofden met peentjeshaar. Zo uit de klei getrokken en in de klas gedumpt kennelijk. De korsten klei zitten er nog aan.
De tijd van Witte Wilfred is voorbij. Witte Wilfred, de nerd met zijn bleke huidskleur van dagenlang Dungeon Keeper spelen, gebogen schouders van de vele uren CivCity en brilletje van nachtenlang Warcraft. Hij is steeds minder in de menigte zichtbaar. De huidige spelers van Final Fantasy en Second Life bevinden zich onder ons. Meisjes van veertien met sproeten, mannen van negentien met lichte bakkebaarden, vrouwen van veertig met klotsende oksels en waarschijnlijk ook jij. En waarom zou je geen game spelen? Liever een potje Bubbles op je werk dan het eeuwige patience, en fitnessen doe je thuis met je Wii Balance Board.
In de bus komt tegenover mij een jongen zitten, hij is gewoon anders. Zo te zien komt hij net van school, hij zuigt op een lolly, zijn tas houdt hij stevig vast op zijn schoot.
Af en toe kijkt hij schichtig om zich heen, van onder de klep van zijn rode pet zie ik zijn ogen heen en weer draaien.
Hallo, nachtzuster, kan u mij even helpen met urineren?
Nachtzuster zet heel professioneel en bijna pijnloos een katheter.
Om drie uur ’s nachts heeft een andere patiënt veel pijn. Nachtzuster roept een dokter die onmiddellijk pijnstillende middelen toedient.
Wegens het tijdsverschil van zeven uren is het op het tijdstip dat de Nederlandse dokter de pijn van de Hollandse patiënt verzacht reeds 10 uur ’s morgens in het grootste ziekenhuis van Bali. (Indonesië)
‘Zou ik hier kunnen zitten?’ Vrijdagmiddag in trein richting het zuiden moet ik blij zijn een lege zitplaats aan te treffen. Er zat in ieder geval nog niemand, alleen een jas met een sjaal op schoot. De jongen op dezelfde bank keek mij verbaasd aan, waarschijnlijk omdat hij muziek luisterde en mij niet hoorde. ‘Zou ik hier kunnen zitten?’ vraag ik nogmaals. Het was de jongen tegenover me die antwoordde.
‘Hij is bezet.’
Zo nu en dan kom je ze tegen, deze mensen. Ik weet eigenlijk niet of er een naam of een hokje voor is, en ondanks mijn aangeboren neiging tot het overdadig gebruik van mooie, desnoods zelfverzonnen woordjes, kan ik het nu eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen er een quasi-grappig labeltje op te plakken. Want het is juist dat zelfde hart dat heimelijk ineenkrimpt als ik ze zie, en ik zou me schamen als ik dat gevoel zou maskeren door de joker uit te hangen. Daarom zwijg ik doorgaans, en kijk ik alleen toe. En zelfs daarvoor schaam ik me, omdat het getuigt van lafheid, of van onmacht.
Terwijl ik wacht op de trein loopt er een jongen haastig voorbij. Hij heeft een hoed op, een zwarte, hoge hoed, van het type dat goochelaars of mannen van stand ergens aan het begin van de vorige eeuw droegen. Deze jongen echter, behoort niet tot de rijke burgerij. Dat maak Lees meer…