Met een hemelvaartje

Pattss…Op het vizier van mijn helm. Ik zag hem wel aankomen maar was door de snelheid van mijn scooter te laat om die dikke, nu inmiddels platte vlieg te ontwijken. 17 mei 2007, hemelvaartsdag. Ik ben onderweg naar de 27e editie van het Klomppop festival. Ik kan me de eerste nog herinneren. Nog altijd even gemoedelijk. 15 bands, strak georganiseerd, vlot achter elkaar en altijd verrassend leuk. Geen fouilleren, controle of beveiliging. Gewoon betalen en doorlopen. Alleen kreeg ik nu een knalgeel bandje om mijn pols. Dat is nieuw, het was altijd een stempel.

Ga uit mijn ogen!

Al meer dan 15 jaar ben ik de ongelukkige bezitter van contactlenzen. In mijn geval kun je beter spreken van lenzen, want het contact tussen Meneer Lens en mij is ver te zoeken. We hebben wat je noemt een voor-wat-hoort-wat-verhouding. Mijn lenzen willen alleen contact als ik ook goed voor ze zorg. Zo niet, dan jumpen ze er gewoon uit en verstoppen zich voor 36 uur op de meest onmogelijke plekjes. In je navel, onder het keukenblok, tussen de hagelslag en ga zo maar door.

Hangjongeren

Mijn collega’s en ik zijn er al bijna aan gewend; op maandagochtend moeten we meestal eerst de sporen uitwissen van de hangjeugd die zich op ons schoolplein tegoed heeft gedaan aan sigaretten, bier en andere alcoholhoudende drankjes. Scherven in het fietsenhok, flesjes op het dak, dat zijn dan de standaard zaken, maar ook incidenteel kapotte tuinstoelen, een opgeblazen brievenbus (waarin zich belangrijke documenten bevonden) en graffiti.