jongen

Met een hemelvaartje

Pattss…Op het vizier van mijn helm. Ik zag hem wel aankomen maar was door de snelheid van mijn scooter te laat om die dikke, nu inmiddels platte vlieg te ontwijken. 17 mei 2007, hemelvaartsdag. Ik ben onderweg naar de 27e editie van het Klomppop festival. Ik kan me de eerste nog herinneren. Nog altijd even gemoedelijk. 15 bands, strak georganiseerd, vlot achter elkaar en altijd verrassend leuk. Geen fouilleren, controle of beveiliging. Gewoon betalen en doorlopen. Alleen kreeg ik nu een knalgeel bandje om mijn pols. Dat is nieuw, het was altijd een stempel.

Door lagarto, geleden

Ga uit mijn ogen!

Al meer dan 15 jaar ben ik de ongelukkige bezitter van contactlenzen. In mijn geval kun je beter spreken van lenzen, want het contact tussen Meneer Lens en mij is ver te zoeken. We hebben wat je noemt een voor-wat-hoort-wat-verhouding. Mijn lenzen willen alleen contact als ik ook goed voor ze zorg. Zo niet, dan jumpen ze er gewoon uit en verstoppen zich voor 36 uur op de meest onmogelijke plekjes. In je navel, onder het keukenblok, tussen de hagelslag en ga zo maar door.

Door Mercurius, geleden

Hangjongeren

Mijn collega’s en ik zijn er al bijna aan gewend; op maandagochtend moeten we meestal eerst de sporen uitwissen van de hangjeugd die zich op ons schoolplein tegoed heeft gedaan aan sigaretten, bier en andere alcoholhoudende drankjes. Scherven in het fietsenhok, flesjes op het dak, dat zijn dan de standaard zaken, maar ook incidenteel kapotte tuinstoelen, een opgeblazen brievenbus (waarin zich belangrijke documenten bevonden) en graffiti.

Door DreamOn, geleden

Aardappelkoppen met peentjeshaar

Laatst kwam ik weer eens op Schoolbank.nl. Klassenfoto’s kijken, in dit geval van mijn lagere school. Dat is wel even schrikken! Wat waren wij lelijk vroeger, niet te geloven! Op alle foto’s staat een deerniswekkende parade van aardappelhoofden met peentjeshaar. Zo uit de klei getrokken en in de klas gedumpt kennelijk. De korsten klei zitten er nog aan.

Door Maurits, geleden

Witter dan wit de zomer in

De tijd van Witte Wilfred is voorbij. Witte Wilfred, de nerd met zijn bleke huidskleur van dagenlang Dungeon Keeper spelen, gebogen schouders van de vele uren CivCity en brilletje van nachtenlang Warcraft. Hij is steeds minder in de menigte zichtbaar. De huidige spelers van Final Fantasy en Second Life bevinden zich onder ons. Meisjes van veertien met sproeten, mannen van negentien met lichte bakkebaarden, vrouwen van veertig met klotsende oksels en waarschijnlijk ook jij. En waarom zou je geen game spelen? Liever een potje Bubbles op je werk dan het eeuwige patience, en fitnessen doe je thuis met je Wii Balance Board.

Door Neuskleuter, geleden

Handy-cap

In de bus komt tegenover mij een jongen zitten, hij is gewoon anders. Zo te zien komt hij net van school, hij zuigt op een lolly, zijn tas houdt hij stevig vast op zijn schoot.
Af en toe kijkt hij schichtig om zich heen, van onder de klep van zijn rode pet zie ik zijn ogen heen en weer draaien.

Door pepe, geleden

Geen Nederlandse nachtzuster hier

Hallo, nachtzuster, kan u mij even helpen met urineren?
Nachtzuster zet heel professioneel en bijna pijnloos een katheter.
Om drie uur ’s nachts heeft een andere patiënt veel pijn. Nachtzuster roept een dokter die onmiddellijk pijnstillende middelen toedient.
Wegens het tijdsverschil van zeven uren is het op het tijdstip dat de Nederlandse dokter de pijn van de Hollandse patiënt verzacht reeds 10 uur ’s morgens in het grootste ziekenhuis van Bali. (Indonesië)

Door Wayan, geleden

Wij reizen samen

‘Zou ik hier kunnen zitten?’ Vrijdagmiddag in trein richting het zuiden moet ik blij zijn een lege zitplaats aan te treffen. Er zat in ieder geval nog niemand, alleen een jas met een sjaal op schoot. De jongen op dezelfde bank keek mij verbaasd aan, waarschijnlijk omdat hij muziek luisterde en mij niet hoorde. ‘Zou ik hier kunnen zitten?’ vraag ik nogmaals. Het was de jongen tegenover me die antwoordde.
‘Hij is bezet.’

Door CJvZ, geleden

Empathie

Zo nu en dan kom je ze tegen, deze mensen. Ik weet eigenlijk niet of er een naam of een hokje voor is, en ondanks mijn aangeboren neiging tot het overdadig gebruik van mooie, desnoods zelfverzonnen woordjes, kan ik het nu eigenlijk niet over mijn hart verkrijgen er een quasi-grappig labeltje op te plakken. Want het is juist dat zelfde hart dat heimelijk ineenkrimpt als ik ze zie, en ik zou me schamen als ik dat gevoel zou maskeren door de joker uit te hangen. Daarom zwijg ik doorgaans, en kijk ik alleen toe. En zelfs daarvoor schaam ik me, omdat het getuigt van lafheid, of van onmacht.

Door archangel, geleden