Pattss…Op het vizier van mijn helm. Ik zag hem wel aankomen maar was door de snelheid van mijn scooter te laat om die dikke, nu inmiddels platte vlieg te ontwijken. 17 mei 2007, hemelvaartsdag. Ik ben onderweg naar de 27e editie van het Klomppop festival. Ik kan me de eerste nog herinneren. Nog altijd even gemoedelijk. 15 bands, strak georganiseerd, vlot achter elkaar en altijd verrassend leuk. Geen fouilleren, controle of beveiliging. Gewoon betalen en doorlopen. Alleen kreeg ik nu een knalgeel bandje om mijn pols. Dat is nieuw, het was altijd een stempel. Ik loop het festivalterrein op. Ik zie voornamelijk jonge bezoekers. In de tent wordt de volgende band aangekondigd. Maar er is geen publiek, dat ligt buiten in het gras. Met de eerste drum en gitaar slagen loop ik naar binnen. Deze jonge Zeeuwse cothicrock band heet : Ventura. Dat is Spaans voor plezier verteld de zangeres. Tussen de nummers door verteld ze vol trots over hun optreden in Amerika. Haar plezier en ambitie, sentimentele ouwe lul die ik geworden ben, ontroeren mij.

Muziekstijlen als: Rock, blues, funk en ska volgen elkaar in rap tempo op. Vroeg in de avond kies ik, omdat hij klassieke bluesrock speelt, voor de Australiër: Rob Tognoni. Ik schat hem met zijn grijze haren mijn leeftijd. Hij blijkt zeer geroutineerd. Zijn vingers vliegen onnavolgbaar, als die van een goochelaar over de snaren van zijn gitaar. Rob toont zich zeer gevleid door de enthousiaste reacties van het voor zijn stijl muziek toch erg jonge publiek. Lachend, zwetend en stampend steekt hij regelmatig zijn duim op naar de dansende, springende en joelende tieners.

Denis, Zij is wel lekker, de muziek die ze brengt vind ik minder. Omdat ze om bepaalde poses aan te nemen, regelmatig enkele seconden stilstaat, heb ik wel de beste foto van de hele avond kunnen maken. Na een poosje heb ik genoeg van haar en ga naar buiten. Klets en drink wat rond, tot ik moet piesen. Zo’n mobiele toilet eenheid, smerig, vooral de ,,heren,,. In de piesgoot staan bierglazen. Vol, met iets, dat wel lijkt, maar het niet is…Getver.. Plotseling…… een sodejezus, oorverdovend hard geluid. De hele toiletkar staat er van te schudden. Het blijkt de aanhef van de volgende band: Peter pan speedrock. Ik stop proppen wc papier in mijn oren en ga de tent weer in. Deze keer kan ik niet tot bij het podium komen. Te ruig, jongens, maar ook enkele meisjes, vliegen alle kanten op. Ze beuken voor de lol, opgezweept door deze teringherrie, zo hard mogelijk tegen elkaar op. Tot drie keer toe wordt het fototoestel uit mijn handen geslagen. Gelukkig had ik hem vast, heel truttig met het koordje om mijn pols.

Als ik genoeg heen en weer geslingerd ben, zoek ik de verste hoek van het terrein op. Ik haal de papierproppen uit mijn oren en begin een gesprek met een andere vluchteling. Terwijl we het hebben over dingen die ik inmiddels vergeten ben, zie ik verderop iemand staan. Ik herken hem binnen een fractie van een seconde. Het is Jan Kort. In mijn hoofd spoel ik de tijd met een hemelvaartje terug.

Middelburg. Omdat school, winkels, bieb, zwembad en alles wat een kind nodig heeft, daar binnen loopafstand ligt, kreeg ik nog geen fiets. Jan woonde iets buiten de stad. Hij had wel een fiets, die was net zo rood van kleur als zijn haar. Hij was nog maar 4 jaar en reed er iedere dag mee langs ons huis naar de kleuterschool. Dan haalde hij mij op en gingen we samen verder. Op een dag had ik mij verslapen. Wat te laat, kwam ik buiten. Jan was al weg. Ik keek beteuterd om me heen. Maar wat stond daar? Mijn hartje begon te bonzen…Tegen de muur stond, Jan´s mooie rode fietsje. Hij had het voor mij achtergelaten en was zelf gaan lopen. Mijn eerste, echte, beste vriendje. Vanaf toen waren wij altijd samen. Twee handen op een buik. We hadden de zelfde brommers, vonden de zelfde meisjes leuk. Soms zeiden we zelfs tegelijkertijd de zelfde dingen. Op mijn 19e verhuisde ik voor een paar jaar naar Schoonhoven. Toen was het over. Ik heb hem nooit meer gezien of gesproken.

Tot vandaag.


8 reacties

Trukie · 25 mei 2007 op 11:27

En met een vaartje staat daar ineens een hemelse binnenkomer. Ondanks de lengte heb ik me geen letter verveeld. Als (oudere) hobbyfotograaf kan ik je volledig volgen met je waarnemingen door een cm2. Aan het eind komt er nog een verrassend nieuw element bij. En met de slotzin waarmee je niet definitief afsluit kietel je nog net even de fantasie van de lezer.

arta · 25 mei 2007 op 12:40

Met jouw laatste zin maak je me wel nieuwsgierig naar deze eventuele hernieuwde ontmoeting.
Leuk debuut!
Ondanks hier en daar een interpunctiefoutje las het heerlijk weg.
🙂

SIMBA · 25 mei 2007 op 13:27

Wat een leuk debuut!
Zoals jij het klomppop festival neerzet, zo was héél vroeger PinkPop. “zucht” 😀

KawaSutra · 26 mei 2007 op 03:13

Maar goed dat je geen echte hemelvaart nodig hebt voor deze hernieuwde ontmoeting. Trouwens petje af dat je na 27 jaar nog steeds dat festival bezoekt. Leuke column.

pepe · 26 mei 2007 op 09:39

Leuk geschreven.
Hopelijk wordt de vriendschap weer als van ouds.
Ik ben benieuwd naar volgende schrijfsels.

lagarto · 26 mei 2007 op 18:52

Ik was een beetje zenuwachtig voor jullie reacties. Maar die zijn heel lief. Zo krijg ik zin om het nog een x te proberen. Ja Arte interpuncties, ik heb geen enkele kennis of gevoel waar die horen. Hoe kan ik dat nu nog leren ?
Groeten & bedankt allemaal Lagarto.

Dees · 27 mei 2007 op 10:42

Mooie titel, mooie muziek, mooie twist. Zeker een herprobeersel waard.

Mosje · 27 mei 2007 op 12:27

Lezenswaardig stukje!
Klomppopfestival, pop op klompen, ze verzinnen wat tegenwoordig.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder