De avond kwam op bezoek en in onze- doodlopende straat- gaf de lantaren een knipoog en het licht kado. In mijn huis is geen aardgas, nooit gehad. De stadsverwarming hapert niet in deze periode van winters weer.
In de laag bij de grond verlichte achtertuin – fladderen de laatste gevleugelde bezoekers naar hun voedselbank aan het schutting haakje. Spiedend vanaf de kale takken of het veilig is. Straks is het helemaal donker. Morgen weer een dag. Heb een dode koolmees op het terras voorzichtig opgepakt en opgeruimd. Dag vogeltje!
Ik herhaal wat mijn vader ooit deed. Kijk, dit is een dode koolmees, zie je het gele onderbuikje, voel maar even jongen?
Het dode vogeltje verdween in de grond. Goed voor de wormen jongen. Jongen, ja zo werd ik ook genoemd toen we afscheid namen op de avond voor zijn dood. Dag jongen, we bellen morgen weer. Oh, de straat van mijn jeugd is op 110 kilometer afstand. Mijn moeder (92 jaar) is in de buurt blijven wonen. Ons huis, daar wonen nu anderen met hun gordijnloze huiskamerramen aan de voorzijde. De bomen op de oprit zijn gekapt. Bomen waar ik naar boven klom om eruit te worden gejaagd door mijn vader. Veel te gevaarlijk jongen, kom naar beneden!
Waar is de schommel gebleven? Deze straat met 6 huizen en andere mensen ken ik niet. Als de gordijnen nog niet gesloten zijn en ik rij in het donker naar mijn moeder loer ik altijd even naar binnen. Mensen met hun catalogus inrichting. Het zweeds overheerst, de achterkamer verbonden met de voorkamer. Een bakfiets op de oprit.
Robbie is dood, Luuk en Paula zijn dood, dat vertelt mijn moeder jarenlang, telkens weer. Robbie en Paula aan de drugs, Luuk aan de kanker. Mijn klasgenootjes van een `School met den Bijbel’ Hoe zou het zijn met alle anderen?
Ik denk aan mijn vader. ‘Times flies jongen’ Ja, Pa!. Het enige zijn wat ik dan zou antwoorden.
0 reacties