Hangjongeren

Mijn collega’s en ik zijn er al bijna aan gewend; op maandagochtend moeten we meestal eerst de sporen uitwissen van de hangjeugd die zich op ons schoolplein tegoed heeft gedaan aan sigaretten, bier en andere alcoholhoudende drankjes. Scherven in het fietsenhok, flesjes op het dak, dat zijn dan de standaard zaken, maar ook incidenteel kapotte tuinstoelen, een opgeblazen brievenbus (waarin zich belangrijke documenten bevonden) en graffiti. Natuurlijk brengen wij de politie iedere keer weer braaf op de hoogte van het vandalisme. Zij beloven dan, om vaker te surveilleren bij de school. Tot nu toe heeft dat nog niets opgeleverd. Ook hebben we afgelopen week de omwonenden via een brief geïnformeerd over het vandalisme en een beroep op hen gedaan, om onmiddellijk de politie te bellen als de jeugd op ons schoolplein “bivakkeert”. We proberen echt alles, want het is echt elke maandag weer hetzelfde liedje.
Om over de vakanties nog maar te zwijgen. Dan wordt de school als mikpunt van vandalisme gebruikt. Men mikt succesvol op ramen met bakstenen en met graffitispuitbussen op de muren. Bij deze laatste actie zijn de daders gevonden maar veel problemen hebben ze er niet door gekregen. Ook hing er ooit een prachtig bord aan de muur met daarop de naam van de school. Vernield. Een nieuw bord laten maken? Doe maar niet. Zal ook wel weer gesloopt worden.
Laatst kwam ik in een schoolvakantie op school en trof daar hangjeugd aan in het fietsenhok. Ik sprak ze aan op het feit, dat er een bord aan het schoolhek hangt waarop duidelijk te lezen staat: “Verboden Toegang”. Verbazing alom. Hadden ze niet gelezen. Dat ze meer ingewikkelde woorden wél kunnen ontcijferen, zoals “bacardi-breezer” en “smirnoff-ice”, bleek wel uit de flesjes die ze ruim op voorraad hadden. En dat om vier uur ’s middags! “We doen toch niks,” merkte een jongen op. Nee, het werk laten jullie voor ons liggen, dat klopt wel. Jullie doen niks om je sporen uit te wissen. Eén van de jongeren vroeg een beetje verontwaardigd waarom ik op school kwam; het was immers vakantie? Maar het bord “verboden toegang” geldt niet voor mij, sterker nog, ik heb zelfs een sleutel van het gebouw! Ik vroeg aan de jongens: “ Wat zouden je ouders er van vinden, als ze jullie hier zo zouden zien?” Ik kreeg als antwoord: “ Ze zouden het prima vinden, ik mag zelf weten wat ik doe.”
En dat woordje zouden heeft mij aan het denken gezet. Want dat kleine woordje impliceert dat die ouders van niks weten en dus ook niet op de hoogte zijn van de talenten van hun kinderen.
De graffitispuiter had kennelijk geen goeie dag toen hij zijn talenten op de muren van onze school botvierde, het was geklieder, maar dat het een aspirant-kunstenaar is, ziet een leek. Daarom heb ik het volgende idee voor jou: oefen nog wat technieken op de muren van je slaapkamer. (Daar komt je moeder toch niet, omdat ze dan struikelt over de breezers en de peuken). Als je het spuiten goed onder controle hebt, ben je klaar voor het grote werk. Op een goede dag, als je moeder niet thuis is, bereid jij voor haar een verrassing voor. Je neemt je spuitbussen, kijkt eens goed rond in die saaie, vanillekleurige inbouwkeuken van jullie en maakt daar, met alles wat je in je hebt, een prachtig kunstwerk. Ik zie het al helemaal voor me; je moeder komt thuis en jij leidt haar naar de keuken. Wat zal ze blij zijn! Ze vond die keuken altijd al zo eentonig van kleur en nu heeft haar zoon laten zien, dat er een waar kunstenaar in hem schuilt! Terwijl jij, op verzoek van je moeder, aan het werk gaat op de muren van de huiskamer, belt zij alle kunstacademies op om jou daar onmiddellijk geplaatst te krijgen!
En jij, die de ramen van ons schoolgebouw zo trefzeker wist te raken met een grote baksteen, wat zou je ervan vinden, om je werptechnieken eens op de voorruit van de auto van je vader uit te proberen? Wat zal hij trots op je zijn! Je neemt hem mee naar zijn garage en showt hem je werk. Tranen van ontroering zul je in zijn ogen zien. “Wat een talent! Waarom wist ik dat niet?” zal hij, met een brok in zijn keel, uitroepen. En als je dan ook nog je lege smirnoff-ice flesje in één worp op het schuurdak weet te gooien, dan weet jouw vader het zeker: hier staat een ware basketbalspeler. En hij zal er alles aan doen om jou in het nationale team te krijgen. Eén ding is wel jammer jongens. Jullie zullen door het drukke leven dat jullie tegemoet gaan weinig tijd meer overhouden om nog te hangen in ons fietsenhok.
Nou ja, dan kunnen wij op maandagmorgen tenminste een kwartiertje langer in bed blijven liggen.