Ga uit mijn ogen!

Al meer dan 15 jaar ben ik de ongelukkige bezitter van contactlenzen. In mijn geval kun je beter spreken van lenzen, want het contact tussen Meneer Lens en mij is ver te zoeken. We hebben wat je noemt een voor-wat-hoort-wat-verhouding. Mijn lenzen willen alleen contact als ik ook goed voor ze zorg. Zo niet, dan jumpen ze er gewoon uit en verstoppen zich voor 36 uur op de meest onmogelijke plekjes. In je navel, onder het keukenblok, tussen de hagelslag en ga zo maar door.

Haantje de voorste is stuurloos!

Het zal wel aan mij liggen, maar ik snap werkelijk niks van het imponerende rijgedrag van machokerels die op de snelweg alsmaar links blijven racen. Blijkbaar beschouwen deze snelheidsduivels hun bolide als een verlengstuk van hun linksdragende penis en compenseren daarmee hun zware last dat ze thuis en op het werk de broek niet meer aanhebben.

Niets meer aan toevoegen

Een jaar geleden duwde een of andere health freak mij een boekje met een significant lijstje onder de neus. Het was een lijst met verboden middelen. Ik heb het hier over de toen voor mij onbekende E-lijst. Woorden als ‘dodelijk’, ‘genetische mutaties’, ‘zenuwstelselaandoeningen’ en ‘echt vermijden!’ , lieten mijn versteende Lees meer…

Het consternatiebureau

Wanneer je baby amper een week oud is, staan ze al bij je op de stoep met een koffer boordevol folders over slapen, voeding, gedrag en noem maar op. Als kersverse ouder, van een eerste kindje welteverstaan, weet je van toeten nog blazen. Je slaat deze goedbedoelde adviezen dus zeker niet in de wind.

Eerste druk

‘En? Wanneer komt de tweede?’ De laatste paar weken een veelvuldig gestelde pijnlijke vraag. Veelal door kinderloze vrienden die het op een sarcastische toon vragen. Met zo’n meelijwekkende blik van ‘Je moet mij niet aankijken hoor. Ik heb je nog zo gewaarschuwd.’ Een zeer gevoelig onderwerp, dus zeg ik zo achteloos mogelijk ‘Er komt geen tweede.’ ‘Hoezo? Is de eerste druk?’

De baby, het beste voorbehoedsmiddel.

Als mijn kleine ukkie me ooit vraagt om hem in de toekomst te helpen met een spreekbeurt, dan duw ik hem dit stukje onder zijn neus! De baby. Wanneer een man en een vrouw besluiten om voor een baby te gaan, zijn er heel wat gesprekken aan vooraf gegaan. Immers, een baby ‘neem’ je niet zo maar, je moet er wel wat voor doen.

Sterke verhalen

Bevallingsverhalen zijn net als verhalen over verstandskiezen. Je hoort en leest altijd alleen maar de slechte verhalen. De ene nog sterker dan de ander. Mijn bevalling was er één uit het boekje. Eigenlijk een doodsaai verhaal. ‘Slechts’ 7 uurtjes geduurd. Dat is maar 2 uur langer dan toen mijn eerste baas (tandarts) besloot om mijn verstandskies in 5 uur te trekken.

Aan de kant gezet

De kogel is door de kerk. Ik had het zien aankomen en ik kon het niet meer tegenhouden.
Na vele ruzies, die voor hem doorslaggevend waren, is het er toch van gekomen. Ik ben aan de kant gezet. Een collega van hem is de schuldige. Die heeft haar aan hem voorgesteld. Ze kan absoluut niet aan mij tippen. Daar komt hij nu pas achter, maar nu is het te laat. Ze heet overigens Eva.

Het All Inclusive-walhalla

Vrienden van mij zweren bij een vakantie met een All-Inclusive-formule. All Inclusive staat voor voordelig en zorgeloos vakantie vieren. Vrij vertaald betekent dat een lucratief lijkend reisje waar je 24 uur per dag gaat vreten en zuipen, zonder dat je je lijf te veel verplaatst. Wat wil je nog meer. Ideaal voor een huwelijksreisje, dacht ik. Vooral die roomservice. Konden we lekker de hele dag in bed blijven met de wittebroodsweken.

Vegetariër? Ik ben niet te verleiden.

Ik kan me geen leven zonder dieren voorstellen. Wie niets met dieren heeft in zijn leven, die mist volgens mij een hele hoop. Maar sinds ik me als aankomend dierverzorger steeds meer onder de dieren bevind, groeit ook mijn dilemma. Want hoe kan het nou dat ik zoveel van dieren houd en toch geen vegetariër ben? Houd je eigenlijk wel echt van dieren als je ze ook opeet? Dieren kan ik niet missen in mijn leven. Vlees wel?

Diagnose: het zit tussen Uw oren

Ik ben het toch zo spuugzat dat iedere kwaal die ik ooit in mijn leven heb gehad, wordt afgedaan met de geijkte woorden dat het tussen mijn oren zit. Ondanks alle keiharde medische bewijzen, die er niet om logen, dat mijn rug en bekken nog schever waren dan de toren van Pisa, het bloed uit mijn linkernier spoot met dezelfde druk van een espressoautomaat en de uitslag van mijn allergietesten waren te vergelijken met een seismograaf die een aardbeving van 5 op de schaal van Richter aangaf.