Volg je hart

Een smeekmail in mijn inbox trekt mijn aandacht. De afzender is een volhouder, net als ik. Of ik in één week tijd even een columnpje uit mijn mouw wil schudden. Vroeger had ik daar geen enkele moeite mee. Als vrijgezel had ik een avontuurlijk leven waardoor ik genoeg voer had voor het uitbrengen van zeker drie boeken per week. Laten we zeggen: Ik was een open boek en alles behalve saai.

Maar het boek dat schrijven heet is gesloten. Definitief? Ja, definitief. Schrijf maar eens wat leuks over een uitgebluste huismoeder wiens saaie leven enkel en alleen bestaat uit de zorg voor gezin, huis, tuin en de kliko. Nee, het enige dat ik nu nog schrijf zijn de drie sollicitaties per week. En dat al vijf jaar lang. Hoe ik dat volhoud? Tja, dat vraag ik mezelf ook regelmatig af als ik voor de afwisseling weer eens zes afwijzingen in mijn inbox zie prijken. Steevast lees ik het standaard riedeltje. Mijn werkervaring sluit niet aan, mijn studie sluit niet aan, mijn woon-werkafstand sluit niet aan of nog erger, mijn leeftijd sluit niet aan. Laat staan mijn sekse die ook steeds frequenter het onderspit moet delven, waardoor ik soms uit pure wanhoop een geslachtsverandering overweeg.

Vroeger maakte ik als kind van die vernuftig gevouwen briefjes die je om je vingertoppen deed. Met een stift schreef je daar allerlei beroepen op en dan vroeg je aan iemand een getal onder de tien. Je vouwde het genoemde aantal keren open en dicht en hoopte dat hij uitkwam op pleeduiker. Zo klein en onbevangen als ik was, hield ik mezelf voor dat ik koste wat kost nooit en te nimmer een pleeduiker zou worden. Niet wetende dat drie decennia later een vals duiveltje op mijn schouder het befaamde ‘zeg nooit nooit’ triomfantelijk in mijn oor zou schallen.

Ik ben de opleiding tot tandartsassistente gaan volgen, want een heks had mijn moeder voorspeld dat ze mij in het wit zag. Mijn moeder dacht een witte schort, de heks bedoelde een bruidsjurk. Communicatiefoutje, kan gebeuren. Al gauw wist ik dat dit beroep geen blijvertje was. Maar zoals ik al aangaf: ik heb een lange adem. Om nog maar te zwijgen over de meurende adem waar ik vijftien jaar boven heb gehangen. Een studie dierverzorger moest zorgen voor de omslag in mijn leven. Ik hield per slot van rekening van dieren en natuur. Nadat ik meerdere malen op brute wijze werd aangevallen en gebeten, kwam ik tot de conclusie dat zij niet van mij hielden.

Ik ben het spoor compleet bijster. Ik wil graag werken en daardoor ben ik zelfs niet eens meer selectief in het kiezen van een voor mij passende baan. In vlagen van verstandsverbijstering krijgt mijn hart gelukkig de overhand. Wat voorkomt dat ik niet weer in andermans plees ga zitten duiken omdat mijn spaargeld bijna op is. Net zoals zo velen wil ik de tweede helft van mijn leven dat doen wat mijn hart mij ingeeft. Gewoon een eigen onderneming, eigen baas zijn. Maar als je me dan vraagt ‘ in wat?’, dan blijft het antwoord diep verscholen in mijn hart. Het kleine stemmetje in mijn brein dat roept “ HELP! Je banksaldo slinkt gestaag! “, wint het jammer genoeg keer op keer, waardoor ik uiteraard weer de verkeerde keuzes maak.

Ik kan best aardig schrijven, als zeg ik het zelf. Ik ben ook zeer creatief en maak mooie dingen. Maar met mij nog honderdduizend anderen die dat terecht van zichzelf vinden. Wat maakt MIJ dan uniek? Ik ben een volhouder. De volhouder wint. Net zoals het de afzender van de smeekmail is gelukt om mij weer aan het schrijven te krijgen. Hier is je columnpje dat in nog geen tien minuten op het scherm verscheen. Recht uit mijn hart. Tien volle minuten voelde ik mijn ziel een vreugdedansje maken. Toen wist ik het weer en werd een beetje te euforisch. Ik ben nog steeds een open boek, een succesvol schrijver en een geniaal kunstenaar! Het duiveltje schoot in de lach. Het engeltje op mijn andere schouder knikte me bemoedigend toe en fluisterde zachtjes in mijn oor ‘zeg nooit nooit’.