Wanneer je baby amper een week oud is, staan ze al bij je op de stoep met een koffer boordevol folders over slapen, voeding, gedrag en noem maar op. Als kersverse ouder, van een eerste kindje welteverstaan, weet je van toeten nog blazen. Je slaat deze goedbedoelde adviezen dus zeker niet in de wind. Ook krijg je het informatieve groeiboekje met interessante richtlijnen voor kindjes tot 4 jaar, waar je je onmiddellijk met volle aandacht in verdiept. Na de eerste kennismaking met dit instituut, bemerk je al snel dat hun richtlijnen eigenlijk meer regels blijken te zijn, waar jij je stipt aan dient te houden. Zij hebben alle kennis en zoals je weet: kennis is macht. Je voelt je dan ook zó klein, wanneer je vermanend wordt toegesproken door een uitgerangeerde kinderarts.

Misschien kan ik met een paar simpele voorbeelden uit de praktijk mijn frustratie over dit instituut duidelijk maken. Vanaf 7 maanden moet je, volgens het boekje, een kindje uit een beker proberen te laten drinken. Dat lukt onze dreumes van 13 maanden nog steeds niet, ondanks dat ik het herhaaldelijk met veel stress heb geprobeerd. Vervolgens krijg ik bij elk bezoek van de kinderarts een heel relaas waarom het drinken uit een beker beter is. Voor de tandjes bijvoorbeeld. Alsof ik dat niet weet. Ik ben notabene 15 jaar tandartsassistente geweest. Maar ook voor de spraakontwikkeling. Het ligt op mijn lippen om met trots te vertellen dat hij al vanaf 7 maanden ‘mama’ zei, maar ik houd wijselijk mijn mond. Wie ben ik? Ik durf haar daarom ook niet tegen te spreken.

Volgens het boekje mag een kindje, in verband met wiegendood, alleen maar op de rug slapen. Mede hierdoor ontwikkelde ons kindje (en met hem nog 20.000 andere kindjes per jaar) een scheef en plat hoofdje. Hiervoor heeft hij 8 maanden lang 23 uur per dag een corrigerend helmpje moeten dragen. Dat zal me bij een tweede kindje niet meer gebeuren. Ons kindje sliep ook tot 12 maanden in een bakerzak (een slaapzak met dichtgenaaide armsgaten). Daar was het consultatiebureau geen fan van, of beter gezegd op tegen. Wederom kreeg ik bij elk bezoek de vraag of hij er al uit was. Dat leverde bij mij en mijn kindje enorme stress op. Het werd een wekelijks terugkerend drama, wanneer ik dit op verzoek van het consultatiebureau probeerde. Overigens lukte me dat wel zonder veel problemen, toen mijn kindje met 12 maanden er zelf aan toe was. Stress en zorgen, die ik me achteraf gezien dus had kunnen besparen.

De ene berisping na de ander volgde en nu begrijp ik waarom jonge ouders zich zo onzeker voelen. Nu begrijp ik waarom ouders zo vaak te raden gaan bij andere ouders. Nu begrijp ik waarom je het gewicht, de lengte en de ontwikkeling van je kindje vergelijkt met andere kindjes van deze leeftijd. Verstandelijk weet je wel dat je nooit moet gaan vergelijken, maar tja, je wilt de volgende keer niet weer door het consultatiebureau terecht gewezen worden. Daarom lieg je desnoods dat je iets te dikke baby ’s nachts geen flesje meer krijgt, want je wilt niet nog eens voor de derde keer horen dat een dikke baby later ook kans heeft om uit te groeien tot een dikke volwassene.

Pas als je van ervaren ouders hoort dat je de meeste adviezen van het consternatiebureau (zoals zij het gekscherend noemen) naast je neer moet leggen en je hart moet volgen, durf je de volgende keer met opgeheven hoofd de reprimande van de kinderarts te trotseren. Dan draaien we de rollen eens om en speel ik, tot haar grote consternatie, het betweterige, arrogante viswijf. Ik ga zolang door met het ontkrachten van al haar theorieën, totdat ze zich net zo klein voelt als ik destijds.

Moeder natuur heeft ons niet voor niets het moederinstinct meegegeven en belangrijker nog: ieder kind is uniek. Doe wat het beste werkt voor jou en je kindje en creëer je eigen regels. Zie de folders en het boekje als een leidraad en niet als de waarheid, want zoals Thea Beckman ooit schreef: ‘Een boek gaat over wat je er zelf uithaalt. Niet over wat de schrijver belangrijk vindt.

Categorieën: VC-Mercurius

16 reacties

lagarto · 10 januari 2008 op 07:40

Lang geleden, maar nog steeds herkenbaar.
Is dat niet een vrouwending? Ik herinner mij dat mijn vrouw ook zo streste. Ik zei haar steeds: die lui kijken alleen maar naar twee lijntjes op een grafiek: de ondergrens en de bovengrens en ieder kind moet van hun precies in het midden.
Gewoon doorgaan Mercurius. Jij en je kindje komen er heus zelf ook wel uit.
Adios Lagarto.

pepe · 10 januari 2008 op 07:52

Een sterke en ware column.
Ook al is het hier wel even geleden dat ik daar ben geweest. Toch nog wel heel herkenbaar.

*Doe wat het beste werkt voor jou en je kindje en creëer je eigen regels.*

Deze regel geldt overigen ook straks op basisschool en voortgezetonderwijs. Er zijn leerkrachten die wel goed naar je kind kijken en luisteren naar jouw verhaal, maar er zijn er ook die denken dat ze precies weten wat goed is voor jouw kind, wat voor jouw gevoel weer helemaal niet klopt. Het blijft vechten en je hart volgen, dat is het beste.

Ma3anne · 10 januari 2008 op 07:54

Wees getroost met het besef, dat dit soort ‘waarheden’ aan mode en trends onderhevig zijn. In de tijd dat mijn -nu volwassen- kinderen nog larfjes waren, moesten ze absoluut op de buik slapen en niet op de rug. Het kind zelf uit een klein flesje laten drinken was in de mode en de beker mocht best even wachten.

Tussen mijn larfjes zit drie en een half jaar leeftijdsverschil en bij de tweede viel het me meteen op, dat de richtlijnen en vooschriften in veel opzichten totaal anders waren dan bij de eerste.
De oudste moest ik nog stipt op tijd voeden, dus die huilde zich soms uren lang de longen uit zijn lijf, als hij honger had. Uit bed halen mocht niet, want dan werd hij verwend. De tweede mocht ik voeden als ze huilde: ik moest mijn gevoel maar volgen. Een baby kon je absoluut niet verwennen met aandacht, werd gezegd.

En zo zijn er nog veel meer dingen die in de loop der jaren als waarheden worden verkocht, maar die steeds weer veranderen.

Kortom: laat je niet gek maken. Het eerste kind is altijd het broddellapje, waarop we als ouders moeten oefenen. Niks mis mee. 😀

arta · 10 januari 2008 op 08:13

Tussen mijn kinderen zit maar 22 maanden, en toch waren die regels al totaal anders…

Als jij je laatste alinea goed in je achterhoofd houdt, komt het helemaal goed! Oppikken wat je wel wat lijkt en laten liggen, wat tegen jouw gevoel indruist! 🙂

SIMBA · 10 januari 2008 op 08:22

[quote]Moeder natuur heeft ons niet voor niets het moederinstinct meegegeven [/quote]
Precies! En dat instinct moet je altijd volgen want jij kent je kind het allerbeste!
Het feit dat duizenden babies tegenwoordig helmpjes moeten dragen vind ik het bewijs dat de consultatiebureau’s doorslaan in hun “alwetendheid”.
Mijn zoon heeft tot zijn 4-de verjaardag uit flesjes gedronken, hij kwam dan tot rust en genoot ervan; hij heeft een prachtig gebit en hoeft als enige van de klas geen beugel, gaatjes heeft hij ook niet!

Lekker geschreven, moet je vaker doen!

FatTree · 10 januari 2008 op 08:56

Moet je echt zo vaak naar zo’n bureau? 😮

Voor mij erg toepasselijk deze column, Mrs. Fattree loopt al een tijdje om niets te janken en ’s ochtends, zonder ook maar iets gegeten te hebben, te kotsen.

In ieder geval een hele lekkere column, die er bij mij inging als koek. Leest lekker vlot door en zit goed in elkaar! Mooie laatste alinea.

Ik kan best aardig tegen kritiek, maar ze moeten niet gaan lopen zeuren dat mijn marie of pietje na 7 maanden nog steeds de macarena niet kan dansen!

Gr. FatTree

lisa-marie · 10 januari 2008 op 11:11

Mooi en goed neergezet. :wave:
Gelukkig ben ik er al een tijdje vanaf maar als ik dit lees is er nog steeds niets veranderd.
En waren de artsen van het consultatiebureau maar kinderartsen.
Nee wij hadden zo’n uitgerangeerde huisarts die dacht het te weten.
Dan hadden we minder ellende gehad. Toch heeft het lang geduurd voordat ik mondig werd.
Ja en toen was ik “een lastige moeder”. 😀

Ga zo door ,wees mondig en doe vooral wat je hart ingeeft!

Anne · 10 januari 2008 op 11:42

Ik heb gelukkig andere ervaringen met het consternatiebureau, mijn kinderen zaten beiden altijd keurig in het midden tussen de twee uitschieters op de grafiek 😀 Ik had meer last van de vergelijkdrang van andere ouders.
Mode is beslist een factor die bij alle partijen een rol speelt. Toch zal niet alles onzin zijn, zoals het hele leven complex is, geldt dat ook voor dit gebied en is er niets anders te doen dan schipperen tussen hun informatie, en dat wat je intuitie je vertelt. Dat kun je trouwens heel goed oefenen, die intuitie: al schrijvende! Dat deed ik bij mijn tweede kind, alles opschrijven wat ik bij hem in gedrag en reacties registreerde. Het gaf me al vanaf het heel vroege begin een scherp beeld van zijn karakter, en daar speelde ik zo goed mogelijk op in.

pally · 10 januari 2008 op 12:54

Grappig, Mercurius, om te zien dat je een soort oer-column hebt geschreven, gezien de uitgebreide reacties. Ja, en hoewel mijn zonen inmiddels 37 en 40 jaar zijn, blijft de herinnering aan begin en consultatiebureau’s springlevend.Theorieen die gaan en komen : wel en niet op buik-rug-of zij, oppakken of niet.
Als 22-jarige moeder speelde ik een soort met poppen, wel gesterkt door een opleiding tot verpleegkundige waarbij ik vaak zieke babies in mijn handen had gehad.
Trek je niks aan van die bijdehante geflipte kinderartsen met hun grafieken, volg je gevoel en het komt goed.
Jouw tekst zou mooi als folder in consultatieburau’s kunnen liggen met als titel ; een kind? relax en relativeer!
mooie column! :wave:

groet van Pally

Mercurius · 10 januari 2008 op 19:04

Bedankt allemaal voor de uitgebreide reacties. Jullie verhalen laten zien dat ‘de regels’ erg onderhevig zijn aan veranderingen. Ik voel me gesterkt en weet nu zeker dat ik op mijn eigen gevoel moet afgaan. Ondertussen maak ik me onbewust toch weer druk om de volgende dingen en vraag me af wat pedagogisch verantwoord is:

-Hij loopt nog niet? Wil het zelfs niet meer proberen.
-Mag hij het middageten wel met zijn handen eten?
-Mag ik hem laten spelen met zijn eten?

etc.etc.etc.

Ja Lagarto, je hebt gelijk, het is een vrouwending. Mijn man is ook heel lakoniek daarin.

Enne Pepe: Bedankt voor de waarschuwing! Al stemt me dat niet vrolijk.

ciao Mercurius

KawaSutra · 10 januari 2008 op 21:00

Alles waar ’te’ voor staat is verkeerd, heb ik altijd geleerd. Dat geldt dus ook voor de verzorging van je kroost en dan met name als het om ’teveel’ gaat. Dus ook ‘bemoeienis’.

Mosje · 10 januari 2008 op 21:03

Lieve Mercurius

Kinderen die niet willen lopen bind je vast in een looprekje, met handen eten bestraf je met een ferme pets op de vingers, en met eten spelen betekent zonder eten naar bed.
Moet jij eens zien hoe snel kinderen leren….
Opvoeden is straffen en belonen.

WritersBlocq · 10 januari 2008 op 21:29

Vanmorgen op het nieuws hoorde ik dat kids teveel verwend worden, en zich zo niet zelf kunnen ontwikkelen.

Niks mis met jouw schrijvelarij, waaruit blijkt dat ik niks mis.
@ Mosje: [quote]Kinderen die niet willen lopen bind je vast in een looprekje[/quote]
Ja, en over dat rotding ben ik nou al 3 x gestuiterd 😡

SIMBA · 11 januari 2008 op 08:34

[quote]Opvoeden is straffen en belonen.[/quote]
Waar zit in dit stukje jouw beloning Mosje?? 😀

Mup · 11 januari 2008 op 15:07

Alles is al gezegd Mercurius, je hart en je gevoel volgen, en maar wat aanknoeien. Hopen dat de dagbedervers meer van je oppikken dan alleen je voeding. Komt ook nog bij, hoe voel je jezelf, is ook per dag veschillend.het is gewoon een ondankbare hondenbaan, dat ouderschap. Bij een eventuele tweede denk je dat je allemaal gehad, gedaan en gezien hebt, maar helaas, dan mag je gewoon weer opnieuw beginnen. Wel een stuk stressbestendiger, dat dan weer wel:-) Je volgt je instinct beter, maar er zijn weer andere dingen waar je toch in stinkt…

En over het eten en het spelen van je passionkiller heb ik wel een mening, maar of je daar op zit te wachten?

:eh: Tot zover deze bemoedigende reactie van een medeloeder, Mup.

Li · 11 januari 2008 op 17:53

Uitprinten deze column. Lamineren en aanstaande ouders cadeau doen. Ik zie met lede ogen mijn schoonzusje aanmodderen met haar eerste boreling. Tijd om te genieten heeft ze niet omdat alles volgens het boekje moet. Ik snap dat wel want ik was bij mijn eerste ook super onzeker.

Li

Geef een reactie

Avatar plaatshouder