Niets meer aan toevoegen

Een jaar geleden duwde een of andere health freak mij een boekje met een significant lijstje onder de neus. Het was een lijst met verboden middelen. Ik heb het hier over de toen voor mij onbekende E-lijst. Woorden als ‘dodelijk’, ‘genetische mutaties’, ‘zenuwstelselaandoeningen’ en ‘echt vermijden!’ , lieten mijn versteende hart niet onberoerd. Je zou bijna denken dat het hier een FBI-lijst van meest gezochte terroristen betrof, maar niets was minder waar. Het waren stuk voor stuk stille sluipmoordenaars. E-nummers, oftewel additieven die door de Europese Unie zijn toegestaan in onze voeding.

De aanleiding was mijn hyperactieve zoon, waar ik op zijn Limburgs gezegd foeksewild van werd. Eerst dachten we te maken te hebben met een gevalletje ADHD, maar ik hou niet zo van etiketteren. Aan de uitslag van de testen viel ook niet te tornen; hij bleek een doodnormale peuterpuber. Toen ging er een spaarlampje branden. Waren het dan toch misschien de kleurstoffen in de snoepjes? Of de toegevoegde geur- en smaakstoffen, antiklontermiddelen, zuurteregelaars, verdikkingsmiddelen en conserveermiddelen in zijn dagelijkse sausjes? Hierbij wijs ik maar meteen met een vermanend vingertje naar zijn papa. Die heeft de nare gewoonte om overal vijf verschillende sausjes aan toe te voegen, ondanks mijn smakelijk bereide gerechten. Ik neem het mijn kind niet kwalijk. Hij neemt die onappetijtelijke gewoonte, die ik al jaren tevergeefs de kop in probeer te drukken, simpelweg over. Mijn man was al verpest, maar mijn kind kon ik nog redden.

Het vuurtje was aangewakkerd. Ook ik kocht het boekje ’wat zit er in uw eten?’ Achteraf bezien de grootste fout ooit gemaakt in mijn leven. Goedgelovig als ik ben, besloot ik er toch een kritische blik op te werpen. Natuurlijk verloren moeite, want mij kun je alles wijs maken. De health freak in mij begon langzaam te ontwaken. Ik werd een rasechte ervaringsdeskundige en ontrafelde ieder etiket op het product. Boodschappen doen duurde drie keer zo lang. Het werd een ware obsessie. Het zwarte boekje werd heilig verklaard. Het leek verdomme wel de bijbel.

Driekwart van de inhoud van mijn ijskast vloog in de container. Fluorescerende gele Amsterdamse uien? Weg ermee! Gevolg; een huilende zoon die mij er op attendeerde dat er kukkumiene (lees:curcumine) in zat. ‘Die was toch groen gekleurd, mama?’ Ter verduidelijking: E-nummers die in het boekje groen zijn gekleurd, zijn toegestaan. Ze zijn meestal van plantaardige afkomst. Ja, ik geef het toe. Ik zoog mijn kind ongewild mee in mijn wanhopige strijd tegen de rode kankerverwekkende E-nummers.

Zo kwam ik er achter dat de kleurstof in de salami die mijn zoon regelmatig at, gemaakt was van geplette schildluizen. Voor de leken onder ons E 120, cochenille of karmijnzuur. Alternatief: rode bietensap. Het boekje vermeldde met vetgedrukte letters: Pas op! Kinderen echt vermijden! Aangezien mijn zesjarige zoon voor zijn leeftijd al zeer wijs is, besloot ik hem de keiharde werkelijkheid niet te sparen. Ik heb echt een plank voor mijn kop, want ik had kunnen weten dat hij in de pauze ieder kind, met salami op zijn brood, vertelde dat ze geplette beestjes aan het eten waren. Resultaat: overstuur geraakte klasgenootjes en dodelijk blikken van hun moeders richting mij.

Een week later probeerde de juf mij telefonisch te bereiken. Ik was er niet, dus belde ze mijn man op het werk. Die dacht dat er iets vreselijks gebeurd was op school. Maar de juf vroeg laconiek of het klopte dat mijn zoon geen ijsjes mocht hebben. Mijn wijsneus had gevraagd of ze gezoet waren met aspartaam, want dan mocht hij ze niet hebben van zijn mama. Wel van papa, want die deed nooit zo moeilijk. Vervolgens citeerde hij letterlijk mijn boekje. De juf wist toch wel dat aspartaam een waar vergif was! Een neurotoxisch product dat meer dan 92 verschillende ziekteverschijnselen kon veroorzaken! Daar stond ik dan aan school met een hoofd zo rood als een biet. In ieder geval geen hoofd zo rood als geplette schildluizen, relativeerde ik nog gekscherend.

Toen mijn zoon uit school kwam met een ietwat vreemd ogende kindertekening met rode, groene  en oranje hokjes en mama als archetypische heks afgebeeld, begon ik me toch zorgen te maken. Het enige doel dat ik voor ogen had, was dat ik mijn zoon zo gezond mogelijk wilde opvoeden, waardoor hij stokoud zou worden. Ik deed het uit pure liefde, maar liefde is helaas geen additief in onze voeding. Ik was mijn doel duidelijk voorbij geschoten. Dat werd nog eens verduidelijkt toen er een week later een overlijdensbrief op de mat viel van een andere health freak die maar veertig jaar is geworden. In één klap was ik een vriend, een illusie en een boekje armer.