Helaas weet nog steeds niet iedereen dat er hier in ons kleine landje een heel bijzonder manege is. Er komen mensen uit alle hoeken van het land en zelfs vanuit het buitenland, voor soms maar een uur of half uur plezier in Bennekom. Niet zomaar voor een beetje plezier, maar ook voor de nodige ontspanning.
Als de telefoon gaat hoor ik een jongetje aan de andere kant vragen: ‘mag ik bij jou slapen?’
Zijn moeder hoor ik op de achtergrond: ‘je moet wel zeggen wie je bent.’
‘Oh ja, ikku ben Kees.’
‘Als jij dat wilt en het mag van jouw moeder, dan mag het van mij ook. Geef mij mama maar even.’
Met mijn vriendin spreek ik af dat Kees morgen komt en we zullen zien hoeveel nachtjes hij het echt volhoudt.
Dit zal de eerste keer worden, deze vakantie gaat het echt gebeuren. Ik heb een afspraak met onze zoon gemaakt, hij gaat het doen. Veertien jaar is een mooie leeftijd, jong geleerd is in dit geval geen probleem.
Hij stribbelde eerst wel wat tegen, want waar heb je anders een moeder voor.
Geen dag, zonder gekleurde lach. Dat is wat wij al twee jaar zien, als hij zijn lach aan ons laat zien. De eerste tijd probeerde hij het lachen te vermijden, maar dat hield hij niet lang vol.
