Blote tanden, blauwe voet

Geen dag, zonder gekleurde lach. Dat is wat wij al twee jaar zien, als hij zijn lach aan ons laat zien. De eerste tijd probeerde hij het lachen te vermijden, maar dat hield hij niet lang vol. Veertien jaar was hij, toen zijn tanden voor het eerst werden aangekleed. Dit alles, omdat zijn volwassen tanden en kiezen zich niet wilden houden aan het bestemmingsplan. Vandaag is de verbouwing goed afgerond en dus mag al het ijzer uit zijn mond.

Deze ochtend fietsen hij en ik naar de orthodontist en een uurtje later, als zijn blote tanden weer te zien zijn, wordt er nog even een mooie foto gemaakt van zijn lach.
Als we terug fietsen, zeg ik tegen hem: ‘nu moet je wel voorzichtig zijn met skaten en BMXen, niet op je bekkie vallen hoor, want dat heeft kapitalen gekost om het zo gaaf te krijgen.’
‘Ja, ja mam’ zegt hij zuchtend. ‘Ouwe maak je toch geen zorgen’ lijkt hij te denken.
Wij trappen stevig door en thuisgekomen gaat hij nog naar school voor een paar uurtjes, om daarna met vrienden te gaan BMXen in het skatepark.

Ik rommel wat in huis, buiten is het te warm. Ik heb besloten het vanmiddag rustig aan te doen. Maar dan tegen halfdrie gaat de telefoon.
‘Mam, ik ben gevallen.’
‘Toch niet op je mond?’ Door mijn hoofd flitsen beelden van een jongen zonder tanden.
‘Nee, mijn voet. Kan jij me ophalen in het skatepark, ik kan niet meer fietsen of lopen.’
Ik zucht, denk ‘gelukkig’ en zeg: ‘ik kom eraan.’

Razendsnel pak ik de autosleutel, mijn tas, mobiel en nog maar wat ijsklontjes in een zakje. Na tien minuten ben ik bij de gewonde zoon, ik zie zijn dubbeldikke enkel en weet dat dit niet gewoon een beetje gekneusd is. Met het ijs op zijn voet kijkt hij toe, hoe ik zijn nieuwe BMX in de kofferbak leg.
‘Wij gaan, met die voet, even naar de dokter.’
‘Nee, dat hoeft niet, het valt wel mee’, stribbelt hij tegen.
Ik bestuur de auto en hij heeft niet veel keus. Aangekomen bij het ziekenhuis kan ik een rolstoel lenen en rijd hem naar spoedeisende hulp.

Röntgenfoto’s wijzen uit dat er niets gebroken is. Gescheurde enkelbanden is de diagnose en wij verlaten het ziekenhuis. Nu zit de pechvogel met zijn gave bekkie en zijn voet in de lucht. Van top tot teen een fotogenieke jongeman.