Het vrouwtje was een beetje nerveus, hij zag het. Ze was bezig met het verzamelen van spullen. Zelfs de krat uit de garage werd klaargezet. Wat raar, dat deed ze vroeger altijd als ze naar de camping gingen. Zou het? Hij zorgde dat hij niet in de weg liep, dat Lees meer…
Het water uit de lagune gaf het Sint Marco plein een jaarlijks cadeautje. Beetje klotsend en de laarzen dragers soms extra verrassend als dat water toch over de rand van de laars naar de warme sokken sijpelde met als gevolg een lading vloekwoorden in een taal naar keuze. Er werd Lees meer…
We willen het allemaal: vrijheid en het verlangen naar een vakantie, een terrasbezoek, samenzijn met familie, vrienden. Het ‘nieuwe normaal’ voor het werken thuis, op kantoor, de uitdaging als een stip, onze stip op de horizon.. Worden we gelukkiger? Blijven we gelukkig? Is het nieuwe normaal meer consumeren? Ik geef Lees meer…
Op het grootste kruispunt van Hanoi, zag ik jaren geleden een chaos van scooters, brommers, fietsen met of zonder bagagedrager en de geduldige wachtende berijders waarvan sommigen direct bij een pakketdienst in ons land konden beginnen. Ik zat in een auto, een zwarte. De chauffeur probeerde ik te begrijpen. Hij Lees meer…
Telkens als we voorbij zijn terras lopen, zegt hij breed lachend gedag. En ik moet toegeven: deze atypische Griek (lang, breedgeschouderd, donkere haren in een paardenstaartje) laat me niet helemaal onberoerd. Daarom gaan we op een avond maar eens bij hem eten. De gegrilde feta smaakt mijn dochter heerlijk en ik geniet van mijn gyros, samen met de ontelbare katten die zich in korte tijd rond ons tafeltje verzameld hebben. Onze gastheer doet er ondertussen alles aan, om het ons naar de zin te maken, maakt tijd voor een praatje en raadt dat wij uit Nederland komen. Bij het afscheid werpt hij mij een kushandje toe. ‘Vergeleken bij die man die jou laatst wilde versieren, is dit Mister Universe, mam,’ grapt mijn dochter.
