We gaan. We doen het gewoon. We hebben genoeg van het leven van alledag. Trein, creche, supermarkt, schoonmoeder: van elke werkdag en elk weekeinde kunnen we vooraf voorspellen hoe het zal verlopen; te zelden biedt ons geregelde tweeverdienersleven ons een verrassing. Wat we zoeken is avontuur.
Kijkend naar de oorlogsbeelden voel ik mij wegzakken in een depressie. Het valt me niet eens op dat er al weer een ander programma aan de gang is. Een docu over het Downsyndroom. Mongolen worden de mensen met die afwijking ook wel genoemd. De film laat zien hoe twee jonge ouders een kindje met het Downsyndroom krijgen.
De camera staat close-up gericht op de gezichten van de ouders wanneer ze horen dat hun kindje het syndroom heeft. Eerst zie je verbijstering, dan ongeloof en verwarring.. Daarna een hele verhandeling over , hoe om te gaan, met deze handicap.
Lieve Mama en Papa,
“Eindelijk dan bericht vanuit Spanje. Hoewel ik over drie dagen alweer thuis ben wil ik jullie toch vertellen hoe ik de afgelopen drie weken vakantie heb doorgebracht.
Ik droomde erover. Eindelijk ook een keer de kans krijgen om naar Afrika te gaan. Donker Afrika. Samen met mijn vrouw de oerwouden intrekken en wilde dieren ontmoeten dat lijkt me wel wat. Die mogelijkheid is gekomen en samen hebben we een avontuurlijke tocht gemaakt.
Ik ben zojuist terug van vakantie. Ik heb samen met mijn vriendin rondgetrokken. En we zijn dus ook op vakantie geweest. Het leek mij wel aardig u hier verslag te doen van die reis die mij voerde langs Kloten en een voorvakje.
