Nachtmerrie

Kijkend naar de oorlogsbeelden voel ik mij wegzakken in een depressie. Het valt me niet eens op dat er al weer een ander programma aan de gang is. Een docu over het Downsyndroom. Mongolen worden de mensen met die afwijking ook wel genoemd. De film laat zien hoe twee jonge ouders een kindje met het Downsyndroom krijgen.
De camera staat close-up gericht op de gezichten van de ouders wanneer ze horen dat hun kindje het syndroom heeft. Eerst zie je verbijstering, dan ongeloof en verwarring.. Daarna een hele verhandeling over , hoe om te gaan, met deze handicap. Dan krijgen we te zien hoe de ouders er drie maanden later aan toe zijn. Geweldig om te zien hoe ze het oppakken. De moeder knuffelt het kindje terwijl vader het woord doet. Zijn humor heeft er niet onder geleden want hij zegt vol overtuiging dat zijn kindje het nog ver kan schoppen in het leven. De interviewer vraagt hoe hij aan die zekerheid komt waarop de vader zegt: “Ach, in het Witte Huis zit toch ook iemand met het Downsyndroom?”
De moeder kopt de bal in: “Ja, maar niet iedereen met het Downsyndroom is zo oorlogszuchtig hoor”
Fantastische televisie! Toch maak ik weer het einde van de voorstelling niet mee want ik zak weer weg in mijn eigen ellende. De nacht nadert. En de nacht is voor mij de tijd van nachtmerries. In kleur, dat wel, maar het geluid is minder. Ik weet niet waar dat aan ligt. Kan daar niet wat aan gedaan worden? Een mens heeft toch recht op een technisch puntgave nachtmerrie? Ik wil horen wat er in mijn nachtmerrie geschreeuwd wordt. Dat maakt de beelden nog realistischer. Anders is het net of ik naar zo’n oude stomme film zit te kijken.
Ondertiteling mag ook wat mij betreft. Na-synchronisatie kan weer net niet. Want anders krijgen de kinderverkrachters in mijn nachtmerrie zulke rare kinderstemmetjes. En ik vermoed dat nasynchronisatie niet echt duidelijk kan uitdrukken hoe mijn doodsangst de ether in wordt geschreeuwd. Maak oké, dat geldt natuurlijk ook voor ondertiteling.

Fantastische televisie, zo’n nachtmerrie. In mijn geval kun je het beter een soap noemen want het wordt dagelijks op een vast tijdstip ‘uitgezonden’, hoewel er wel heel erg veel herhalingen tussen zitten. En nu ik erover nadenk. Eigenlijk zijn het alleen maar herhalingen.
Jammer dat er geen reclameboodschappen tussen zitten want dat zou mij gelegenheid geven om even bij te komen tussen al die bloederige scènes.
Daarom weiger ik te slapen. Soms moet ik wel natuurlijk, maar dat is dan maar een uurtje of zo omdat ik de wekker elk uur laat aflopen. Niet dat het echt nodig is want ik word toch wel zwetend naast mijn bed wakker.

Ergens in deze column het ik het over de moeder die de bal inkopt. Hoort deze column dan in de categorie “sportcolumns” thuis, Mientjes?
Bij nader inzien lijkt mij de rubriek “Reisverhalen” beter passen.

Toch red ik het wel want ik put kracht uit de reacties van de ouders van het Downsyndroom kindje.
Of uit de adviezen van de R@@f, die mij zeer hebben geholpen.
Bedankt daarvoor R@@f.