Kijkend naar de oorlogsbeelden voel ik mij wegzakken in een depressie. Het valt me niet eens op dat er al weer een ander programma aan de gang is. Een docu over het Downsyndroom. Mongolen worden de mensen met die afwijking ook wel genoemd. De film laat zien hoe twee jonge ouders een kindje met het Downsyndroom krijgen.
De camera staat close-up gericht op de gezichten van de ouders wanneer ze horen dat hun kindje het syndroom heeft. Eerst zie je verbijstering, dan ongeloof en verwarring.. Daarna een hele verhandeling over , hoe om te gaan, met deze handicap. Dan krijgen we te zien hoe de ouders er drie maanden later aan toe zijn. Geweldig om te zien hoe ze het oppakken. De moeder knuffelt het kindje terwijl vader het woord doet. Zijn humor heeft er niet onder geleden want hij zegt vol overtuiging dat zijn kindje het nog ver kan schoppen in het leven. De interviewer vraagt hoe hij aan die zekerheid komt waarop de vader zegt: “Ach, in het Witte Huis zit toch ook iemand met het Downsyndroom?”
De moeder kopt de bal in: “Ja, maar niet iedereen met het Downsyndroom is zo oorlogszuchtig hoor”
Fantastische televisie! Toch maak ik weer het einde van de voorstelling niet mee want ik zak weer weg in mijn eigen ellende. De nacht nadert. En de nacht is voor mij de tijd van nachtmerries. In kleur, dat wel, maar het geluid is minder. Ik weet niet waar dat aan ligt. Kan daar niet wat aan gedaan worden? Een mens heeft toch recht op een technisch puntgave nachtmerrie? Ik wil horen wat er in mijn nachtmerrie geschreeuwd wordt. Dat maakt de beelden nog realistischer. Anders is het net of ik naar zo’n oude stomme film zit te kijken.
Ondertiteling mag ook wat mij betreft. Na-synchronisatie kan weer net niet. Want anders krijgen de kinderverkrachters in mijn nachtmerrie zulke rare kinderstemmetjes. En ik vermoed dat nasynchronisatie niet echt duidelijk kan uitdrukken hoe mijn doodsangst de ether in wordt geschreeuwd. Maak oké, dat geldt natuurlijk ook voor ondertiteling.

Fantastische televisie, zo’n nachtmerrie. In mijn geval kun je het beter een soap noemen want het wordt dagelijks op een vast tijdstip ‘uitgezonden’, hoewel er wel heel erg veel herhalingen tussen zitten. En nu ik erover nadenk. Eigenlijk zijn het alleen maar herhalingen.
Jammer dat er geen reclameboodschappen tussen zitten want dat zou mij gelegenheid geven om even bij te komen tussen al die bloederige scènes.
Daarom weiger ik te slapen. Soms moet ik wel natuurlijk, maar dat is dan maar een uurtje of zo omdat ik de wekker elk uur laat aflopen. Niet dat het echt nodig is want ik word toch wel zwetend naast mijn bed wakker.

Ergens in deze column het ik het over de moeder die de bal inkopt. Hoort deze column dan in de categorie “sportcolumns” thuis, Mientjes?
Bij nader inzien lijkt mij de rubriek “Reisverhalen” beter passen.

Toch red ik het wel want ik put kracht uit de reacties van de ouders van het Downsyndroom kindje.
Of uit de adviezen van de R@@f, die mij zeer hebben geholpen.
Bedankt daarvoor R@@f.

Categorieën: Reisverhalen

6 reacties

Modo · 5 april 2003 op 16:57

Een zeer mooi verhaal uit het hart! Maar ieder mens met “slechte geesten” in zich zal eerst in de duisternis een vreselijke engte door moeten, maar aan het einde schijnt er licht geloof me ik praat uit ervaring. Jij bent nu in de engte zet nu ook die laatste paar stappen!!!
Maar een ding vraag ik me toch af;[quote]Of uit de adviezen van de R@@f, die mij zeer hebben geholpen.[/quote] Je gaat me toch niet hier vertellen dat R@@F iets normaals en zinnigs kan melden aan de medemens?? 😕
Groet
MODO 🙂

Kees Schilder · 5 april 2003 op 17:44

Bedankt voor het compliment Modo. En wat de Raaf betreft: Hij heeft meer talenten dan schrijven alleen.Geloof me, hij heeft een hart van goud en ik heb echt veelaan zijn adviezen gehad, en nog!
groet
paco

MBB · 5 april 2003 op 19:33

! 😆 (Hoe je serieuze zaken toch altijd weer op een lichte manier onde woorden kunt brengen is me een raadsel 😕 )

[quote]Ondertiteling mag ook wat mij betreft. Na-synchronisatie kan weer net niet. [/quote]
Het schjind dat als je 3 weken je oren en mond dichtstopt, het taalcentrum automatisch op gebarentaal overschakeld, zeker als je het oefend. Misschien is dat een oplossing?

Kobus · 6 april 2003 op 13:12

Ik heb niet zoveel toe te voegen Paco op alle lof die anderen je al hebben toegezwaaid. Doe het maar met wat muziek. Klik maar op de naam.
[url=http://home.hetnet.nl/~knighthans/columnx/ZjefVanuytsel.m3u]Zjef Vanuytsel[/url]
Maar voor je afluistert: eerst de hond uitlaten !

R@@F · 7 april 2003 op 11:10

Ze zeggen altijd dat je alleen een clown kunt zijn als je zelf veel leed gehad en/of meegemaakt hebt….Dus ik zou echt niet willen weten wat ze die Mr Bean wel niet aangedaan hebben voeger ;-).

Kees bedankt voor je woorden…..
R@@F

Tasz · 27 december 2003 op 16:19

Nachtmerrie’s ken ik ook, nachtelijks, die van mij zijn echter helemaal in stereo, kleur, alles erop en eraan zullen we maar zeggen. Zorgen over kinderen zijn ook bekend, gelukkig zijn die van mij redelijk gezond. Mooi geschreven column, een rond geheel waarin het begin terugkomt in het einde. Heel gaaf geschreven.

Tasz

Geef een reactie

Avatar plaatshouder