We gaan. We doen het gewoon. We hebben genoeg van het leven van alledag. Trein, creche, supermarkt, schoonmoeder: van elke werkdag en elk weekeinde kunnen we vooraf voorspellen hoe het zal verlopen; te zelden biedt ons geregelde tweeverdienersleven ons een verrassing. Wat we zoeken is avontuur.
In de trein zat ik tegenover een meisje dat haar abonnement vergeten was. De conducteur kwam, zag en oordeelde dat er een flinke boete betaald moest worden. Het meisje trok haar portemonnee en zei: ‘dan heb ik pech.’ Dat zinnetje maakte iets in mij wakker. Pech. Waarom hoor je dat woord eigenlijk zelden meer tegenwoordig? ‘Pech gehad’ is vervangen door ‘ik klaag je aan’.
Voetbal is een sport voor mannen en voor vrouwen. Al hebben de voetballende dames door de eeuwen heen een hoop barrières moeten overwinnen voordat ze enigszins serieus werden genomen. Door mannen opgeworpen barrières natuurlijk.
Er loopt een spoor van vernieling van links naar rechts door Nederland. De Betuwelijn, honderdzestig kilometer rails, van Rotterdam naar het Duitse Ruhrgebied. Tientallen boerderijen, bomen en natuurgebieden én hun bewoners hebben het veld moeten ruimen voor de goederenspoorlijn waar een handjevol Rotterdamse bedrijven straks hun handel over kan gaan vervoeren tegen een zacht prijsje.
Op het kantoor van de directeur van het Londense wassenbeeldenmuseum Madame Tussaud’s gaat de telefoon. Het is zijn collega-directeur van de Amsterdamse vestiging.
– Ha amice, gefeliciteerd he!
– Eh ja, bedankt. Waarmee precies?
– Heb je het niet gezien? We staan in de krant! In Daily Mail én in Trouw!
– Oh?
