Helaas weet nog steeds niet iedereen dat er hier in ons kleine landje een heel bijzonder manege is. Er komen mensen uit alle hoeken van het land en zelfs vanuit het buitenland, voor soms maar een uur of half uur plezier in Bennekom. Niet zomaar voor een beetje plezier, maar ook voor de nodige ontspanning. Ik mocht al enkele keren Andrew daar heen begeleiden, hem dan zien genieten en vooral ook ontspannen. Iets wat voor hem in het dagelijkse leven vrij moeilijk is. Aan zijn rolstoel gebonden komt hij te weinig toe aan beweging.
Na een half uur op het huifbed tussen de pony’s liggen, is hij de mooiste zon die schijnt, zijn gezicht straalt duizend stralen en zijn armen en benen zijn weer los.
Het bed waar hij op ligt raakt net de ruggen van de pony’s en door de loopbewegingen en de warmte van de pony’s wordt Andrews lichaam op een heel natuurlijke manier gemasseerd.

En Andrew is niet de enige die zo kan stralen, dagelijkse komen er vele meervoudig gehandicapten, ernstig zieke kinderen en volwassenen, die je hier allemaal weer ziet stralen als ze een half uur op het huifbed hebben doorgebracht.

Soms rijden ze buiten, al het weer het toe laat en soms binnen in de bak.
Binnen in de bak is het een groot feest als je rond kijkt en de vrolijke schilderingen ziet. Een schildersclub heeft deze bak omgetoverd tot een zomers tafereel. Hier kan je werkelijk uren genieten en steeds weer iets nieuws ontdekken.

Alle keren dat ik daar kwam, ben ik weer onder de indruk van het enthousiasme waarmee de huifbed-berijdsters hun werk doen. Niet alleen voor de gehandicapten, zieken, maar ook voor de ouders, begeleiders of broers en zussen die mee gekomen hebben zij de nodige aandacht. Met een ongekende toewijding liften zij de gehandicapte op het bed, met liefde schudden zij de kussen totdat hij of zij goed ligt.
Onbetaalbaar is wat zij doen voor de medemens, Andrews en mijn dank aan iedereen daar is groot en niet in woorden of euro’s uit te drukken.

Vooral ook ben ik blij, dat de voormalige melkboer Johan Roelofsen ooit een pony achter zijn huis had staan, waar hij kinderen uit de buurt op liet rijden. Onder die kinderen was ook een gehandicapte jongen die niet rechtop kon zitten. Roelofsen ontwierp voor die jongen een huifbed. Het huifbedrijden werd een groot succes en er kwamen ook andere ouders met hun gehandicapte kind zich melden voor een ritje.
Johan Roelofsen besloot te stoppen als melkboer en richtte de [url=http://www.manege-zonder-drempels.nl/ ]’manege zonder drempels'[/url] op.

Categorieën: Gezondheidszorg

pepe

Vrouw, (schone)moeder, leerling-creatief schrijven en nog veel meer. Wil je meer lezen? Hier schrijven wij (meiden van Mary)www.meidenvanmary.wordpress.com. Ik mag één van deze meiden zijn. Schrijven is schrappen, het schrijven schrappen is geen optie.

10 reacties

WritersBlocq · 26 augustus 2007 op 20:09

Onwijs Pepe, jij komt nog eens ergens doordat je iemand helpt die zonder jou nergens zou komen.

Super dat je erover schrijft, en via de link krijg ik een goed beeld van het huifbed.

Pepe, je bent om te kussens!
😉

:kus: Pauline.

lagarto · 26 augustus 2007 op 20:23

Prachtig werk Pepe

[img]http://examedia.nl/columnx/uploads/img46d1c387d7f88.jpg[/img]

TIMO

Vragende ogen in een wereld voor altijd onbekend
Niets dan mijn glimlach kan ik je geven mooie vent

Chauffeurtje

pally · 26 augustus 2007 op 22:20

Geweldige uitvinding, Pepe, dat huifbed!En goed dat je er over schrijft.

groet van Pally

arta · 27 augustus 2007 op 07:20

Inderdaad! Wat een heerlijke uitvinding voor deze kinderen!
Lekker geschreven weer!
🙂

Siebe · 27 augustus 2007 op 09:16

Bij alle narigheid die er is dit hele mooie ‘iets’ er even uitgelicht Pepe. En dan niet oversentimenteel, ook weer niet afstandelijk want toch betrokken – precies goed.

Prachtig initiatief, precies goeie column.

Gr.
S

klapdoos · 27 augustus 2007 op 10:20

Ik ken wel zo’n manege voor autistische kinderen nabij Deventer waar een vriendin met haar dochter elke week heengaat. De liefde en toewijding van de vrijwilligers voor de gehadicapte kinderen zijn grenzeloos. Mijn bewondering gaat ook uit naar hen die dit zonder aanziens des persoontjes doen, zonder gezeur, met veel liefde en plezier. En jouw verhaal over de huifbedden geven weer een hele andere dimensie aan het kinderleed dat gehandicapt heet. Als ik een hoed op had, ik zou voor jou buigen meis, mooi verhaal, zonder sentiment,met de juiste toon geschreven, en de link naar Johan Roelofsen is een pluim waard, ook voor hem neem ik mijn hoed af…
Liefs van leny :wave: :wave: :wave:

lisa-marie · 27 augustus 2007 op 10:23

Fijn dat zulke iniatieven kunnen blijven bestaan.
Met plezier je column gelezen. 🙂

SIMBA · 27 augustus 2007 op 12:37

Mooi dat je ervover schrijft pepe!
[quote]Onbetaalbaar is wat zij doen voor de medemens,[/quote]
Zonder vrijwilligers was ons landje maar half zo mooi als het nu is!

Li · 27 augustus 2007 op 19:33

Ik was al onder de indruk van je column maar de link naar de site is helemaal top. Wat een fantastisch initiatief.

Li

Mup · 27 augustus 2007 op 21:09

Dankzij jou “kende” ik de manege al. goed dat je hem nog eens extra onder de aandacht brengt, samen met de broodnodige positieve aandacht voor de vrijwilligers,

Groet Mup.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder