De kinderen zijn naar school, wij moeders vrij en dus gaan wij er kinderloos op uit. Mijn vriendin en ik zijn op zoek naar een rugzak. De stad in, kuieren over de markt lijkt ons een goed plan op deze stralende ochtend.
Zij heeft de vlag uitgehangen, niet voor de koningin, want die komt pas over drie dagen. Het is als een bijzonder welkom voor een stelletje macramémutsen.
‘Ik ben zo zenuwachtig en voel me depressief vandaag.’ Krijg ik te horen als ik binnen stap in de wereld van mensen die anders zijn.
‘Ach, Margriet dat geeft niets, dan ga jij gewoon een beetje depressief lachen’, zeg ik terwijl ik een arm om haar hen sla. Ik zie een lichte beweging rond haar mondhoeken. Het lijkt op een lachje.
Het is al lang geleden dat ik schreef over opa Lagune en zijn digitale belevenissen. Inmiddels is opa Lagune een paar jaartjes ouder geworden en digitaal gezien heel veel wijzer dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten.
Vijftien dagen later zet ik weer koffie en bak brood. Geen helikopter nu, maar een vreemde ongrijpbare stilte in mijn hoofd. Het is zondag en de wereld lijkt stil te staan voor mij.
Gisteren hebben ze haar gevonden, zij was zeventien jaar en zat nog vol dromen, een toekomst lag aan haar voeten. Maar het mocht niet zo zijn. Haar toekomst is nu verdwenen als sneeuw voor de zon, samen met haar dromen, voor haar nooit meer een nieuwe dag.
