Koningsmaal voor macramémutsen

Zij heeft de vlag uitgehangen, niet voor de koningin, want die komt pas over drie dagen. Het is als een bijzonder welkom voor een stelletje macramémutsen. Macramémutsen zijn wij echt niet, maar zo noemt haar vriend ons. En wij vinden dat wel goed, zeker als wij lol hebben, hij kent ons niet. Dat wij haar vriend nauwelijks kennen doet er ook niet toe, hij heeft vast een gebreide muts op zijn hoofd als hij slaapt, denk ik dan. En dat vind ik dan ook wel weer goed.

Wij moesten en zouden een keer bij haar eten, op dat verzoek durfden wij niet te weigeren. Het is een barre rit van mijn thuis naar het hare, hemelsbreed is het niet zo ver, als ik kon vliegen was ik er in een kwartier geweest. Maar op deze zomerse dag zijn er meer mensen op de weg dan mij lief is en doe ik er ruim twee uur over.

Een pleintje tussen de oude, bijna sprekende huizen. Een bankje dat vast al vele buurtverhalen heeft gehoord. Speeltoestellen waarop vele kleintjes hebben gelachen en gehuild. Dit plein leeft, ademt en zucht. Voor een deur zit een lief omaatje, zomaar wat te zitten, ze lacht als ik vlak langs haar loop. Zij houdt alles in de gaten zie ik, ze volgt mij met haar ogen
Er is één deur die uitnodigend open staat, vrolijk geschilderde muren en een geleefde trap lachen mij toe. Ik roep naar boven en daar verschijnt een bekend gezicht. Ik stap binnen.

Bovengekomen is het een gevoel van thuiskomen, het kleine huisje ligt en staat vol met ideeën, de kwasten en tubes verf liggen nog op de eettafel. Zij vraagt of ik koffie wil en haast zich naar de keuken om die te zetten. Ik zie tekeningen van de kinderen op de ramen, een stukje boomschors op de vensterbank, schelpen op de kast en overal kleuren.
We kletsen aan tafel onder het genot van een prachtig kopje met koffie. Het kopje is bijzonder omdat het kleurrijk gemaakt is door gehandicapten. De andere vriendinnen zijn inmiddels ook aangeschoven.

Haar kinderen komen uit school, twee kanjers. De zoon is eerst nog wat verlegen, maar na een poosje komt hij wel los.
Zij heeft een koningsmaal bereidt voor ons vriendinnen, in haar knusse keukentje waar elke vierkante centimeter benut is, zelfs haar kleine koelkast staat bol.
De kinderen zorgen tussendoor voor de boodschappen en brengen oma die verderop woont ook nog een bordje eten.

De uurtjes vliegen te snel voorbij en het is tijd om aan de terugreis te beginnen, maar wel met de belofte dat zij ook een keertje met of zonder kinderen en vriend bij mij komt macrameeën en eten.