Depressief lachen

‘Ik ben zo zenuwachtig en voel me depressief vandaag.’ Krijg ik te horen als ik binnen stap in de wereld van mensen die anders zijn.
‘Ach, Margriet dat geeft niets, dan ga jij gewoon een beetje depressief lachen’, zeg ik terwijl ik een arm om haar hen sla. Ik zie een lichte beweging rond haar mondhoeken. Het lijkt op een lachje. ‘Ja, jij hebt makkelijk praten’, probeert ze nu verdrietig. ‘Jij bent altijd vrolijk en gelukkig, jij hebt een huis, een man en kinderen.’
Voor mij is dit al niet meer zo vreemd, want dit is helemaal de stijl van Margriet. Margriet is geen 25 jaar meer, zij is bijna het dubbele. En dit telt voor haar, want in leeftijd wint ze het altijd van mij. Het voelt voor haar veilig, dat ik haar nooit kan inhalen. Margriet heeft een verstandelijke beperking, voor mij is zij gewoon een beetje anders.

‘Margriet je moet nu wel opschieten, want de bus komt er zo aan.’
‘Oh, echt? Nu wordt ik helemaal zenuwachtig, ik weet ook niet of ik mee wil hoor!’ zegt Margriet.
‘Jij gaat gewoon mee en wij gaan lol maken Margriet’, sus ik haar. Het is voor haar moeilijk om zich iets voor te stellen wat ze niet kent, zij wil vastigheid. Elke verandering in haar dagelijkse patroon maakt haar angstig.

Margriet is (h)eerlijk, de eerste keer dat ik in de woongroep op visite kwam was zij heel duidelijk naar mij: ‘Wie ben jij nu weer? Als je maar niet denkt dat ik jou iets ga vertellen.’
Zo simpel was en is het voor haar. Zeggen wat je denkt en voelt. Tegenwoordig springt ze blij op als ik binnenkom en vraagt zij: ‘Jij blijft toch wel altijd bij ons? Niet ontslag doen hoor.’
‘Als jij dat wil, blijf ik hier altijd komen.’ Vrijwillig en met veel plezier, denk ik dan. Ik wil deze uren niet meer missen.

Vanavond gaan wij feesten in de grote stad, een van de bewoners is jarig en viert dit uitbundig, je wordt tenslotte maar eens in je leven veertig.
Een voor rolstoelgeschikte touringcar zal ons brengen naar een dinershow. Een groep van vijf bewoners en alle begeleidsters die elke dag voor die bewoners zorgen. Een bijzonder stel lieve mensen, die onbetaalbaar zijn.

Voor de deur van het partycentrum begint de show al en Margriet kan niets zien, omdat zij klein is en wij achteraan staan. Dan is zij slim en tikt de mensen op de schouder en zegt: ‘Mag ik er even langs, want ik ben verstandelijk gehandicapt’, in een paar tellen staat mevrouw Margriet lachend vooraan. Verstandelijk gehandicapt betekent niet dat je niet slim kunt zijn.

Wij dansen, eten en de hele avond door laat Margriet haar depressieve lachje zien, zij straalt als een zonnetje. En ik straal mee, genietend van en met deze mensen op een mooie avond.