Verdwenen geluk 2

Vijftien dagen later zet ik weer koffie en bak brood. Geen helikopter nu, maar een vreemde ongrijpbare stilte in mijn hoofd. Het is zondag en de wereld lijkt stil te staan voor mij.
Gisteren hebben ze haar gevonden, zij was zeventien jaar en zat nog vol dromen, een toekomst lag aan haar voeten. Maar het mocht niet zo zijn. Haar toekomst is nu verdwenen als sneeuw voor de zon, samen met haar dromen, voor haar nooit meer een nieuwe dag. Ik ruim de rondslingerende rommel op van onze pubers, soms tierend. Ik sus het gekibbel tussen de kinderen, hele normale zaken, die de moeder van dit meisje ook graag weer zou doen, vermoed ik. Met een paar skates en andere rommel in mijn handen en dan besef ik dat ik blij mag zijn dat onze kinderen nog rommel maken en ik het opruimen mag.

Op verschillende sites en in de winkels hoor ik mensen oordelen, de een nog harder dan de ander. ‘Het was haar eigen schuld’ hoor en lees ik dan. Ze had te veel gedronken.
Alsof het een geldige reden zou zijn dat je iemand die dronken is, kan meenemen en de dood in mag jagen, nee dat gaat er bij mij niet in. Het zou tevens betekenen dat half Nederland vermoord mag worden, alleen al omdat ze wel eens dronken zijn of zijn geweest.
Ook opmerkingen als: ‘dat zal mijn kind niet gebeuren.’ Hoe kan een ouder dat nu zeggen, beseft men dan niet dat dit iedereen kan overkomen.

Ouders van vermiste kinderen gaan door een hel, dat staat voor mij wel vast. Geen ouder zit hierop te wachten of kiest hiervoor. Het overkomt je en dat is al erg genoeg. De pijn en het verdriet die bij het verlies van een kind horen is zwaar. Hier mogen anderen niet respectloos mee omgaan is mijn mening. Helaas is de beste stuurman niet te vinden achter het roer en staat zoals wel vaker aan de wal te vertellen hoe het moet.

Ouders, broer en zus wens ik dan ook heel veel sterkte en kracht in deze zwar(t)e tijd. Veel meer kan ik niet doen, hier sta ik als gewone burger ook machteloos.