Hij is vanmorgen vroeg aangehouden. Voorlopig mogen we hem drie maal vierentwintig uur vasthouden voor verhoor, zo verteld Paula van de recherche door de telefoon. Daarna is het aan de officier van justitie en aan de rechter. De uitkomst daarvan is nogal willekeurig. Soms wordt er aansluitend voorgeleid, soms mogen ze in afwachting van de rechtszaak naar huis. Ik of een van mijn collega’s houden u op de hoogte mevrouw. Een zenuwtrek? Een reflex? Onbewust heb ik mezelf wakker geknepen. Rechtop zit ik in bed en kijk naar de muur. De klok is weg. Zou ze al thuis zijn? De pijn in mijn kaken maakt mij bewust van het feit dat ik zelfs in mijn slaap gespannen ben. Het is voor het eerst in maanden dat ze gisteravond weer eens uit mocht. Op zoek naar bewijs loop ik op mijn tenen naar de keuken. Daar ligt de klok op het fornuis. Hij tikte te hard, herinner ik me opeens. Achter de deur van de bijkeuken vind ik gelukkig haar hakkenschoentjes en vanuit het niets staat daar ineens Floortje tegen mijn been te schuren. Ik geef ik hem een aai. Blij verrast zet hij zijn rug hoog op.
Ik kan niet meer slapen. De zon is nog niet op en het is hier buiten veel kouder dan ik had gedacht. Ik trek mijn wollen muts nog eens extra stevig over mijn hoofd, steek mijn handen diep in mijn zakken en sla linksaf. Langs de smalle weg liggen diepe met regenwater gevulde geulen veroorzaakt door de banden van elkaar passerende auto’s. Bij de boerderij, iets verderop, blaft een hond. Ik hoop dat hij vast staat, ik heb het niet zo op loslopende honden. De weg loopt langzaam omhoog. Achter de dijk zie ik de omgeploegde glanzende kleivlakte steeds groter worden. Aan de horizon zie ik de lichtjes van de stad. Het industrieterrein. Lange slierten bewegende gele lichtjes de stad in en rode de stad uit. Een zwarte vogel kraait en hipt een paar keer zijwaarts op zijn tak. Dan maakt hij een sprongetje en laat zich vallen. Buiten het bereik van de takken slaat hij zijn vleugels uit en maakt een mooie curve. Nog een paar slagen en hij verdwijnt in de duisternis. In de richting van het bos.
Al jaren is het een publiek geheim dat daar een ontmoetingsplek voor homo’s is. Dat daar ook meisjes van vijftien gedwongen worden verkocht, was mij tot voor kort onbekend. Ik dacht dat zulke dingen alleen in Azie of in de grote stad gebeuren. Maar het gebeurt hier. Niet alleen in de krant, in boeken of in een film, maar hier, vlak onder mijn neus. Een paar kilometer van huis. Met mijn eigen dochter.
Idioot. Alles heb jij kapot gemaakt. Mijn meisje. Weg. Haar wereldbeeld omvergegooid. Alles is anders dan ik haar heb geleerd. Ze vertrouwd mij en zelfs haar eigen vader of oma niet meer. Geen enkele norm of regel heeft nog enige betekenis voor haar. Mijn kindje leeft niet meer. Ze overleeft alleen nog maar. Monster met een roos in je mond. Haar geluk, toekomst, mijn gezin. Alles kapot en voor altijd huilt mijn hart.
[i](dit is het verhaal dat ik van iemand heb ontvangen, die anoniem wilde blijven)[/i]
20 reacties
Anne · 6 februari 2008 op 20:11
Pepe je zegt dat jij dit hebt ontvangen, dit verhaal, maar heb jij het op jouw manier opgeschreven?
Mosje · 6 februari 2008 op 20:19
Inderdaad, om goed op dit stukje te kunnen reageren, moet je er wat meer over vertellen. Natuurlijk zonder die anonimiteit te schenden.
Neuskleuter · 6 februari 2008 op 20:35
Zoow, dit is best heftig! Ik moest hem twee keer lezen, omdat het eigenlijke onderwerp pas op het einde duidelijk wordt. En dan blijkt het stuk eraan vooraf nog even weer wat heftiger. Dit trauma van de vader over dit stuk komt heel goed over, zonder enorm dramatisch te doen, wat het weer echter, oprechter en zwaarder maakt. De anonieme persoon heeft dit uit de eerste hand, gok ik? Sterkte.
Alleen een beetje jammer van de d’s waar een t moet staan.
Edit: ik dacht dat het geschreven wat door een man, dus ik wens in dit geval de moeder heel veel sterkte, net als de dochter…
arta · 6 februari 2008 op 20:47
Zo te lezen heeft die ander het ook geschreven. Ik kan er niet de vinger op leggen waarom ik dat denk…
Vreselijk om zoiets mee te moeten maken, jouw dochter met een loverboy….brrrrr….de nachtmerrie van elke ouder!
DreamOn · 6 februari 2008 op 20:49
Afschuwelijk verhaal waar zeker meer aandacht voor mag komen.
Ik denk ook niet dat je het zelf hebt geschreven, geeft niet hoor, maar het is een andere stijl.
Bovendien is de titel: Huilend hard, en ik denk dat het Huilend hart moet zijn. Klopt dat?
Schrijnend om te lezen in ieder geval. En de boodschap is duidelijk. Daar gaat het om.
Liefs DO.
pepe · 6 februari 2008 op 21:38
Ik heb het absoluut niet zelf geschreven, maar zoals jullie zullen begrijpen is het link als de echte schrijfster dit onder haar eigen naam zou plaatsen.
Huilend hard is m.i. juist helemaal goed!! Ik zal het de schrijfster vragen.
Dit is een stuk wat ik absoluut de wereld in wil brengen, juist omdat ik weet hoe moeilijk het moet zijn voor ouders van het slachtoffer om iets te publiceren. Vaak durven zij niet, bang voor wat er dan met het kind en gezin zal gebeuren.
pally · 6 februari 2008 op 21:48
Het is natuurlijk een heftige gebeurtenis,Pepe waarvan het goed is dat hij wordt verteld. Maar zoals bijna alle cx-schrijvers onder een nick-name schrijven, zou deze schrijver dat ook kunnen doen. Dus eigenlijk begrijp ik niet zo goed waarom hij van jouw naam gebruik moet maken.
:eh:
groet van Pally
pepe · 6 februari 2008 op 21:50
Pally iedere pc heeft een IP-nummer, stel ze daar ooit achter komen?
Dit is het veiligste, op verzoek van de schrijfster.
Mosje · 6 februari 2008 op 22:59
Heel mooi dat je die ouders wilt helpen pepe, en ik kan me voorstellen dat die moeder het verhaal wil vertellen.
Maar ik blijf zitten met vragen. Wat heeft de schrijfster eraan als zoiets anoniem op internet verschijnt? Heeft ze er een doel mee? Is het een roep om hulp? Heeft ze het eigenlijk alleen voor zichzelf geschreven en vond jij het zo ontroerend dat je hebt voorgesteld het met anderen te delen?
Je hoeft die vragen niet te beantwoorden hoor, misschien is die moeder al blij dat ze haar verhaal ergens kwijt kon.
Fem · 7 februari 2008 op 07:29
schrijven kan helend werken, zo werkt het voor mij in iedergeval. Als ik mijn verhaal ergens zie staan helpt het me om afstand te nemen en ik hoop dat het net zo werkt voor deze persoon want zoveel verdriet moet je toch ergens kwijt kunnen!
SIMBA · 7 februari 2008 op 09:01
Jeetje wat een verhaal!
Li · 7 februari 2008 op 09:25
Heftig verhaal. Helaas is het de harde realiteit.
Ik ben zelf met een soortgelijk verhaal bezig. Waar gebeurd, maar wel het verhaal van een ander.
Ik heb het in de ik-vorm geschreven en later in de zij-vorm. Best lastig om in de juiste rol te kruipen. Daarom kan ik me helemaal voorstellen dat je het ontvangen verhaal intakt hebt gehouden.
Je kunt overwegen om te beginnen met aanhalingstekens. Op deze manier lijkt het net alsof het jou is overkomen. Dat mag ook, maar aan het eind voeg je een zin toe dat een anoniem verhaal is.
Maar eigenlijk is deze opmerking maar een peanut vergeleken bij de boodschap die jij en de moeder willen overdragen. Zoiets overkomt altijd een ander en ineens gebeurt het vlak onder je neus met je eigen kind. Triest. In en in triest.
Ik wens alle betrokkenen heel veel sterkte toe.
Li
Ma3anne · 7 februari 2008 op 15:23
Een afschuwelijk verhaal. Heel goed om dit onder de aandacht te brengen.
Hoewel ik de constructie, dat het onder jouw naam gaat, Peep, wel een beetje vreemd vind. 🙄
WritersBlocq · 7 februari 2008 op 19:40
Inderdaad, dit moet goed onder de aandacht komen èn blijven. Brrr… dit is weer 1 van die momenten dat ik zo blij ben dat ik geen kids heb.
Pepe, als jij nou een pseudo aanmaakt voor de auteur, en het inzendt, dan is dat ip-gedoe toch opgelost?
pepe · 7 februari 2008 op 20:07
Dit berichtje is van de schrijfster:
De titel ‘Huilend hard’ met een d is zo bedoeld, Do.
Ik wilde graag mijn verhaal publiceren.
Maar mijn Cx-nickname is bij een behoorlijk aantal van jullie bekend.
Ook lezen vrienden en familie mee.
Onze dochter is onder behandeling en kan er niet over praten.
Zij wil ook niet dat iemand het verhaal kent.
Ze is duidelijk nog in een ontkenningsfase.
Bedankt voor jullie reacties.
Siebe · 7 februari 2008 op 21:35
Moeilijk verhaal, in meer dan één opzicht. De vragen waarmee Anne en Mosje hun reacties begonnen – die had ik ook.
Het is ook moeilijk zo’n verhaal te lezen en je dan [i]níet[/i] af te vragen wie de schrijfster is. Let wel: ik [i]wíl[/i] dat niet, uit respect voor de anonimiteit en de trieste redenen daarvoor, maar het is zo onontkoombaar.
Het verhaal maakt indruk en de dochter, de schrijfster en al wie hen lief zijn wens ik veel sterkte en een weg uit deze ellende.
S.
KawaSutra · 7 februari 2008 op 22:45
Voortaan maar gewoon een nieuwe nickname verzinnen en op een andere pc inzenden. Het feit dat het hier gaat om een mede CX-er geeft misschien al te veel weg.
Een verschrikkelijke ervaring maar wel heel knap geschreven. Dat maakt best indruk.
Trukie · 7 februari 2008 op 23:59
Ondanks de heftige emoties die tot uitdrukking komen, vind ik het enorm beheerst en vloeiend geschreven. Heel rustig gaan we al lezend naar de climax.
Laten we maar niet verder vragen, er is al genoeg gezegd.
De titel geeft zo al heel veel prijs. De betekenis is zo weer heel anders dan wanneer er een t zou staan of omgedraaid als hard huilend.
Anne · 8 februari 2008 op 10:36
Sluit me aan bij Trukie dat het goed geschreven is. Tussen aanhalingstekens zetten als een manier die Pepe zou hebben kunnen gebruiken om duidelijk afstand te nemen van het geschrevene zou ook op de lezer als afstandelijk overkomen vermoed ik. Dus dit is toch de beste optie. Ik wens de schrijfster sterkte.
Dees · 8 februari 2008 op 18:52
Mooi, en met goede afstand geschreven. Een andere soort Pepe. Misschien had je de laatste zin beter in een reactie kunnen plaatsen trouwens, dat leidt af van het stukje zelf.