Drukke dagen zo aan het einde van het schooljaar thuis en op het werk. De oudste zoon en wij hebben de examens overleefd, het is nu alleen nog wachten op de uitslag.
Vol plannen en dromen gaat hij de komende vrije dagen in, maar vandaag wilde hij graag naar de stad om nieuwe broeken te kopen van zijn eigen kleedgeld. Vanmorgen vroeg hij of ik na het werk mee wilde gaan naar de stad. Ik zuchtte en antwoordde: ‘ik weet niet of ik daar tijd voor heb’. In mijn hoofd had ik al een lijstje met dingen die gedaan moesten worden als ik weer thuis zou komen. Hardop spreek ik het lijstje uit: ‘ik moet de huiskamer en keuken opruimen, stofzuigen, vaatwasser uitruimen, was ophangen, boodschappen doen en koken.’
Ik vertrok naar mijn werk, tegen een uur of twee kwam ik weer thuis. Niets vermoedend open ik de voordeur en verbaas mij over de opgeruimde hal, geen zand of gras meer te zien. Ik weet toch zeker dat het er lag toen ik vanmorgen vertrok.
Ik slinger mijn vest op de kapstok en val van de ene verbazing in de andere, als ik de huiskamer binnenstap. Nergens kruimels, de vloer lacht mij tegemoet. Ook alle rommeltje die van iedereen rondslingeren zijn verdwenen, de beide tafels zijn leeg en gesopt. En op de bank zit een stralende puber van zeventien.
Ik heb nu dus tijd over en dus rijden we naar de stad en genieten van die samen-zijn-uurtjes. We komen thuis met een nieuwe broek en een digitale camera die hij van zijn zelf verdiende geld kocht. Trots showt hij zijn aanwinsten aan zijn vader.
Hij is de ‘ik-hoor-niet-bij-jou-leeftijd’ voorbij.
De andere zoon(15) zit in de ‘ik-hoor-niet-bij-jou-leeftijd’. Als we ergens heen gaan waar hij klasgenoten of vrienden tegen kan komen, blijft hij ver uit mijn buurt. Stel je voor dat ze zien dat hij bij mij hoort, dan verliest hij zijn stoere ‘ik-kan-alles-zelf-imago’.
Nog erger als ik met hem zou worden gezien en ik een abnormale bui zou hebben. De zin: ‘mam doen es normaal’, heb ik al vaak genoeg gehoord.
Gelukkig in een vreemde stad durft hij wel naast me te lopen, daar kent toch niemand hem.
Uit ervaring weet ik dat deze tijd voorbij gaat en we ooit weer gaan genieten van samen een ijsjes scoren of een biertje drinken.
9 reacties
SIMBA · 8 juni 2008 op 12:44
Bedankt voor dit verhaal pepe, ik zal het de komende jaren nog vaak moeten herlezen ben ik bang, wil ik de moed erin houden 😀
pally · 8 juni 2008 op 18:35
Wat een lief mennneke, die 17-jarige van jou!
Tja, en 15, dat is heel iets anders! Dan loop je nog met dat zakmesje waarmee je steeds maar weer probeert die navelstreng, die zo taai is door te snijden. Mooie simpele beschrijving van dit fenomeen.
groet van Pally
Li · 8 juni 2008 op 19:51
Precies, zo gaat dat.
Daar horen ook ‘De Tien Geboden Voor Moeders’ bij.
Een kleine greep
-Gij zult niet meezingen met de achtergrondmuziek
-Gij zult de paskamer niet betreden
-Gij zult geen gesprek voeren met de verkopers m/v
-Gij zult geen stomme kleding uit de rekken halen
-Gij zult geen bekenden groeten of stilstaan voor een praatje.
Etc. etc
Li 😉
lisa-marie · 9 juni 2008 op 09:06
Geweldig zo’n zoon. 😎
Die van mij heeft deze leeftijd nog niet maar zal straks wel denken aan deze column als hij in zo’n 15-jarige fase zit.
En Li dan denk ik ook aan jouw geboden 😀
Het is gewoon een heerlijke,zonnige column geworden :zon:
arta · 9 juni 2008 op 17:53
Wat een geweldig woord: ik-hoor-niet-bij-jou-leeftijd!
Een lief verhaal over een heerlijke zoon!
@ Li: 😆 Dat zijn geen GEboden, dat zijn absolute 100% VERboden!!!
KawaSutra · 9 juni 2008 op 18:22
Ah, dat ga ik ook eens proberen. Dus gewoon de takenlijst hardop zeggen waar de kinderen bij zijn? Werkt natuurlijk alleen als ze iets van je willen. Maar toch, de moeite waard om eens uit te testen. 😀
Leuke column!
Troy · 10 juni 2008 op 17:53
Bij Kawa’s laatste colum had ik het over een hoog Libelle gehalte. Dit is natuurlijk ook helemaal Libelle; op en top voer voor moeders. Eigenlijk kan en mag je er daarom niets verkeerds over zeggen. Tenminste, zo lijkt de sfeer hier soms een beetje. Toch zijn dit soort stukjes, hoe sympathiek ook, niet zo aan mij besteed. Ik zou graag (weer) eens een wat minder alledaagse Pepe lezen.
Anne · 10 juni 2008 op 22:55
Mijn dochter van negen vertoont hetzelfde gedrag, als het haar uitkomt, maar dat geeft niet. Het blijft lief. Joh dat jij er twee hebt, drie geloof ik zelfs, en dan al zo groot…..
pepe · 11 juni 2008 op 16:24
iedereen bedankt voor de reacties