Blonde neger

Ik tikte het telefoonnummer dat ik zonder erbij na te denken. Het duurde even voor mijn vriendin de telefoon oppakte.
‘Nog gefeliciteerd met Myrons verjaardag, ik schaam me diep, dat ik een week te laat ben, sorry’, zei ik.
Gina antwoordde schaterend van de lach: ‘Gelukkig ben ik nooit te laat met verjaardagen.’
Twee weken geleden belde ze mij nog om me te feliciteren met mijn verjaardag, die ik al weer vergeten was. Het maakt niet uit of we elkaar veel of weinig zien en spreken, het is altijd goed. Anderhalf uur rijden om elkaar te feliciteren doen we niet, we zien elkaar een paar keer per jaar en dan genieten wij vaak een weekend lang.

‘Geef Myron maar een dikke knuffel, een cadeau houdt hij nog te goed. We komen snel weer eens naar jullie toe.’
‘Wil je hem even aan de telefoon?’ vroeg ze mij. Ze fluisterde tegen haar zoon: ‘Myron, hier is Pepe voor jou.’
Door het geritsel wist ik dat de telefoon over werd gegeven aan de kleine grote jongen. In gedachten zag ik hem hippend van zijn ene op zijn andere voet. Ik zag zijn glimlach, onder de blauwe ogen en die springerige wilde blonde plukken.

‘Met Myron’, klonk een piepjong stemmetje.
‘Hoi Myron, nog gefeliciteerd met je verjaardag. Hoe oud ben je nu geworden?’
‘Negen, al.’
‘Zo, dan ben je al bijna een echte tiener.’
‘Ja, maar nu ben ik nog een neger’, antwoordde hij bijdehand.
Ik schoot in de lach en hoorde Gina op de achtergrond meelachen.
‘Als we binnenkort bij jullie komen neem ik een cadeau voor je mee.’
‘Ja, dat is oké, hier heb ie m’n moeder weer.’ En weg was hij weer, spelen met zijn lego.

Gina en ik kletsten nog een uurtje door. Tijdens dat gesprek wist ik dat ik naast zijn cadeau, nog een doos negerzoenen meeneem. Die heeft het negertje wel verdiend.