Mijn leven was erg saai tot die ene avond, tijdens het schoonmaken van de toiletten, vond ik iets bijzonders.
Als toiletjuffrouw hanteerde ik een strak werkschema, elk half uur maakte ik de toiletten schoon. Daarna mocht ik even bijkomen op een houten stoel naast het tafeltje, waarop het schoteltje stond. Ik knikte een bedankje richting de man of vrouw die er een muntje op legde. Elke dag hetzelfde.
Deze avond rond elf uur rook het naar regen op een hondenvacht in het damestoilet. Niet zoals gewoonlijk de geur van parfum of chloor. Met de borstel in de hand opende ik de deur en poetste tot alles spiegelde. De volgende deur was bezet. Tien minuten later was er nog niemand van dat toilet gekomen.
Ik klopte: ‘is daar iemand?’.
Stilte.
Ik klopte nog een keer, iets harder nu: ‘Gaat het wel?’
De stilte werd verbroken door een zware stem: ‘Nee, kan beter.’
‘Kan ik u helpen?’
Gestommel, gezucht aan de andere kant en moeizaam werd het slot omgedraaid, de deur ging open en daar zag ik een hoopje mens zitten, met zijn gezicht verstopt achter rimpelige handen. Een trieste snik echode.
Ik pakte de man onder zijn armen. Ik hees hem van de pot en zette hem op de houten stoel naast het tafeltje.
Zijn gezicht vol krimpies: ‘Ik zoek mijn vrouw, heeft u haar gezien?’
‘Nee, meneer.’
‘Ik mis haar al zo lang, waar kan ze toch zijn?’
‘We zullen haar zoeken.’
‘Hebt u mijn thuis gezien, ik kan het niet vinden.’
‘Geeft niet meneer, wij gaan uw thuis zoeken en vinden.’
Uit het bejaardenhuis om de hoek ontsnapte wel meer mensen, wist ik uit verhalen. Maar nooit eerder had ik er een gevonden, ik belde met de receptie van het bejaardenhuis.
‘Ik heb hier een meneer die zijn thuis kwijt is’ begon ik.
‘Een meneer met een hoed en grijze jas?’
‘Ja die.’
‘Wij zijn hem al sinds vanmorgen kwijt. We sturen iemand.’
Sinds die avond zeg ik meneer Jansen vrolijk gedag, als ik hem ergens tegenkom.
***
Veel mensen zijn eenzaam, geloof me
daar is niets tegen, het màg
maar kom je ze tegen
zeg dan op z’n minst even: “dag”.
Toon Hermans
Eenzaam en alleen was hij
zij zei: ‘dag’ en lachte naar hem
hij keek heel even blij
‘tot ziens’ zei hij, met zachte stem
Petra
25 reacties
Mien · 2 april 2013 op 10:28
In het kleinste kamertje vinden vaak grote drama’s plaats.
Maar met zo’n geweldige toiletjuffrouw komt alles goed.
Mooi ook hoe je de juiste Toon zet.
pepe · 2 april 2013 op 21:21
Dank je Mien, Die Toon was er ook niet zomaar een, wel van eenvoud, maar met een extra laagje voor wie het wil lezen.
Mosje · 2 april 2013 op 10:44
Leuk je weer te lezen Pepe, en gefeliciteerd met je nieuwe baan!
pepe · 2 april 2013 op 21:21
Haha, dank je Mosje, kom je snel ook eens bij me langs dan? 😉
Meralixe · 2 april 2013 op 11:15
Mag ik eerlijk zijn?
Waarschijnlijk was het de bedoeling om via de titel en de column de lezer te tonen dat men altijd iets meemaakt als men maar let op de kleine dingen des levens. Niets mis mee!! :yes:
Alleen, de column straalt deze gedachte te weinig uit!
U hebt zich niet kunnen los rukken van de titel. Verkeerde titel? Zou kunnen maar wat ik hier nu, misschien foutief, bedoel is uiteraard geen gemakkelijke opgave. 🙂
pepe · 2 april 2013 op 21:24
Dank je Meralixe, misschien heb je wel gelijk, niet genoeg tijd genomen om te voor te denken over een passende titel. Maar een mail met de vraag om een column te schrijven voor 1 april was een hele opgave.
Wel aardig dat je hem hebt gelezen en voorzien van een reactie.
Sagita · 2 april 2013 op 11:27
Mooi verhaal! En mooi uitgewerkt!
Suggestie: de tekst na : ‘Wij zijn hem al sinds vanmorgen kwijt. We sturen iemand.’ schrappen.
Die moraal moet de lezer zelf vinden. Het uitleggen ontkracht je verhaal.
Groet Sa!
pepe · 2 april 2013 op 21:26
* Het uitleggen ontkracht je verhaal.* Dit hoor ik vaker, je hebt het dus goed gelezen. Ik neem het mee in mijn volgende probeersel.
Dank je voor deze reactie.
Ma3anne · 2 april 2013 op 11:35
Onze sociaal bewogen pepe ten voeten uit. Mooi nadenkverhaal, Peep.
pepe · 2 april 2013 op 21:27
Dank je Ma3, misschien morgen maar eens iedereen die ik/je tegenkom(t) groeten met een lach, dat kleurt de dag mooier.
Ma3anne · 2 april 2013 op 22:51
Een fijne gewoonte hier in het oost’n vind ik, dat je elkaar groet op straat, met een knikje, een glimlach of een ‘hallo’. Ook al ken je elkaar niet. Dus die houden we er gewoon in. 🙂
pally · 2 april 2013 op 14:47
Ach, ik zie het voor me, dat manneke en het is lief, Pepe!
groet van pally
pepe · 2 april 2013 op 21:29
Hey Pally, ’t is fijn dat vele hier nog reageren, heb het wel een beetje gemist merk ik nu;-)
Ik doe mijn best terug te lezen wat ik heb gemist, moet misschien maar een een vakantie aan wijden.
Li · 2 april 2013 op 16:48
Wat een mooie boodschap Pepe.
Pakkend dat ‘ toontje’ op het eind.
Li
pepe · 2 april 2013 op 21:30
Dank je, veel boodschappen worden juist achter gelaten op het toilet Li.
Dat Toontje is er ook een die ik graag onthoud.
KingArthur · 2 april 2013 op 19:45
Het zit hem in de kleine dingen mooie afsluiter ook. Wel wil ik me aansluiten bij de opmerking van Meralixe m.b.t. de titel.
pepe · 2 april 2013 op 21:31
Ha die King, leuk jou hier ook weer te treffen;-) Titels zijn niet mijn sterkste punt, daar heb je gelijk in.
Yfs · 2 april 2013 op 19:45
Mooi onderwerp waar denk ik nog nog veel meer uit te halen valt. Vooral de grijze jas en hoed lijken me een beetje een simpele omschrijving. De rimpelige handen en de trieste snik daarentegen pakken je als lezer dan toch weer. Mooi!
pepe · 2 april 2013 op 21:33
Yfs, er valt zeker meer uit te halen, en ja ook ik kan soms heel simpel iets neer pennen. Mooi dat ik je dan toch weer te pakken krijg met rimpelige handen.
Dank je voor je reactie
Mup · 2 april 2013 op 20:04
Zeg, ken ik jou niet ergens van ?
🙂 Groet Mup
pepe · 2 april 2013 op 21:35
Dat zeggen ze ja, maar ik heb geen idee. :heh:
Ferrara · 2 april 2013 op 22:29
Beeldend beschreven!
“Sinds die avond zeg ik meneer Jansen vrolijk gedag, als ik hem ergens tegenkom.”
Bel je dan ook meteen even het verzorgingshuis voor hij verder op drift raakt?
Ik schreef hier ooit “Uitstapje” een waar verhaal over een man die het spoor bijster raakte toen hij in de bus stapte.
arta · 3 april 2013 op 11:14
Peepske!
Wat een heerlijk ‘uit het leven gegrepen’-verhaal is dit!
Kees Schilder · 5 april 2013 op 07:13
Geweldig om je weer te lezen,Peep :-))
pepe · 5 april 2013 op 08:17
Ferrara, Arta en Kees
Dank jullie wel voor je reacties.