Na een drukke dag, plof ik vrijdag op de bank en gooi met een bord op schoot de tv aan. Breaking news, lees ik, aanslag in Barcelona! “Niet weer” mompel ik met mijn mond vol met spaghetti. Mijn reactie is niets in vergelijking met de aanslagen in Brussel, Parijs of Nice, toen was ik geschokt en verdrietig, nu voelt het bijna als “gewoon”. Ik schep nog wat op en eet kijkend verder.
Ik zie lichamen her en der verspreid op de grond liggen, lege kinderwagens tegen bomen staan en ik hoor een angstige vrouwenstem vertellen wat zij heeft gezien. De nieuwslezer zegt twee doden en dertien gewonden. Die getallen lijken me niet realistisch. Het nieuws komt mondjesmaat de huiskamer binnen en om half negen schakelen we over naar De slimste mens. Gewoon, weer terug naar de orde van de dag.
En dan zie ik haar, een kandidate met een hoofddoek, een Moslima! De woede die ik dan voel, overvalt me als een zwarte deken. Die inmense boosheid verdringt de stem van Philip Freriks en het bijna laconieke gevoel wat ik sinds dat ik het nieuws hoorde al heb. Hoe halen mensen het in hun botte hersenen, om uit naam van Allah, mensen te doden! Wat zijn het voor beesten die zonder schijnbaar enige emotie over mensen heen rijden!? Wat voor kut geloof is dat Islam!?
Dan hoor ik een stemmetje in mijn hoofd: “Als de Islam een kut geloof is, hoe noem je dan het Rooms Katholieke geloof? Priesters die kinderen misbruikten, Nonnen die kinderen mishandelden of het het niet geven van medische zorg aan hun kinderen en de gelijkheid van mannen en vrouwen van de Protestant Christelijken?” Ik kon daar maar één antwoord op geven.
De haat die ik in mijn hart voelde kon ik dus niet botvieren op alle Moslim mannen en vrouwen. Mijn verstand vertelde me dat dat niet eerlijk is. Het heeft toch wel een half uur geduurt, voordat mijn verstand mijn hart had overtuigd. Ik en mijn linkse gedachtengoed hebben vrijdagavond een zware dobber gehad. Ik, die voor open grenzen ben, ik, die vluchtelingen desnoods in huis zou hebben genomen en dan die andere ik die nu aan mij verschijnt, die ene ik, die dertig minuten lang een muur wilde bouwen om Nederland om alles wat haar lief is te beschermen.
Een paar dagen later zie ik een foto van de terroristen, kinderen zijn het bijna nog. Ik zie hun moeders en familieleden in tranen met in hun handen een poster waarop staat “Niet in onze naam”.
De slachtoffers en nabestaanden, maar ook de ouders en familieleden van deze jongens, zullen deze zware last hun leven lang mee moeten dragen en ik… Ik leef gewoon verder, wachtend op een volgend nieuwsbericht over een aanslag, een pedofiele priester of een weigering een kind een bloedtransfusie te geven. En ik bid tot God, Allah, de Griekse Goden en de Scandinavische Viking Goden dat wij dit soort lasten niet hoeven te dragen.
6 reacties
Karen.2.0 · 26 augustus 2017 op 13:19
Uit het hart geschreven. Stoppen met bidden lijkt me een nog betere oplossing..
NicoleS · 26 augustus 2017 op 21:04
Geweld is nooit de oplossing. Love is answer, and you know that for sure, according to John Lennon.
van Gellekom · 27 augustus 2017 op 10:21
Eerlijk geschreven. En ik moet denken aan die randdebiel achter het stuur van een auto met een mobieltje in de weer. En die daarom een kind op de fiets schept. Die dat niet overleeft. Terrorisme vind je in vele vermommingen,, Net zoals haat trouwens
Nummer 22 · 27 augustus 2017 op 11:13
Mooi..mooi. En geloven is altijd iets wat er niet is. De SGP voorop met hun bible belt dogma’ s en fundamentalisme demagogie. Oh..wat lachte ik toen ik- in een op zondag bijna stilgevallen bewegende samenleving- op een aan een lantaren paal las: Vloeken is aangeleerd! Bond tegen Vloeken… stond onder deze tekst ‘ Bidden ook’. Dus vloek is soms net zoals u…. en zeker ook om het feit dat de vader van Maxima nooit is veroordeeld, maar dit helaas terzijde
Mien · 28 augustus 2017 op 20:24
Sterke column Bitch!
Bij Barcelona moet ik altijd aan Freddy denken.
Maar dat is een compleet andere sport.
Sluit me verder aan bij Nicole, eh, John en Yoko.
Bitchy · 29 augustus 2017 op 19:52
Dank jullie wel!